Οταν οι δάσκαλοι κήρυξαν την απεργία τους, δήλωσαν πως το βασικότερο αίτημά τους, ο ορισμός του πρώτου μισθού σε 1.400 «ευρώ», δηλαδή, αφορούσε την Αξιοπρέπειά τους. Πίστευαν, με άλλα λόγια, και το ομολογούσαν αυτό δημόσια, πως ένας εκπαιδευτικός που δεν αμείβεται καλά δεν μπορεί να είναι «αξιοπρεπής». Κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα εκπαιδευτικά του καθήκοντα. Αναγκάζεται να αναζητήσει σε άλλες «πηγές» αυτά που του λείπουν. Γίνεται οικοδόμος, μπογιατζής, παράνομος φροντιστής, συνοδός αρρώστων και νηπίων, πληρωμένος διαιτητής. Κι όταν επιστρέφει στη σχολική αίθουσα έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος από τη δύναμη και τη διάθεσή του. Το βιβλίο στα χέρια του είναι βαρύ, ο πίνακας πιο μαύρος από ό,τι πρέπει, και τα πρόσωπα των παιδιών δεν του χαμογελούν. Εχει την εντύπωση πως δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημά του και είναι έτοιμα να τον απορρίψουν, να αμφισβητήσουν την Αξιοπρέπειά του. Και τότε είναι που όλα καταρρέουν.

Οχι μόνο η σχέση του Δάσκαλου με το βιβλίο, τον πίνακα και την εμπιστοσύνη των παιδιών. Καταρρέει το Σχολείο, οι προοπτικές και οι σκοποί του. Καταρρέουν οι μηχανισμοί που παράγουν τη γνώση. Το Σχολείο μετατρέπεται σε ένα τυπικό αρχιτεκτόνημα, όπου κάθε πρωί, μέσα σε μια «συνωμοτική» σιωπή συγκεντρώνονται μαθητές και δάσκαλοι για να παίξουν όλοι μαζί τους «κλέφτες και τους αστυνόμους», γιατί δεν έχουν τίποτε άλλο να παίξουν. Δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν ο ένας στον άλλο. Γιατί οι δάσκαλοι είναι κουρασμένοι και αισθάνονται «μικροπρεπείς» και οι μαθητές δεν έχουν τη δύναμη να χαμογελάσουν και χάνονται πάνω σε απροσδιόριστα ερείπια ενός σχολείου που ούτε καν ορθογραφία μπορεί να διδάξει. Εξάλλου, πρέπει να είναι έτοιμοι και «ευδιάθετοι» για το απογευματινό φροντιστήριο! Μα, θα βιαστείτε να μου πείτε πως γι' αυτό έγινε η Απεργία. Για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των δασκάλων και για να μη συμβούν όλα αυτά. Να επιστρέψουν οι δάσκαλοι στα σχολεία με γεμάτα τα χέρια και την καρδιά γεμάτη ελπίδα. Για να ξαναχαμογελάσουν τα πρόσωπα των παιδιών και το κουδούνι να πάψει να χτυπάει σαν την καμπάνα του επιτάφιου. Τα αιτήματα, όμως, δεν ικανοποιήθηκαν. Η κυβέρνηση φαίνεται πως προτιμά την εκπαίδευση σωριασμένη σε γραφικά ερείπια. Προτιμά την κατάρτιση από τη γνώση. Προτιμά τον «μικροπρεπή» δάσκαλο, για να τον κρατάει όμηρο στην απελπισία της φτώχειας του.

Σ' αυτό το τελευταίο όμως έπεσε έξω. Μπορεί να νίκησε τυπικά. Μπορεί να μην έδωσε τίποτε από όσα της ζήτησαν. Μπορεί η κυρία Γιαννάκου να έστησε χορούς θριαμβικούς στο άγγελμα πως τα σχολεία ανοίγουν. Μπορεί, ακόμα, οι καλοθελητές των τηλεοπτικών παραθύρων να μελαγχόλησαν, γιατί το μονοξείδιο της Κέρκυρας δεν πουλάει όσο η μελαγχολία των απεργών. Οι Δάσκαλοι, όμως, δε γύρισαν ηττημένοι στα σχολεία τους. Και προπαντός δε γύρισαν «μικροπρεπείς». Γύρισαν με τη βεβαιότητα πως ποτέ και κανένας αγώνας δεν ντρόπιασε τον Αγωνιστή. Οποια έκβαση και αν είχε. Γύρισαν με τη βεβαιότητα πως μπορεί να μην κατάκτησαν τα «υψώματα» των αντιπάλων, κατάφεραν όμως να στήσουν τα τρόπαιά τους στις καρδιές αυτών που πιστεύουν πως η ζωή δεν είναι ένα ανούσιο πανηγύρι, σαν αυτό που μας περιγράφουν τα τηλεοπτικά «πρωινάδικα». Δεν είναι ένα διασκεδαστικό περιστατικό, όπου όλα χαρίζονται από καλοπροαίρετους «θεούς» που εποπτεύουν τη φτώχεια των πειθαρχημένων πιστών τους. Μιλώ για τις καρδιές αυτών που πιστεύουν πως κανένας αγώνας, όποια έκβαση και αν έχει αυτός, δεν οδηγεί στην ήττα και τη «μικροπρέπεια. Απλώς οδηγεί, πολύ συχνά, σε ηρωικούς «θανάτους». Αυτό ήτανε το κέρδος της απεργίας των Δασκάλων!