Εκτός, όμως, από την κυβέρνηση, οι απεργοί εκπαιδευτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν και τους διάφορους «φίλους», που αποπροσανατολίζουν και τελικά υπονομεύουν τον αγώνα.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ «συμπαραστέκεται» στον αγώνα των εκπαιδευτικών, χωρίς να υιοθετεί τα αιτήματά τους! Περιορίζει το ζήτημα στην απουσία διαλόγου, στην αναξιοπιστία της ΝΔ και στον αριθμό των δόσεων του επιδόματος των 103 ευρώ, καλώντας την κυβέρνηση σε αντιπρόταση, ώστε να γυρίσουν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία. Τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και η υπουργός εξαρτούν τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού από την προώθηση των αναδιαρθρώσεων. Συγκεκριμένα, η υπουργός στην τελευταία συνάντηση με τα ΔΣ των ΔΟΕ - ΟΛΜΕ δήλωσε ότι η αναβάθμιση του εκπαιδευτικού θα συναρτάται με την πορεία εφαρμογής «καινοτομιών» στο σχολείο, ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ζήτησε «να υπάρξει αλληλοδέσμευση απ' τη ΔΟΕ και από την κυβέρνηση για καλύτερες παροχές αλλά και για καλύτερη ποιότητα και αξιολόγηση των δημοτικών σχολείων»!

Το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥΝ, τάσσονται γενικά και αόριστα «υπέρ» της Δημόσιας Εκπαίδευσης, αποφεύγοντας να μιλήσουν συγκεκριμένα, καθώς και τα δύο αυτά κόμματα αποδέχονται την ουσία της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για μια πιο ταξική εκπαίδευση. Ετσι, στηρίζουν ενεργά το διπλό σχολικό δίκτυο με τη διαίρεση του Λυκείου σε Γενικό - Επαγγελματικό, τη «12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση» με διαφοροποιημένα σχολεία σύμφωνα και με τη θέση της ΝΔ, την «ευέλικτη ζώνη» και την «αποκέντρωση της εκπαίδευσης», δεν υποστηρίζουν την κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Το ΠΑΣΟΚ, μάλιστα, είναι υπέρμαχο της διεύρυνσής της και στην ανώτατη εκπαίδευση.

Πώς όμως μπορεί να εξασφαλιστεί αυτή η συμπαράταξη, όταν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ - ΣΥΝ -ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ):

• Τάσσονται υπέρ της διαίρεσης των μαθητών σε «επιδεκτικούς» και «ανεπίδεκτους μαθήσεως» μέσα από τη διατήρηση του διπλού ανισότιμου σχολικού δικτύου γενικής - επαγγελματικής εκπαίδευσης;
• Διεκδικούν το 5% του ΑΕΠ και όχι 15% του κρατικού προϋπολογισμού, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να απαντά ότι υλοποιεί ουσιαστικά το αίτημα μειώνοντας (όπως φέτος) τον κρατικό προϋπολογισμό και αυξάνοντας την «ιδιωτική» χρηματοδότηση, σήμερα από τα κοινοτικά προγράμματα (Δ΄ ΚΠΣ) και αύριο από την τσέπη των εργαζομένων;
• Αποσιωπούν ότι τα νέα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα οδηγήσουν σε τρομακτική αποδιοργάνωση τη σκέψη των μαθητών, εντείνοντας τη σύγχυση και τον ιδεολογικό έλεγχο, με τη συμβολή μάλιστα των μεγαλοεκδοτών, που κερδοσκοπούν όχι μόνο από τα σχολικά βιβλία αλλά και από τα δεκάδες «βοηθήματά» τους;
• Αποδέχονται ουσιαστικά την «ευέλικτη ζώνη» και την περίφημη «αποκέντρωση» της εκπαίδευσης, κρύβοντας ότι η ευελιξία είναι το άλλο όνομα της «αποκέντρωσης» και ότι και οι δύο όροι σημαίνουν ιδιωτικοποίηση και κατηγοριοποίηση σχολείων και μαθητών, ανάλογα με την κοινωνική σύνθεση των οικογενειών;

Στο σημείο αυτό, αξίζει να αναφερθούμε στην πολυγλωσσία της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ (ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ), που ενώ ταυτίζεται πλήρως στην τακτική και το διεκδικητικό πλαίσιο με την ΠΑΣΚ, στις ανακοινώσεις της καλεί σε αγώνα με διαφοροποιημένο πλαίσιο, το οποίο «ξεχνά» στις Γενικές Συνελεύσεις και τελικά επιστρέφει στο κοινό πλαίσιο με την ΠΑΣΚ.

Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός και τα στηρίγματά του προσπαθούν να συκοφαντήσουν το ΠΑΜΕ, ανεμίζοντας πλαστικές σημαίες ενότητας. Είναι αποπροσανατολισμός. Για μας δεν είναι ενωτικό το στρογγυλεμένο πλαίσιο που τα έχει με όλους καλά, την ΕΕ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και διεκδικεί ό,τι είναι συμβατό με την κυρίαρχη πολιτική. Ούτε μπορεί να βαφτίζεται ενότητα των εργαζομένων η ευκαιριακή σύμπραξη των παρατάξεων του ΣΥΝ και της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ άλλοτε με τη ΔΑΚΕ και άλλοτε με την ΠΑΣΚ.

Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι όλες οι παρατάξεις σε ΟΛΜΕ - ΔΟΕ, με εξαίρεση την ΕΣΑΚ - ΔΕΕ, έχουν βασική τους γραμμή την «ιδιαιτερότητα» του κλάδου, την αντίληψη περί περιούσιου κλάδου μακριά και χώρια από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Οι πλειοψηφίες αυτές άφησαν, προσωρινά, την ιδιαιτερότητα και με σημαία την ισότιμη αντιμετώπιση των δημοσίων υπαλλήλων, έκαναν κυρίαρχο αίτημα τα 176 ευρώ σε αντιπαράθεση όμως με τους άλλους «υψηλόμισθους» δημοσίους υπαλλήλους που παίρνουν το σχετικό επίδομα. Λογική που συνεχίζεται και σήμερα με δηλώσεις του προέδρου της ΔΟΕ.

Ολα τα παραπάνω σαλπίζουν την ανάγκη να δυναμώσει το ΠΑΜΕ. Γιατί το ΠΑΜΕ είναι η προσπάθεια για τη μόνη και πραγματική ενότητα όλων των εργαζομένων μονίμων και συμβασιούχων, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ενότητα στη βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο. «Τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», όπως ακούγεται και στους δρόμους του αγώνα. Αυτή είναι η μόνη ενότητα προοπτικής και νίκης.