O Ιβο Αντριτς γεννήθηκε το 1892 στο Τράβνικ της Βοσνίας. Για τη συμμετοχή του στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα συνελήφθη και φυλακίστηκε από τις Αυστροουγγρικές αρχές το 1914. Ωστόσο, είχε ήδη, μαθητής ακόμη, αρχίσει να εκδίδει έργα του από το 1911. Στη διάρκεια της κατοχής, έζησε στο Βελιγράδι και αμέσως μετά την απελευθέρωση (1945) δημοσίευσε τα τρία σπουδαιότερα μυθιστορήματά του: «Το χρονικό του Τράβνικ», «H δεσποινίς» και «Η γέφυρα του Δρίνου». Συνεχίζοντας τις ρεαλιστικές παραδόσεις της σέρβικης λογοτεχνίας, στα μυθιστορήματά του, της δεκαετίας του '20 και του '30, απεικόνισε τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου που αντιμετωπίζει εθνικές και κοινωνικές αντιθέσεις. Τα έργα του έχουν φιλοσοφικές προεκτάσεις και ψυχολογικό βάθος. Ο ίδιος έγραψε και λογοτεχνικές κριτικές για τα έργα των Π. Νέγκος, Β. Κάρατζιτς, για τον ζωγράφο Φ. Γκόγια κ.ά. Υπήρξε μέλος της σερβικής και της γιουγκοσλαβικής Ακαδημίας και το 1961 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πέθανε στο Βελιγράδι το Μάρτη του 1975.