Η εμμονή της Ιεράς Μονής Σταγιάδων - που δεν οφείλεται τόσο στο γνωστό «καλογερικό πείσμα», αλλά, μάλλον, στηρίζεται στην ευαγγελική ρήση «τα καλά και συμφέροντα...» - να θεωρεί δική της περιουσία προς εκμετάλλευση το μεγάλο σε έκταση δάσος που βρίσκεται περιμετρικά του χωριού Γάβρος του Δήμου Χασίων του Νομού Τρικάλων, προκαλεί τις αντιδράσεις των κατοίκων του χωριού, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν τους τίτλους κυριότητας του δάσους που κατέχει η Μονή από την εποχή της Τουρκοκρατίας και διεκδικούν, για λογαριασμό της κοινότητάς τους, το δικαίωμα εκμετάλλευσής του. Οι κάτοικοι, που από τις αρχές της δεκαετίας του '80 έχουν καταλάβει το δάσος, έχουν πολλές φορές ξεκαθαρίσει ότι δε θα επιτρέψουν την υλοτόμησή του από τη Μονή. Παρ' όλα αυτά το μοναστήρι επιμένει και, κατά καιρούς, επιχειρεί να στείλει υλοτόμους, με αποτέλεσμα να οξύνει την αντιπαράθεση και να προκαλούνται επεισόδια.

Προχτές, ξανά η Μονή έστειλε ξυλέμπορα, μαζί με 12 δασεργάτες και με τη συνοδεία αστυνομικής δύναμης να υλοτομήσουν το δάσος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πολύ σοβαρά επεισόδια. Συγκεκριμένα στις 10.30 το πρωί πάνω από 30 κουκουλοφόροι επιτέθηκαν εναντίον των υλοτόμων και τους ξυλοκόπησαν άγρια, με αποτέλεσμα 6 από τους δασεργάτες και ένας αστυνομικός να τραυματιστούν και να μεταφερθούν στο Κέντρο Υγείας Καλαμπάκας. Οι δράστες του άγριου ξυλοδαρμού δεν αναγνωρίστηκαν, καθώς διέφυγαν μέσα στο δάσος. Θα πρέπει, πάντως, να σημειώσουμε τέτοιες τραμπούκικες ενέργειες δεν μπορεί να δικαιολογηθούν επ' ουδενί και αν οι δράστες έχουν κάποια σχέση με τους κατοίκους του χωριού, τότε μόνο κακό έκαναν στο δίκαιο αγώνα τους. Διότι και λάθος αντίπαλος επιλέχτηκε - δε φταίνε σε τίποτα οι δασεργάτες που πήγαν εκεί αναζητώντας το μεροκάματο, για να κακοποιηθούν βάναυσα από τους κουκουλοφόρους - και αυτές οι μορφές αντίδρασης δεν οδηγούν σε θετικό αποτέλεσμα. Αντίπαλος των κατοίκων του χωριού είναι η Ιερά Μονή, που επιμένει να κρατήσει το δάσος για λογαριασμό της, ο ξυλέμπορας, ο οποίος, συνεταιριζόμενος με το μοναστήρι, βρήκε την ευκαιρία να τα κονομήσει «χοντρά» και, οπωσδήποτε, το κράτος, το οποίο, αντί να συνταχθεί με το λαό και να εφαρμόσει το νόμο που ψηφίστηκε, επί υπουργίας Τρίτση, για τη μοναστηριακή περιουσία, τάσσεται με το άδικο της Εκκλησίας, θέτοντας τις αστυνομικές δυνάμεις στην υπηρεσία της Ιεράς Μονής και του ξυλέμπορά της. Και ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος αντίδρασης είναι η ανάπτυξη ενός μαζικού, διεκδικητικού κινήματος από τους κατοίκους της περιοχής, που θα στρέφεται εναντίον του κράτους και της κυβέρνησής του και θα χρησιμοποιεί τις κατάλληλες μορφές πάλης, ώστε ο αγώνας να μη χάνει το δίκιο του.

Αξίζει, πάντως, να σταθούμε ιδιαίτερα στην επιμονή της Ιεράς Μονής Σταγιάδων να κρατήσει και να εκμεταλλευτεί το δάσος, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής, καθώς δείχνει ότι όταν πρόκειται για θέματα περιουσίας, η Εκκλησία δεν κάνει με τίποτα πίσω και χρησιμοποιεί τα πάντα για να μη χάσει τα «κεκτημένα» της. Η Μονή χρησιμοποιεί κάθε μέσο που διαθέτει για να πετύχει το σκοπό της. Είναι χαρακτηριστικό ότι προσφεύγει σε τερτίπια, προκειμένου να ξεγελάσει τους κατοίκους, ώστε ν' αναγνωρίσουν τους τίτλους κυριότητάς της επί του δάσους. Σ' αυτή την κατεύθυνση τους προτείνει να πληρώνουν ένα συμβολικό ποσό σ' αυτή, για να έχουν το δικαίωμα της υλοτόμησης. Ομως, αν το δεχτούν αυτό οι κάτοικοι, τότε, εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωρίζουν την κυριότητα της Μονής επί του δάσους. Και αφού τα τερτίπια δεν περνάνε, προσφεύγει στη συνδρομή του κράτους, στο οποίο βρίσκει έναν πρόθυμο αρωγό και συμπαραστάτη της. Να, γιατί η ηγεσία της Εκκλησίας «βγάζει σπυράκια» στο άκουσμα του αιτήματος χωρισμού της από το κράτος και να γιατί η κυβέρνηση, ενώ το «παίζει τσαμπουκάς» στο θέμα των ταυτοτήτων, «ποιεί την νήσσαν» επί του ουσιαστικού προβλήματος που είναι η ανάγκη χωρισμού Κράτους - Εκκλησίας...