Αναφερθήκαμε σε προηγούμενα δημοσιεύματα στο πώς η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει γίνει μοχλός υλοποίησης των αντιδραστικών - και αντιλαϊκών - πολιτικών σε καίριους τομείς: Εργασία, Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια. Οι δήμοι γίνονται επιχειρήσεις καθώς η Τοπική Αυτοδιοίκηση προωθεί την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών επιχειρήσεων.

Μερικά παραδείγματα των πολιτικών που προωθούνται:

* Στο Δήμο Αθήνας πάνω από 500 εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων δουλεύουν στους βρεφονηπιακούς σταθμούς με συμβάσεις έργου. Η πλειονότητά τους είναι γυναίκες... Η ΤΑ χρησιμοποιεί τις γυναίκες σε ορισμένες δουλιές, συνήθως κακοπληρωμένες: καθαρίστριες, φύλακες σχολικών διαβάσεων, φροντίδα ηλικιωμένων, παιδιών, σε ασταθείς θέσεις εργασίας.

Η ΤΑ έχει «αναλάβει» τη λειτουργία βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών στους οποίους επιβάλλεται η οικονομική συμμετοχή των εργαζομένων με τροφεία, διασπώντας τον δημόσιο και ενιαίο χαρακτήρα της προσχολικής αγωγής. Το κόστος είναι τεράστιο για την εργατική οικογένεια. Π.χ. στην Αθήνα το 2003 επιβλήθηκε μέχρι και 200% αύξηση στα τροφεία τα οποία ξεκινούσαν από 45 μέχρι 110 ευρώ. Στη Θεσσαλονίκη τα τροφεία ξεκινούν από 140 ευρώ για ένα παιδί φτάνοντας στα 372 ευρώ για τρία παιδιά!

* Το 90% των εργαζομένων στα προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι» του Δήμου Θεσσαλονίκης, είναι γυναίκες ως νοσηλεύτριες και οικογενειακοί βοηθοί. Οι μισθοί τους ξεκινούν από 480 και φτάνουν δύσκολα στα 740 ευρώ. Εργάζονται με μερική απασχόληση ή συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

* Τα νέα ζευγάρια σήμερα δυσκολεύονται για οικονομικούς λόγους να δημιουργήσουν οικογένεια, να φέρουν παιδιά στον κόσμο. Αυξάνονται οι ευθύνες της γυναίκας στην οικογένεια οδηγώντας στην εξάντληση και συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου της. Διαμορφώνεται η τάση λόγω σπουδών αλλά και λόγω ανεργίας, η πλειονότητα των γυναικών που βρίσκονται στα 40 να έχει ανήλικο παιδί. Οι εργατικές οικογένειες είναι καταχρεωμένες με δάνεια.

* Στο πλαίσιο της ΤΑ έχουν δημιουργήσει ορισμένοι ξενώνες κακοποιημένων γυναικών, συνήθως σε συνεργασία με μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ομως δε φτάνουν λίγες μέρες φιλοξενίας, αφού μετά οι γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες με την ανεργία, την έλλειψη στέγης, τη φτώχεια. Η λειτουργία αυτών των μονάδων στήριξης κακοποιημένων γυναικών πρέπει να είναι ευθύνη του κράτους για να στηρίξει νομικά, ψυχολογικά, εργασιακά τις γυναίκες και τα παιδιά, ενταγμένη σε μια πολιτική στήριξης της λαϊκής οικογένειας, ιδιαίτερα της μονογονεϊκής.

Αλλά ας δούμε πώς εφαρμόζονται οι αντιλαϊκές πολιτικές σε μια συγκεκριμένη περιφέρεια, με μακρόχρονη εργατική παράδοση που σήμερα, ύστερα από το κλείσιμο πολλών εργοστασίων υποφέρει από ανεργία:

Η Ρίτσα Ρούση, πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Βόλου, μας απαντά:

1) Το 70% των εργαζομένων γυναικών στους δήμους εργάζονται σε προγράμματα όπως: Βοήθεια στο σπίτι - ΚΔΑΠ - μέριμνα και στους παιδικούς σταθμούς του δήμου (νηπιαγωγοί, βρεφοκόμοι, καθαρίστριες). Απ' αυτές το 90% είναι μικρής ηλικίας, από 22-30 χρόνων.

Αυτά τα προγράμματα είναι επιδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ενωση μέσω του υπουργείου Απασχόλησης ή μέσω της περιφέρειας. Τα προγράμματα είναι για τέσσερα χρόνια, όμως οι συμβάσεις γίνονται κάθε χρόνο για να έχουν τις εργαζόμενες συνέχεια σε ανασφάλεια και ομηρία. Σημειωτέον ότι μέσα σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια μπορεί να μείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα (5-6 μήνες) απλήρωτες.

2) Από πέρσι το Μάη εφαρμόζονται τα 18μηνα, προγράμματα με τετραωρίτες και με μερική απασχόληση με 450 ευρώ το μήνα. Εφαρμόζονται στους Δήμους Βόλου, Ν. Ιωνίας, Αλμυρού, Αγχιάλου, Ζαγοράς, Σκοπέλου και Μουρεσίου. Από τα 200 άτομα που δουλεύουν έτσι, οι εκατό πενήντα είναι γυναίκες, άρα το 75%.

3) Συμβάσεις 8μηνες και 4μηνες μέσω ΟΑΕΔ δίνουν και παίρνουν εδώ και οκτώ μήνες, κυρίως όμως σε τεχνικές υπηρεσίες, οπότε εδώ έχουμε μόνο το 10% γυναίκες.

4) Εδώ και 5-6 μήνες λειτουργούν προγράμματα «ωρομίσθιων εκπαιδευτών». Το 90% είναι νέες κοπέλες απόφοιτες ΙΕΚ που προσλαμβάνονται για 50 ώρες να διδάξουν ζωγραφική, κεραμική σε φυλακισμένους, ΑμΕΑ.

Μια διαφορετική εικόνα μας δίνει η Ρούλα Χαλάτση, στέλεχος του Συλλόγου Γυναικών Καρδίτσας, για το δήμο, όπου οι πολιτικές του αντιπαρατίθενται στο συνηθισμένο «μοντέλο»:

«Οι δήμοι του νομού, λέει, καποδιστριακοί δήμοι, είναι μικροί, με ανεπαρκή στελέχωση και υποδομές. Εφάρμοσαν σχεδόν στο σύνολό τους προγράμματα μερικής απασχόλησης, γυναικείας απασχόλησης (αγροτουρισμοί). Κατά κανόνα δεν είχαν διεκδικητικό προσανατολισμό για την ανάπτυξη της περιοχής τους με βάση τις λαϊκές ανάγκες. Αποδέχτηκαν σχεδόν όλοι τις επιλογές των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Η πολιτική του Δήμου Καρδίτσας, παρά τους αρνητικούς για το κίνημα συσχετισμούς, όχι μόνο δε στηρίζει αντιλαϊκές πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων και της ΕΕ αλλά αντιπαρατίθεται με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Είναι συμπαραστάτης στις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις του ταξικού κινήματος της πόλης.

Δεν ιδιωτικοποιήθηκε καμιά αρμοδιότητα, υπηρεσία ή μηχανισμός του δήμου.

Δεν εφαρμόζεται η ελαστική απασχόληση ούτε η ανασφάλιστη εργασία.

Δε φορτώθηκαν νέα βάρη στον καρδιτσιώτικο λαό. Οι αυξήσεις στα τέλη παρά τη δεινή οικονομική κατάσταση, ήταν μηδενικές ή ελάχιστες (κάτω του πληθωρισμού).

Παρουσιάζεται ένα σημαντικό έργο που έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής και την κοινωνική και πολιτιστική υποδομή.

Ειδικότερα:

- Στον κοινωνικό τομέα διεκδίκησε διεύρυνση δομών (βρεφονηπιακός σταθμός χωρίς τροφεία. Κέντρα δημιουργικής Απασχόλησης χωρίς δίδακτρα, επέκταση δικτύου παιδικών βιβλιοθηκών, χώρος δημιουργικής απασχόλησης παιδιών προσχολικής ηλικίας, συμβουλευτικός σταθμός για κακοποιημένες γυναίκες, χωρίς να επιβάλει δημοτική φορολογία). Δεν προώθησε την ανταποδοτικότητα. Τα τροφεία στους παιδικούς σταθμούς παρέμειναν στο ύψος που επιβλήθηκαν από το υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας όταν ακόμα ήταν στην αρμοδιότητα του κράτους, ενώ παιδιά με χαμηλά εισοδήματα δεν πληρώνουν καθόλου».

Βλέπουμε, λοιπόν, πως μια προοδευτική δημοτική αρχή μπορεί να κινηθεί ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές, προς όφελος των δημοτών της, πως μπορεί να μπει μπροστά και να φρενάρει αυτές τις πολιτικές!

Οι εργαζόμενες - εργαζόμενοι που έτσι κι αλλιώς φορολογούνται για τις συγκεκριμένες υπηρεσίες, δεν πρέπει να έχουν οικονομική συμμετοχή και να φορολογούνται διπλά. Αλλά και οι ίδιες οι γυναίκες δε θα πρέπει να βολεύονται και να εφησυχάζουν. Αντίθετα, χρειάζεται να αντιδράσουν συνειδητά και να διεκδικήσουν τα κοινωνικά τους δικαιώματα. Σ' αυτή την κατεύθυνση κριτήριο ψήφου στις τοπικές εκλογές πρέπει να είναι η λύση των υπαρκτών και καυτών προβλημάτων τους. Γι' αυτό και πρέπει να ενισχύσουν τους υποψήφιους του ΚΚΕ και των συνεργαζόμενων δυνάμεων - ΔΗΚΚΙ, Παρέμβαση Αριστερών Πολιτών, Κομμουνιστική Ανανέωση.

Ετσι μόνο θα πάψουν να χρησιμοποιούν τις γυναίκες ανάμεσα σε άλλα, σαν μέσο αντικατάστασης της κρατικής φροντίδας, στο σπίτι και στην κοινωνική οικονομία ως εθελόντριες - με δύο λόγια σαν «παιδιά για όλες τις δουλιές».

Τι πιστεύει και τις υπόσχεται το ΚΚΕ μπροστά στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές;

Οτι οι ανάγκες είναι συλλογικές ανάγκες και δικαιώματα και όχι εμπορεύματα, να πληρώνει ο εργαζόμενος. Απαιτείται η Υγεία, η Πρόνοια, η Παιδεία, τα έργα, να είναι στην ευθύνη του κράτους το οποίο θα έχει τον κεντρικό σχεδιασμό ώστε όλος ο πληθυσμός να έχει δωρεάν υπηρεσίες για όλους - εξειδικευμένες ανά φύλο και ηλικία.

Παλεύει και θα παλεύει για αποκλειστικά δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες στην Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, για να αναπληρώνει η γυναίκα τη διπλή φθορά που υφίσταται, να μπορεί να μορφώνεται, να κάνει οικογένεια.

Να μην περάσουν τα σχολεία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης. Δημόσια και δωρεάν μόρφωση για όλες τις γυναίκες. Βασική, γενική εκπαίδευση ως τα δεκαοχτώ χρόνια μέσα από ενιαίο 12χρονο υποχρεωτικό σχολείο. Δωρεάν σχολίατρο στα σχολεία.

Για δημόσιο και δωρεάν σύστημα Πρόνοιας, με βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς στις συνοικίες για όλους. Πρωινά ωράρια για τις μητέρες.

Για το δημόσιο καθολικό και δωρεάν σύστημα Υγείας, με κέντρα Υγείας κοντά στον τόπο διαμονής της γυναίκας, της οικογένειας. Περιφερειακά ιατρεία και κινητές μονάδες Υγείας στα χωριά, στην επαρχία, για την κάλυψη των αναγκών. Προληπτική ιατρική και ιδιαίτερη παρακολούθηση της εγκύου και των παιδιών.

Κρατικές λέσχες δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών, εργαζομένων και ηλικιωμένων με πολιτιστικό, μορφωτικό περιεχόμενο.

Πολιτιστική αναβάθμιση στο πνεύμα της ισοτιμίας.