Η Ρένη Πιττακή στο μπεκετικό «Οχι εγώ»

Η Ρένη Πιττακή - ηθοποιός πολύπειρη, με πνευματικότητα, με υπεραισθαντική υποκριτική ιδιοσυγκρασία, που ερευνά και νοιάζεται για τα υπόκρυφα και όχι τα επιφαινόμενα του βιωματικού, συναισθηματικού, συνειδησιακού, ασύνειδου, χαρακτηρολογικού και λεκτικού «κόσμου» του εκάστοτε προσώπου - ρόλου που καλείται να υποδυθεί - στα πλαίσια των φεστιβαλικών παραστάσεων στο «Σχολείον», πρόσφερε ένα πραγματικά σπουδαίο υποκριτικό ρεσιτάλ, ερμηνεύοντας τρία συντομότατα μπεκετικά έργα -«Λίκνισμα», «Οχι εγώ», «Πράξη χωρίς λόγια». Εργα άκρως ποιητικά, εύγλωττα και με τη λεκτική τους ελλειπτικότητα (τα δύο πρώτα) και με την παντομιμική σιωπή του το τρίτο, που υπηρετήθηκαν άψογα από όλους τους συντελεστές, τη μετάφραση - σκηνοθεσία (Ελπίδα Σκούφαλου), τα λιτά σκηνικά - κοστούμια (Μαγιού Τρικεριώτη), την εκφραστική κινησιολογία (Αγγελική Στελλάτου), τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς (Ελευθερία Ντεκώ), το βίντεο (Σουσέλου Αραβαντινού). Ο Μπέκετ ξεγύμνωνε τις λέξεις από όλα τα περιττά, επίπλαστα, ανούσια, κατά κοινωνική συνθήκη ψευδή, επιτηδευμένα λογοτεχνίζοντα ή πνευματώδη βάρη τους, ως «κωδίκων» του γλωσσικού συστήματος και τους ξανάδινε το πρωταρχικό, οικουμενικό, αιώνιο νόημά τους, αφήνοντάς τες να γεννούν άπειρους συνειρμούς, αναφορικά με τη ζωή και το θάνατο, τα κάθε είδους (κοινωνικά, οικογενειακά, ερωτικά) βιώματα, τις ανάγκες, τα όνειρα, τους εφιάλτες, τις μνήμες του ανθρώπου, τη μοναχικότητα της γέννησης και του θανάτου. Απλές, καθημερινές, σκόρπιες, φαινομενικά ασύνδετες, οι λέξεις του Μπέκετ μετεωρίζονται ανάμεσα στη συνείδηση και το υποσυνείδητο, στο νου και στην ψυχή του αποδέκτη τους και «φωτίζουν» τα «σκοτάδια» τους, διατυπώνοντας το ανομολόγητο και το άρρητο της ανθρώπινης ύπαρξης.