Οταν μετέφραζα το βιβλίο του Ουόλτερ Μπερνστίν, «Αναμνήσεις από τη Μαύρη Λίστα», έκλαιγα όταν ξαναβρέθηκα διανοητικά στην ίδια πλατεία την Πρωτομαγιά που θα εκτελούσαν τους Ρόζενμπεργκ. Ηταν γεμάτη κόσμο που έκλαιγε φανερά.

- Οι μετανάστες δεν είναι εγκληματίες.

- Οι μετανάστες είναι εργάτες.

- Οι εργάτες προσφέρουν στην οικονομία αυτής της χώρας.

- Η Αμερική χτίστηκε από τους εργάτες.

- Ιδιοι εργατικοί νόμοι για όλους.

Θυμήθηκα την Κατερίνα Γώγου, ποιήτρια που δε ζει πια, που μού είχε γράψει πριν χρόνια: «Θέλω να έρθω στη χώρα της εργατιάς». Δεν ήρθε. Της χρωστούσα αυτή τη μνήμη.

- Λαοί ενωμένοι ποτέ νικημένοι.

- Νέα Υόρκη των Μεταναστών.

- Νέα Υόρκη των Εργατών.

- Είμαστε Αμερικανοί.

Η πρώτη πρέσβειρα της Κούβας στην Ελλάδα, η αγαπημένη μας και αξέχαστη Μίρτα, δεν υπάρχει πια, που περνούσε, μόνη ή οικογενειακώς, τις Κυριακές της στο σπίτι της αδελφής μου, πολλές φορές μας έλεγε: Οι μεγάλες αλλαγές, η επανάσταση στην Αμερική θα έρθει καθώς οι λαοί της Λατινικής Αμερικής θα ανεβαίνουν από το Νότο στο Βορρά. Εμείς είμαστε Αμερικανοί, αυτή η Ηπειρος είναι δική μας.

Ενας από τους οργανωτές μού είπε: Αυτό είναι το πιο σπουδαίο. Να βγουν οι άνθρωποι στους δρόμους. Βρισκόμουν ανάμεσα σε Μεξικάνους εργάτες, που από τις πολλές ώρες δουλιάς και την κούραση δεν έχουν την ευκαιρία να μάθουν ούτε τη γλώσσα της χώρας, την οποία ποτίζουν με τον ιδρώτα τους.

Ηταν μια μέρα γεμάτη απαιτήσεις. Για μένα μια μέρα, επίσης, με αναμνήσεις.