Κάποιοι γνωρίζουν και άλλοι όχι, τι σημαίνει μακαρθισμός. Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή στον Μακάρθι και τον μακαρθισμό.

Αμέσως μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ οι λαοί περίμεναν να ανασάνουν και να έρθουν καλύτερες μέρες, ξεκίνησε ο επονομαζόμενος «ψυχρός πόλεμος». Τα αμερικανικά μονοπώλια αλλά και τα δυτικοευρωπαϊκά έβλεπαν ότι οι εργάτες άρχισαν να διεκδικούν τη βελτίωση της ζωής τους.

Η Σοβιετική Ενωση, ο Κόκκινος Στρατός, η υπεροχή του σοσιαλισμού αφ' ενός στη γοργή ανοικοδόμηση μετά τον πόλεμο και στη λύση προβλημάτων, που ο καπιταλισμός δεν έλυνε, αλλά και η προοπτική ακόμη μεγαλύτερης βελτίωσης της ζωής των Σοβιετικών εργατών, ασκούσαν μεγάλη επιρροή στο εργατικό κίνημα των καπιταλιστικών χωρών. Οι εργάτες στις καπιταλιστικές χώρες πίστευαν ότι και αυτοί μπορούν να έχουν μια καλύτερη ζωή και όχι πείνα και εξαθλίωση.

Πρόεδρος των ΗΠΑ, μετά το θάνατο του Ρούσβελτ, ανέλαβε ο Τρούμαν. Ακραιφνής εκπρόσωπος των μονοπωλίων των ΗΠΑ. Τα στελέχη των επιχειρήσεων έγιναν υπουργοί και στελέχη της κυβέρνησης.

Το δόγμα που κυριάρχησε, το καθόρισε επακριβώς ο πρόεδρος της «Τζένεραλ Ελέκτρικ» και στέλεχος της κυβέρνησης, Ουίλσον, λέγοντας στις 10 Οκτώβρη του 1946: «Τα προβλήματα των Ηνωμένων Πολιτειών μπορούν να περιοριστούν σε δύο λέξεις: Ρωσία στο εξωτερικό, εργάτες στο εσωτερικό». Με βάση αυτό το δόγμα, κινήθηκε όλη η ζωή στις ΗΠΑ τα μεταπολεμικά χρόνια.

Στο εσωτερικό των ΗΠΑ ακολούθησαν την ίδια γραμμή. Εχθρός ήταν οι εργάτες. Χρειάζονταν όμως άλλοθι και αυτό ήταν οι κομμουνιστές, που θα καταλάμβαναν την εξουσία και θα κατέλυαν τις ελευθερίες του λαού. Το πρώτο βήμα έγινε με το νέο νόμο για τα εργατικά συνδικάτα, τον περίφημο νόμο Ταφτ-Χάρτλεϊ. Ηταν ένας από τους γερουσιαστές που τον εισηγήθηκαν. Με αυτό το νόμο αλυσοδέθηκε το εργατικό κίνημα και στην πραγματικότητα έγινε εξάρτημα της κυβέρνησης. Χιλιάδες συνδικαλιστές, άλλοι εργάτες απολύθηκαν, διώχτηκαν, φυλακίστηκαν με βάση αυτό το νόμο.

Αυτό βέβαια δεν αρκούσε, γιατί πολλοί, παρά τις διώξεις, δεν έσκυβαν το κεφάλι. Ετσι έφτιαξαν παράλληλα και την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών. Φακέλωσαν όλο τον κόσμο. Οποιος δε συμβιβαζόταν, τον κατηγορούσαν σαν εχθρό της Αμερικής. Διώχτηκαν επιστήμονες, καθηγητές, ηθοποιοί, συνδικαλιστές, ακόμα και ο Οπενχάουερ, κορυφή στην πυρηνική, ο Τσάρλι Τσάπλιν. Ολοι χαρακτηρίζονταν πράκτορες της Μόσχας.

Για να περάσει αυτή η πολιτική, έφτιαξαν τεράστιους μηχανισμούς επίσημων και ανεπίσημων χαφιέδων. Το FBI του Χούβερ έλυνε και έδενε. Ο Ρίγκαν ήταν επίσημος χαφιές στο χώρο των ηθοποιών, γι' αυτό και τον τίμησαν βγάζοντάς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ.

Επίσημα αποδείχτηκε εκ των υστέρων, ότι οι μηχανισμοί αυτοί με εντελώς ψεύτικες κατηγορίες ασκούσαν διώξεις.

Το κύριο όπλο όμως που χρησιμοποίησαν ήταν κάτι διαφορετικό. Οργανωμένα και σχεδιασμένα, καλλιέργησαν μια υστερία στον αμερικανικό λαό, ότι επί θύραις βρίσκεται ο κίνδυνος, οι Ρώσοι να καταλάβουν τις ΗΠΑ, με τη βοήθεια του εσωτερικού εχθρού, δηλαδή των κομμουνιστών εργατών, ηθοποιών, επιστημόνων.

Εκεί αποφάσιζαν τι θα πει η κυβέρνηση, τι θα γράψουν οι εφημερίδες, τι θα κάνουν οι επιχειρηματίες. Π.χ. όλες οι εφημερίδες έγραφαν ότι εμφανίστηκαν ρώσικα υποβρύχια έξω από την Καλιφόρνια ή ότι συνελήφθησαν Ρώσοι κομάντος, στο τάδε μέρος. Αυτά και άλλα πολλά, τα έγραφαν όλες οι εφημερίδες. Ετσι διαμόρφωναν το κατάλληλο κλίμα για συνέχιση των διώξεων.

Ιθύνων νους και πρωτεργάτες σε αυτή τη δουλιά, ήταν ο γερουσιαστής Μακάρθι μαζί με τον Χούβερ. Από 'κει βγήκε και η ορολογία Μακαρθισμός. (Ο Μακάρθι, έγινε γερουσιαστής με την υποστήριξη της φασιστικής οργάνωσης «Αμερικάνικη Δράση»).

Την ίδια δουλιά έκαναν οι ΗΠΑ και σε άλλα κράτη, π.χ. Αγγλία, Γερμανία, αλλά και στα υποτελή σ' αυτές κράτη, π.χ. Ελλάδα, με εκδότες ή διευθυντές εφημερίδων. Εδιναν κατεύθυνση και από ό,τι φαίνεται συνεχίζουν και σήμερα. Για παράδειγμα, με τον πόλεμο στο Κόσσοβο, έγινε γνωστό ότι υπήρχε επιτελείο για το πώς καθημερινά θα χειρίζονται τα ΜΜΕ τα ζητήματα του πολέμου. Την εποχή του μακαρθισμού είχαν ακόμη και τον πρώτο λόγο για το ποιος θα είναι διευθυντής στην κάθε εφημερίδα.

Και σήμερα οι δύο λέξεις με τις οποίες χαρακτηρίζει η κυβέρνηση των ΗΠΑ, αλλά και της Ελλάδας, τον «εχθρό», είναι: Λαοί και κομμουνιστές. Ας τολμήσει ο κ. υπουργός, να καταγγείλει τις πράγματι μακαρθικές εκθέσεις των ΗΠΑ για τη δράση του ΚΚΕ και άλλων στην Ελλάδα.

Υπάρχει ακόμη και κάτι άλλο για πολύ λίγους δημοσιογράφους, όπως π.χ. τον κ. Πρετεντέρη και όχι τους πολλούς, που μοχθούν κάτω από δύσκολες συνθήκες, για να κάνουν καλά τη δουλιά τους. Ταιριάζει η γνώμη ενός Αμερικάνου δημοσιογράφου, του Τζον Σουίντον, ο οποίος, για 10 χρόνια ήταν ο κύριος αρθρογράφος της «Νιου Γιορκ Τάιμς» και αρχισυντάκτης άλλων μεγάλων αμερικανικών εφημερίδων.

Το 1880, σε μια εκδήλωση που έκαναν προς τιμήν του και σε κάλεσμα πρόποσης, για τον ανεξάρτητο Τύπο, είπε τα εξής:

«Δεν υπάρχει ανεξάρτητος Τύπος στην Αμερική. Εκτός ίσως από τις μικρές πόλεις. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Κανένας από εσάς δεν τολμά να γράψει αυτά που πραγματικά πιστεύει, και αν τολμούσε, το ξέρει από πριν ότι ποτέ δε θα τα έβλεπε δημοσιευμένα... Η δουλιά του δημοσιογράφου στη Νέα Υόρκη, είναι να διαστρεβλώνει την αλήθεια, να ψεύδεται ασύστολα, να διαστρέφει, να διασύρει, να γλείφει τα πόδια του Μαμμωνά και να πουλάει τους συνανθρώπους και τη χώρα του, για να εξασφαλίσει το καθημερινό ψωμί του. Το ξέρετε αυτό και το ξέρω και εγώ, όπως και ότι είναι ανοησία να κάνεις πρόποση για τον "ανεξάρτητο Τύπο". Είμαστε τα εργαλεία και οι υποτελείς των πλουσίων, που βρίσκονται στα παρασκήνια. Είμαστε μαριονέτες, αυτοί τραβάνε τα σκοινιά και εμείς χορεύουμε. Το ταλέντο μας, οι δυνατότητές μας, ακόμα και η ζωή μας ανήκουν σε άλλους. Είμαστε διανοητικές πόρνες».