Το περιβάλλον υπάρχει. Είναι κάποια, ακόμα και γνωστά, φεστιβάλ (Βερολίνο), κάποιοι κριτικοί (FIPRESCI), βρέθηκε και ο εξωτικός Ταϊβανέζος δημιουργός (Τσάι Μινγκ-Λιανγκ) και η σούπα έδεσε! Ενα κρυπτοπορνό, διανθισμένο με στιγμές ασιατικού-ευρωπαϊκού χαζομιούζικαλ, ονομάστηκε «ανήσυχη» δημιουργία και βραβεύτηκε, για την «καινοτομία στην τέχνη του κινηματογράφου»!

Από εδώ και πέρα, βέβαια, οι λέξεις και οι έννοιες χάνουν το νόημά τους. Και τα βραβεία, επίσης! Γιατί το μόνο πρωτοποριακό και καινοτόμο, που υπάρχει στην ταινία, είναι η χρήση του καρπουζιού. Χρησιμοποιήθηκε, προς χαρά των όπου Γης ανωμάλων, αντί της πολυμεταχειρισμένης γνωστής πλαστικής κούκλας! Και αποδείχτηκε πως αυτό πλεονεκτεί εκείνης, γιατί διαθέτει χυμούς, που δε διαθέτει η πλαστική κούκλα!

Σοβαρολογώντας τώρα, οφείλω μια απάντηση σε κάποιον που με πλησίασε στην προβολή και μου εξέφρασε το θαυμασμό του για την ταινία! Η Ταϊβάν έχει μετατραπεί σε εξωτικό πορνείο. Η Ταϊβάν έχει από τα φθηνότερα εργατικά χέρια. Η τέχνη της Ταϊβάν, η τέχνη του κ. Τσάι Μινγκ-Λιανγκ, με ποιους είναι; Φυσικά, με τη «διαφήμιση», που τραβάει το ενδιαφέρον των πάσης λογής Αμερικανών και Ευρωπαίων «τουριστών», που φτάνουν σε αυτή την πληγωμένη άκρη του κόσμου, για να «διασκεδάσουν», με πολύ χαμηλό κόστος, τα όποια βίτσια τους (εμπορικά, ερωτικά).

«Δεν έχει σημασία τι θέλει να πει η ταινία, αλλά τι αισθάνεσαι γι' αυτήν. Σκεφτείτε σχετικά με το τι αισθάνεστε», λέει ο «καινοτόμος» σκηνοθέτης. Καληνύχτα και καλή τύχη, συνάδελφε! Τίποτα δεν αισθάνομαι, γιατί δεν έχει τίποτα να μου πει. Και, επιπλέον, με έκανε να αηδιάσω και το καρπούζι!

Παίζουν: Λι Κανγκ-Σενγκ, Τσεν Σιανγκ-Γκίι, Λου Γι-Τσινγκ, Γιανγκ Κουέι-Μέι, Σουμόμο Γιοζακούρα.