ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΦΩΝΗΣΟΥΜΕ με την υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη και της χαλάσουμε το χατίρι. Οντως - όπως λέει - «η Ελλάδα είναι παρούσα» στις διεθνείς διεργασίες για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.

Μόνο που η εξωτερική πολιτική της χώρας είναι παντελώς ...«απούσα» από τη στήριξη του δικαιώματος των Παλαιστινίων να έχουν μια λεύτερη πατρίδα και από το δικαίωμα της ανεξαρτησίας του λαού του Λιβάνου.

Είναι φανερό πως το να «είσαι εκεί» (π.χ. στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ) δεν έχει σχεδόν καμία σημασία. Το θέμα είναι τι κάνεις και τι λες ή στην προκειμένη περίπτωση τι ...δε λες.

Αν η κυβέρνηση δεν έχει κατανοήσει ποιος φταίει για τα όσα γίνονται στο Λίβανο και τη Μέση Ανατολή γενικότερα, ας μας το πει ευθέως. Αν έχει «μπερδευτεί» για το «ποιος» εισέβαλε και «πού», δεν έχει παρά να το ομολογήσει.

Αλλιώς, ας μας πει ευθέως, γιατί - με τον τρόπο της - ευθυγραμμίζεται και στηρίζει την πολιτική των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που «βάζουν πλάτη» στα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού. Οχι, πως περιμέναμε τίποτε διαφορετικό, δηλαδή, αλλά να μην κοροϊδευόμαστε κι από πάνω...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ έχουμε και το ΠΑΣΟΚ (το υποτίθεται «ιστορικά» ευαίσθητο κόμμα στο θέμα του Παλαιστινιακού), που ασκεί κριτική στην κυβέρνηση επειδή καθυστερεί να ανταποκριθεί στο αίτημα του Λιβάνου για ανθρωπιστική βοήθεια.

Μπορεί και να πιστεύαμε λίγο περισσότερο στα κροκοδείλια δάκρυα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν ο πρόεδρός της είχε μπει στον κόπο να καταδικάσει - έστω φραστικά - την εισβολή του Ισραήλ. Μόνο που δεν έχουμε ακούσει κάτι τέτοιο...

Ισως γιατί αν το ακούσουμε εμείς, θα το ακούσει και η αμερικανική πρεσβεία, που - ως γνωστόν - έχει πάντα ανοιχτά τα αυτιά της και απαιτεί πλήρη ευθυγράμμιση και αταλάντευτη συνέπεια στο αμερικανικό «αντιτρομοκρατικό» δόγμα.