Η έλευση της κας Ντόρας Μπακογιάννη στο ΥΠΕΞ συνοδεύεται με την καλλιέργεια κλίματος ότι ένας νέος άνεμος θα φυσά στην πολιτική του υπουργείου. Είναι όμως έτσι; Δηλαδή, η έλευση της νέας υπουργού θα σημάνει πράγματι ουσιαστική αλλαγή στη μέχρι τώρα προκαθορισμένη ρότα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής; Μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 και την επταετή δοκιμασία που πέρασε η Ελλάδα, η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν άλλαξε στο βασικό προσανατολισμό της στη δυτική συμμαχία, αν και σε νέες συνθήκες. Ακόμη κι αν κανείς αξιολογήσει τα πρώτα μέτρα της τότε κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή με κύρια σημεία την προσωρινή αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και την επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στη Μόσχα, η κατάληξή τους αποδεικνύει ότι κατ' ουσία αποτέλεσαν την ενδυνάμωση της καθεστηκυίας τάξης στην αγκαλιά της ευρωατλαντικής συμμαχίας.

Από τότε όλα άλλαξαν στον πλανήτη με την ολοσχερή κατίσχυση του διεθνούς ιμπεριαλισμού που συνόδευσε την ανατροπή και διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του ευρύτερου σοσιαλιστικού μπλοκ των Λαϊκών Δημοκρατιών. Πόσο, κατ' αρχήν, λοιπόν, είναι εφικτή μια ουσιώδης αλλαγή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε συνθήκες πλανητικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας; Αυτό επισημαίνεται ως πρώτη κύρια γενική αρχή των διεθνών συνθηκών που διέπουν έως και καθορίζουν τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας. Ως πρώτη ενέργεια - δείγμα της νέας υπουργού Εξωτερικών ήταν η επίσκεψή της και συνεννόηση με την ομόλογό της στις ΗΠΑ. Οι συνομιλίες της με τον ΓΓ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, έγιναν μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, μιας γενικής κατεύθυνσης που επαναλαμβάνει δηλώσεις τις οποίες σε ήπιους τόνους έλεγε κι ο προκάτοχός της. Ο αέρας έντονης αισιοδοξίας που επιδιώκεται μοιάζει περισσότερο με φουσκωμένο μπαλόνι. Το ουσιώδες της όλης εξωτερικής πολιτικής είναι πόσο αυτή αναγνωρίζει το δικαίωμα παρεμβατικής παρουσίας σε ξένες, κυρίως ευρωατλαντικές, δυνάμεις.

Επισημαίνεται ότι από πολλού χρόνου η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει ευθυγραμμιστεί στην επίλυση των ζωτικών ζητημάτων της Ελλάδας στο πλαίσιο της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ως απαραίτητων παραγόντων της διεθνούς σκηνής. Η νέα ΥΠΕΞ φέρεται δεδηλωμένη στην υπεράσπιση αυτής της πολιτικής. Αυτό προσδιορίζει το μέλλον της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα μείζονος σημασίας ανοιχτά προβλήματα της χώρας που γίνονται βρόχος στο λαιμό του λαού. Επιπλέον, ας μην ξεχνιέται ο υπαρκτός ρόλος της ελληνικής αστικής τάξης στα γειτονικά Βαλκάνια και οι κίνδυνοι που επιφέρει το δόγμα της λεγόμενης διείσδυσης.