Κουράστηκε, όμως, τώρα. Βαρέθηκε να λογαριάζει κάθε μήνα μέχρι και το τελευταίο ευρώ, μην τυχόν και βγει «εκτός προϋπολογισμού». Και έβλεπε το φράγμα των 1.000 ευρώ να μη σπάει με τίποτα, μετά από τόσα χρόνια δουλιάς. Γιατί η μάνα; - συλλογίστηκε. Τι υπομονή έχει αυτή η γυναίκα! Πόσο έχει δουλέψει στη ζωή της! Οσο δύο άντρες μαζί. Και θα πάρει σε δυο χρόνια μια ψωροσύνταξη, μειωμένη.

Τι θα πει «έτσι είναι τα πράγματα»; Πώς «έτσι», δηλαδή; Να δουλεύουμε για 600 ευρώ το μήνα; Να μετράμε μέχρι και την τελευταία δεκάρα; Να λογαριάζονται όλες οι χαρές της ζωής ως πολυτέλεια για μας; Δεν είναι τεμπέληδες, ούτε χαραμοφάηδες οι νέοι, όπως τους παρουσιάζουν κάποιοι. Δουλεύουμε πολύ και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες. Ανασφάλιστοι, 4ωρα, απλήρωτες υπερωρίες... Ο,τι ξεροκόμματο μας πετάξουν, από ανάγκη το παίρνουμε. Ο,τι μας τάξουνε, το πιστεύουμε. Πού είναι η αξιοπρέπειά μας; Θα σου πω εγώ πού είναι: Στα λασπόνερα, όπου παίζουν και χαίρονται μερικά τετράπαχα γουρούνια. Οι πιο βασανισμένοι άνθρωποι - σαν εσένα - πρέπει πρώτοι να ορθώσουν το ανάστημά τους. Γιατί έχουν δύναμη απίστευτη μέσα τους.