Σε πληγή που κακοφόρμισε και το απόστημά της δηλητηριάζει τον οργανισμό των Ελληνικών Ταχυδρομείων, εξελίσσεται η υπόθεση της αγοράς του οικοπέδου στον Αγιο Στέφανο και η σχεδιαζόμενη επ' αυτού ανέγερση του νέου Κέντρου Διαλογής Αττικής. Υπενθυμίζεται ότι για την εξαγορά του οικοπέδου από τον επιχειρηματία Κιολείδη, έναντι του τιμήματος των 2,6 δισ. δραχμών, η διοίκηση του ταχυδρομείου διώκεται για κακουργηματικές πράξεις και η υπόθεση βρίσκεται σε τακτικό ανακριτή.

Τη δίωξη είχε ασκήσει ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθήνας Π.Αγγελόπουλος, ύστερα από πολύμηνη προκαταρκτική έρευνα και ενώ είχαν προηγηθεί σχετικά δημοσιεύματα στον Τύπο, αλλά και παρεμβάσεις βουλευτών της αντιπολίτευσης στη Βουλή, οι οποίοι έθεσαν θέμα υπερκοστολόγησης της αξίας του ακινήτου. Κατηγορούμενοι επίσης, σύμφωνα με τη δικογραφία, ήταν ο εκπρόσωπος της εταιρίας «Πειραϊκή Φάινανς», που είχε αναλάβει τα οικονομικά βάρη της πωλήτριας εταιρίας και οι δικηγόροι που συνέταξαν τα συμβόλαια αγοραπωλησίας.

Ανεξάρτητα από την έκβαση που θα έχει η δικαστική διαδικασία, γεγονός παραμένει ότι ενώ η διοίκηση των ΕΛΤΑ, με κατεπείγουσες διαδικασίες και παρά τις αντιδράσεις που είχαν καταγραφεί, προχώρησε στην εξαγορά του οικοπέδου, σήμερα, ένα χρόνο περίπου μετά την εξαγορά, το έργο της κατασκευής του νέου Κέντρου Διαλογής Αττικής έχει βαλτώσει.

Τελευταία εξέλιξη στη σκοτεινή αυτή υπόθεση, είναι η ματαίωση του διαγωνισμού για τη β' φάση της δημιουργίας του Νέου Κέντρου, επειδή οι τεχνικές προσφορές των τριών κοινοπραξιών κρίθηκαν από το ΔΣ του ΕΛΤΑ ως απαράδεκτες. Προκαλεί όμως εντύπωση το γεγονός ότι ενώ ο διαγωνισμός ματαιώθηκε και θα επαναπροκηρυχτεί, ταυτόχρονα αποφασίστηκαν και «τυχόν αναγκαίες τροποποιήσεις των όρων και των τεχνικών προδιαγραφών»... Προκύπτει το ερώτημα: ποιον εξυπηρετούν αυτές οι τροποποιήσεις των τεχνικών προδιαγραφών; Αν οι προδιαγραφές δεν ήταν σωστές ποιος φέρνει την ευθύνη για τέτοιου είδους αστοχίες; Ποιος είναι ο ρόλος και οι ευθύνες του συμβούλου που έχει προσλάβει ο ΕΛΤΑ για το πρόγραμμα «Ταχυδρομεία» στο συγκεκριμένο έργο, το κόστος του οποίου, θα ανέλθει στα 10 δισεκατομμύρια δραχμές;

Αληθεύει ότι οι προβλεπόμενες πιστώσεις, ύψους 8,5 δισ. περίπου, χάθηκαν, εξαιτίας των καθυστερήσεων και των δυστοκιών; Μήπως τελικά αυτοί που πριν δύο χρόνια αμφισβητούσαν τα σχέδια της εξαγοράς οικοπέδου, και απαιτούσαν επενδύσεις για το δίκτυο αντί για την κατασπατάληση πόρων σε αγορές ακινήτων είχαν δίκιο; Μήπως η «λύση» που δόθηκε, αλλά και οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, αποτέλεσμα των οποίων ήταν και η δικαστική δίωξη, δείχνει ότι για άλλη μια φορά ο δημόσιος τομέας λειτουργεί ως ο τροφοδότης κάποιων «επιχειρηματικών» στόχων και όχι ως φορέας εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών;