Ακριβώς δυο χρόνια πριν και πάλι απ' το Ζάππειο ο τέως υπουργός Υγείας Νικήτας Κακλαμάνης παρουσίασε μια εκστρατεία για την εθελοντική αιμοδοσία με σύνθημα «Δεσμοί Αίματος» και με τη συμμετοχή ανθρώπων του Πνεύματος και της Τέχνης. «Η εθελοντική αιμοδοσία, έλεγε τότε ο Ν. Κακλαμάνης, δεν είναι απλώς μια πράξη αγάπης προς το συνάνθρωπο, είναι η καταξίωση της ανιδιοτέλειας, μια πράξη βαθιάς κοινωνικής ευθύνης. Είναι ίσως η πιο καθαρή και κορυφαία μορφή εθελοντισμού».

Δυο χρόνια μετά, μόνο το 50% από τις 600.000 μονάδες που χρειάζονται ετησίως προέρχεται από εθελοντές αιμοδότες, ενώ το υπόλοιπο συλλέγεται από συγγενείς των αρρώστων στην ώρα της ανάγκης ή εισάγεται απ' την Ελβετία. Το αποτέλεσμα είναι λογικό και αναπόφευκτο. Ακόμη κι αν αφήσουμε κατά μέρος την ανυπαρξία συστηματικής προσπάθειας εκ μέρους των εκάστοτε κυβερνώντων και την προτίμησή τους στις φιέστες, η εθελοντική αιμοδοσία, ως καταξίωση της ανιδιοτέλειας και πράξη βαθιάς κοινωνικής ευθύνης - όπως έλεγε τότε ο Νικήτας Κακλαμάνης - έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τις κυρίαρχες λογικές των νόμων της αγοράς, της εμπορευματοποίησης, του ανταγωνισμού, του πάση θυσία κυνηγητού των κερδών και όλων όσα γεννά και αναπαράγει καθημερινά η ζούγκλα του σύγχρονου καπιταλισμού.