Η περίπτωση της εργαζόμενης από τη Βουλγαρία δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Ανάλογες είναι οι συνθήκες δουλιάς για χιλιάδες ακόμα μετανάστες εργάτες που διωγμένοι από την πατρίδα τους αναζήτησαν στην Ελλάδα μια καλύτερη ζωή. Από την αφήγηση ωστόσο της εργάτριας, προκύπτει μια κρίσιμη, όσο και ιδιαίτερα χρήσιμη εμπειρία: Η απόφαση των μεταναστών να διεκδικήσουν δυναμικά το δίκιο τους και να συσπειρωθούν στα ταξικά συνδικάτα, να παλέψουν μαζί με τους Ελληνες συναδέλφους τους, με τους οποίους βράζουν στο ίδιο καζάνι. Είναι ο μόνος τρόπος να προστατευτούν από την εργοδοτική αυθαιρεσία, να βρουν το δίκιο τους, να διεκδικήσουν αποτελεσματικά αυτό που τους ανήκει. Γιατί, όπως είπε και η Αιμιλία, «μπορεί να είμαι μετανάστρια, αλλά απαιτώ να με σέβονται. Πρώτα σαν άνθρωπο, μετά σαν εργαζόμενο, σαν μητέρα και σαν γυναίκα»...