Παρακάτω σημειώνονται μερικές από τις σημαντικότερες σχετικές προβλέψεις, χαρακτηριστικές του πώς εννοούν, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, την ανεξαρτησία της ΤΑ.

1. Το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα (ΕΠ) καταρτίζεται και εγκρίνεται από το Δημοτικό Συμβούλιο. Υποβάλλεται για έλεγχο νομιμότητας στην Περιφέρεια «για την τήρηση της διαδικασίας κατάρτισης».

2. Με Υπουργική Απόφαση του υπουργού Εσωτερικών, ύστερα από γνώμη της ΚΕΔΚΕ, καθορίζονται το περιεχόμενο, η δομή και ο τρόπος υποβολής του ΕΠ στην Περιφέρεια.

3. Με ΠΔ καθορίζονται η διαδικασία κατάρτισης, παρακολούθησης και αξιολόγησης, καθώς και τα όργανα σύνταξης, ελέγχου και αξιολόγησης των ΕΠ.

Η πιο πάνω «ενισχυτική καθοδήγηση» θα υλοποιείται μέσω της διαδικασίας ελέγχου και τήρησης της «νομιμότητας» των αποφάσεων των Δημοτικών Συμβουλίων ως προς την κατάρτιση των ΕΠ. Είναι προφανές ότι ΕΠ που δε συμβιβάζονται πλήρως με τους κατευθυντήριους (και όχι μόνο) άξονες ΕΕ και κυβέρνησης θα επιστρέφονται προς «συμμόρφωση με τις υποδείξεις» των περιφερειαρχών.

Και κάτι ακόμη. Από τη στιγμή που το ΕΠ εκπονηθεί και εγκριθεί στην τελική του μορφή από ΔΣ και επικυρωθεί από την Περιφέρεια, θα αποτελεί πλέον «Πολιτικό Τετελεσμένο» για μια ολόκληρη τετραετία...

• Μια αγωνιστική Δημοτική Αρχή που εκλέχτηκε από τους εργαζόμενους με βάση ένα συνολικό, πολιτικό πρόγραμμα διεκδίκησης και πάλης, θα κληθεί, από έναν κυβερνητικό εντολοδόχο (περιφερειάρχη), να εγκαταλείψει το εκλογικό δημοτικό της πρόγραμμα και να συμμορφωθεί με τις κατευθυντήριες υποδείξεις της εκάστοτε κυβέρνησης. Τι κι αν το πρόγραμμα αυτό ψηφίστηκε από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος; Εδώ, η αστική δημοκρατία, ακόμη και σε επίπεδο θεσμών, δεν έχει κανένα πρόβλημα να προχωρήσει απαγορεύσεις τύπου «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», αρκεί να υπηρετείται ο ιερότερος των στόχων της: Η προστασία των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.
• Αλλά και εκεί που οι πολιτικές δυνάμεις της άρχουσας τάξης και του συμβιβασμού αναδείξουν τις δικές τους Δημοτικές Αρχές, προσφέρεται στις τελευταίες, μέσω των ΕΠ, ένα ισχυρό άλλοθι για να πραγματοποιήσουν τη συνήθη κλασική «μεταβολή» σε σχέση με τις προεκλογικές τους κορόνες και την άφθονη παροχολογία υπέρ των «τοπικών κοινωνιών».

Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι γενικότερα συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο τον συνολικότερο αντιλαϊκό ρόλο που διεκπεραιώνουν τα αιρετά όργανα που πρόσκεινται στις δυνάμεις του δικομματισμού και της συναίνεσης. Και πρέπει να δώσουν τη δική τους απάντηση, όχι μόνο με την ψήφο τους, αλλά και πριν και μετά από αυτήν.