Το έργο του Μαξίμ Γκόρκι «Οι βάρβαροι» (1905), σε διακριτικά εκσυγχρονιστική διασκευή και σε πολύ ενδιαφέρουσα, ατμοσφαιρική, ρεαλιστικής απλότητας, λιτά καλαίσθητης εικαστικής όψης(σκηνογραφικά - ενδυματολογικά), αρμόζουσα στο τσεχοφικής επιρροής και «κλίματος» έργο του Γκόρκι, σκηνοθεσία του Ερίκ Λακασκάντ, με αξιόλογες ερμηνείες 25 περίπου ηθοποιών, παρουσίασε στο Ηρώδειο το πρωτοεμφανιζόμενο στην Ελλάδα, Εθνικό Δραματικό Κέντρο Νορμανδίας. Αδυναμία της (τετράωρης) παράστασης ήταν η μόνιμη, μεγάλη, αφύσικης θεατρικά αργορυθμία της, με στόχο η σκηνική δράση να αναλογεί στους πραγματικούς, φυσικούς ρυθμούς της ζωής (κίνησης, σκέψης, λόγου, σιωπής, δράσης των ανθρώπων) και η «διάσπαση» των διαλόγων, λόγω της διασποράς των προσώπων του έργου, με μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, σε όλη την πολλών τετραγωνικών μέτρων σκηνή και το προσκήνιο του ρωμαϊκού θεάτρου (λάθος, από ρεαλιστική πρόθεση κι αυτό για να υποδηλωθούν οι εσωτερικοί, εξωτερικοί χώροι και το υπαίθριο περιβάλλον τους, και οι χρονικές αλλαγές του έργου), με αποτέλεσμα ο θεατής, στρέφοντας ασταμάτητα αριστερά - δεξιά κεφάλι και μάτια να βλέπει και να ακούει κάποια από τα διαλεγόμενα πρόσωπα, χάνοντας όμως άλλα. Ο Γκόρκι, μετά το «Βυθό», που αποκαλύπτει την περιθωριοποίηση των ασυνειδητοποίητων κοινωνικά εξαθλιωμένων προλεταρίων, το 1905, χρονιά της πρώτης, ανεπιτυχούς επανάστασης, γράφει δύο πολύ σημαντικά, ανυπόκριτης ιδεολογίας, πολιτικά έργα. Τους «Βαρβάρους» - αποκαλύπτοντας τα σκοτάδια, τα αδιέξοδα, την αρπακτικότητα, την υποκρισία, την ανηθικότητα της μικροαστικής τάξης, αλλά και την αλλοτρίωση από αυτήν της προβληματιζόμενης αλλά ιδεολογικά συγχυσμένης, δειλής, συμβιβασμένης διανόησης - και «Τα παιδιά του ήλιου», «προφητεύοντας» με αυτό το φωτεινό κοινωνικό όραμα της επερχόμενης προλεταριακής Οχτωβριανής Επανάστασης των ασυμβίβαστων μπολσεβίκων.