Οχι, δε θα ισχυριστούμε ότι τα ερωτήματα είναι παντελώς αβάσιμα και τεχνητά. Αλλωστε, και παρά τον ολοφάνερα δημαγωγικό χαρακτήρα του επιχειρήματος της ακυβερνησίας, η ανάγκη της αντικατάστασης του πρωθυπουργού είναι, όχι μόνο υπαρκτή, αλλά και έχει πλέον καταστεί εξόφθαλμη. Υπαρκτές είναι, επίσης, και οι ιδιότητες της ανεπάρκειας και της ιδιοτέλειας, ως γνωρισμάτων της πολιτικής πρακτικής των κομμάτων του δικομματισμού. Οι αποδείξεις, πολλές και καθημερινές. Και θα συμπληρώναμε, ακόμη, αυτές της διγλωσσίας, της υποκρισίας, της ανυποληψίας, της αλαζονείας, του θράσους, του αμοραλισμού... Υπαρκτά είναι, ακόμη, τα πολλά και συνεχώς οξυνόμενα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Και όχι μόνο υπαρκτά, αλλά είναι ακριβώς αυτά, που παρέχουν τη στοιχειωδώς απαραίτητη βάση και αληθοφάνεια σε συνθήματα του τύπου: Ακυβέρνητη η χώρα, καταρρέει η οικονομία και άλλα παρόμοια.

Οφείλεται, όμως, η κακή κατάσταση της χώρας και ο συνεχιζόμενος για χρόνια τώρα κατήφορος, στην υποτιθέμενη ακυβερνησία, στην πολιτική ανεπάρκεια και ιδιοτέλεια; Αρκεί, δηλαδή, να βρούμε έναν υγιέστατο πρωθυπουργό και ορισμένους πολιτικούς, που θα τους χαρακτηρίζει απλά και μόνο η ειλικρίνεια και η ανιδιοτέλεια, για να μπουν στο δρόμο της επίλυσής τους τα προβλήματα της χώρας; Φανερή η απάντηση στον καθένα. Οπως φανερό είναι και το γεγονός πως το περιεχόμενο και οι συνέπειες της σκληρής, μονόπλευρης λιτότητας δεν αλλάζουν στο παραμικρό, είτε η εφαρμογή της σφραγίζεται από ιδιοτέλεια, είτε όχι.

Η βασική αιτία της κακοδαιμονίας, που δέρνει τη χώρα και, μαζί της, τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και ιδιαίτερα τις αυξανόμενες συνεχώς μάζες των φτωχών εργαζόμενων της πόλης και του χωριού, είναι πρώτα και κύρια το περιεχόμενο των πολιτικών, που εφαρμόζονται. Αυτών των πολιτικών, που παρουσιάζονται, πότε με τα γαλάζια χρώματα της εθνικής αναγκαιότητας και πότε με τα πράσινα χρώματα κάποιου επερχόμενου παράδεισου.

Επιχείρηση πρώτη: Η υποταγή, τόσο της παραγωγικής βάσης της χώρας - βιομηχανικής και αγροτικής - όσο και της οικονομίας, γενικότερα, στις απαιτήσεις και εντολές των πολυεθνικών και τις αντίστοιχες συνθήκες και ντιρεκτίβες των καρεκλοκένταυρων πολιτικών "υπαλλήλων" τους, είτε αυτοί βρίσκονται στις Βρυξέλλες, είτε στις διάφορες καπιταλιστικές πρωτεύουσες.

Επιχείρηση δεύτερη: Η υποταγή των εργασιακών σχέσεων και, γενικότερα, όλων των συνθηκών αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και των παραγόντων, που καθορίζουν το επίπεδο ζωής των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, στο καθεστώς του "εργασιακού μεσαίωνα", που απαιτεί το μεγάλο κεφάλαιο και τα διάφορα, Λευκά και Πράσινα, βιβλία του.

Επιχείρηση τρίτη: Η υποτακτική προσαρμογή των διάφορων στοιχείων του πολιτικού συστήματος (της εθνικής ανεξαρτησίας, της αστικής δημοκρατίας, των διάφορων άλλων πολιτικών - κοινωνικών δικαιωμάτων κλπ.), ώστε να εφαρμόζονται ανεμπόδιστα όλα τα προηγούμενα.

Ποιος, άραγε, αμφιβάλλει ότι όλα όσα γίνονται καθημερινά δεν αποτελούν τις συνέπειες των προαναφερόμενων πολιτικών επιχειρήσεων; Η αποδιάρθρωση και συρρίκνωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγικής βάσης της χώρας, η στρεβλή και αδιέξοδη διόγκωση των υπηρεσιών, οι εξαγορές, και μάλιστα με σκανδαλώδεις συνήθως όρους, των πλέον κερδοφόρων μονάδων και τομέων από το ξένο κεφάλαιο αποτελούν ορισμένα μόνο στοιχεία του καθεστώτος, που θέλουν να επιβάλουν οι πολυεθνικές στη χώρα και υλοποιούν οι πολιτικές των δικομματικών εταίρων. Η αυξανόμενη δραματικά ανεργία, ο παραγωγικός μαρασμός και η ραγδαία, διεθνής υποβάθμιση της χώρας αποτελούν ελάχιστες από τις πολλές και σοβαρές συνέπειες. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τη λεγόμενη απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων, τις αλλεπάλληλες πολιτικές σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, τις περικοπές των κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, τη συνεχή υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, της υγείας και της πρόνοιας. Και από κοντά, συντελείται ο παραπέρα σφαγιασμός της εθνικής ανεξαρτησίας προς όφελος των υπερεθνικών κέντρων αποφάσεων των Βρυξελλών και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, οι δημοκρατικές ελευθερίες - αυτές του αστικού έστω καθεστώτος μας - ακόμη και τα συνταγματικά κατοχυρωμένα κοινωνικά δικαιώματα έχουν μπει στην Προκρούστεια Κλίνη της δήθεν ελευθερίας και των "νόμων" της αγοράς, της απάνθρωπης, δηλαδή, ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου και του υπέρτατου σκοπού του, της με κάθε τρόπο αύξησης των κερδών και της ισχύος του. Και μη μας πουν ότι δεν έχουμε δίκιο, αφού για όλα, όσα προηγούμενα αναφέρθηκαν, φταίει η κρίση. Και τούτο γιατί, η επικαλούμενη κρίση - όσο και στο βαθμό που υπάρχει - προκλήθηκε και προκαλείται καθημερινά από την ίδια την πολιτική τους. Και δεύτερον, επειδή, ολοφάνερα και με βάση τα επίσημα στοιχεία, τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου κάθε άλλο παρά περνούν κρίση. Ο λαός, όμως, πληρώνει πολύμορφα και για χρόνια τώρα τις συνέπειές της, τις συνέπειες, δηλαδή, των φιλομονοπωλιακών πολιτικών και επιλογών τους.

Δεν είναι, όμως, και η πρώτη φορά, που οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κατεστημένου επιχειρούν να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους και υπόσχονται ...φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η υποκρισία, η διγλωσσία και η ιδιοτέλεια αποτελούν μόνιμα και χαρακτηριστικά γνωρίσματά τους. Και είναι μόνιμα, επειδή αποτελούν αναπόφευκτη συνέπεια της πολιτικής τους. Ενώ κάθε άλλο παρά αποτελούν την αιτία της πολιτικής τους, είναι θεμελιακά, συστατικά στοιχεία του τρόπου εφαρμογής της. Οσο και αν κουράζονται, να πείσουν τους εργαζόμενους και το λαό ότι η πολιτική τους είναι φιλολαϊκή και προοδευτική, ότι αποτελεί εθνική ανάγκη, μονόδρομο, κλπ., κλπ., η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Η πολιτική τους ωφελεί και συμφέρει αυτούς, που πραγματικά εκπροσωπούν, δηλαδή το ντόπιο και πολύμορφα διαπλεκόμενο με το ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Ο μονόδρομός τους εκπροσωπεί και συμφέρει το έθνος της ολιγαρχίας και όχι το έθνος των εργαζόμενων και του λαού. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι όσο αυτή η αλήθεια αποκαλύπτεται και βγαίνει στην επιφάνεια, τόσο γίνεται περισσότερο φανερή και προκλητική η διγλωσσία, η υποκρισία, η ανυποληψία και η ιδιοτέλειά τους. Τότε, όμως, μετατρέπονται και σε όπλο των απολογητών του κατεστημένου, που σείοντας μπροστά στα μάτια των εργαζόμενων τα φαινόμενα της ιδιοτέλειας, κρύβουν την πραγματική ρίζα των προβλημάτων και επιδιώκουν τη διαιώνιση των αντιλαϊκών πολιτικών της υποτέλειας και της εξάρτησης.

Τα φαινόμενα της διγλωσσίας, της ανυποληψίας και της ιδιοτέλειας των δικομματικών εταίρων είναι πλέον φανερά στον καθένα. Ταυτόχρονα, όμως, κάποιοι άλλοι απολογητές και "φρουροί" του κατεστημένου χρησιμοποιούν τα φαινόμενα αυτά, για να κρύβουν την πραγματική ρίζα των προβλημάτων του λαού και της χώρας