"Είναι πατριωτικό καθήκον να αγωνιστούμε ώστε να παραμείνει η ΣΟΦΤΕΞ στο δημόσιο και να αναπτυχθεί".Αυτό τονίζει ο Λ. Κολιγιάννης,γραμματέας του σωματείου των εργαζομένων στο εργοστάσιο της Αθήνας και στέλεχος της "Συμπαράταξης" (ΕΣΑΚ), με τον οποίο συζητήσαμε για τη σημασία της επιχείρησης και την αναγκαιότητα της αντίστασης στα σχέδια της κυβέρνησης για ξεπούλημά της.

Από την αρχή της κουβέντας ο συνδικαλιστής επισημαίνει: "Είμαστε η μόνη παράταξη που λέμε καθαρά και ξάστερα ΟΧΙ σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης.Αντίθετα, η ΔΑΚΕ έχει κάνει σημαία της την ιδιωτικοποίηση, ενώ η ΠΑΣΚΕ κρατά μια ασαφή θέση του στιλ: Ναι μεν (στην ιδιωτικοποίηση), αλλά (με καλύτερους όρους)...".

Οπως θα πει ο συνδικαλιστής, η κυβέρνηση έχει δηλώσει επίσημα ότι μέσα στο '96 η ΣΟΦΤΕΞ θα πουληθεί και επικαλείται τα γνωστά σαθρά επιχειρήματα, όπως ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι εργοδότης ή είναι εντολή της Ευρωπαϊκής Ενωσης και άλλωστε τα ρολά υγείας δεν είναι στρατηγικό προϊόν... Να σημειωθεί, βέβαια, ότι επί οικουμενικής κυβέρνησης και κάτω από την επιμονή του ΚΚΕ, η ΣΟΦΤΕΞ είχε χαρακτηριστεί - όπως και άλλες - επιχείρηση στρατηγικής σημασίας και είχε συμφωνηθεί η παραμονή της στο δημόσιο.Αντικρούοντας τα επιχειρήματα που πλασάρει σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο Λ. Κολιγιάννης επιμένει πως "η ΣΟΦΤΕΞ είναι στρατηγικής σημασίας, από την άποψη ότι τα προϊόντα της πρέπει να ελέγχονται από το κράτος γιατί αφορούν σημαντικά πράγματα. Οπως είναι η ενημέρωση και ο πολιτισμός. Επειδή τα προϊόντα της είναι είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης και, αν λείψει η κρατική παρέμβαση, θα μείνουν ασύδοτοι οι ιδιώτες να πουλάνε το χαρτί - χρυσάφι. Η εξασφάλιση της ποιότητας του χαρτιού αφορά πρωτίστως την υγεία του λαού που το χρησιμοποιεί. Στη ΣΟΦΤΕΞ γίνεται έλεγχος από το κράτος και παίρνονται όλα τα αναγκαία μέτρα γι' αυτό. Πρωταρχικής σημασίας είναι και το γεγονός ότι από την εταιρία ζει ουσιαστικά ένας ακριτικός νομός, όπως είναι η Δράμα, που τα τελευταία μάλιστα χρόνια έχει χάσει πάνω από 6.000 θέσεις εργασίας".

Ιδιαίτερα υπογραμμίζει τον άμεσο κίνδυνο των 2.450 θέσεων εργασίας, αλλά και την ίδια τη λειτουργία της επιχείρησης, σε περίπτωση που τελικά ξεπουληθεί. Οπως θα πει, "η ίδια η ζωή έχει αποδείξει ότι οποιαδήποτε εταιρία ιδιωτικοποιήθηκε, είτε του κλάδου, π.χ., "Θεσσαλική" με 400 εργαζόμενους, ΜΕΛ με 300 εργαζόμενους κλπ. είτε εκτός κλάδου όπως η "Πειραϊκή - Πατραϊκή" με 7.500 εργαζόμενους, μαραζώθηκαν ή έκλεισαν. Βέβαια, να μη ξεχάσουμε ότι συνέπεια της ιδιωτικοποίησης είναι και η κατάργηση εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων".

Για τον Λ. Κολιγιάννη "όλοι οι παραπάνω λόγοι καθιστούν την παραμονή της ΣΟΦΤΕΞ στο δημόσιο, αλλά και την ενίσχυσή της στην κατεύθυνση της ανάπτυξης, πατριωτικό καθήκον που αφορά όλους, από τον υπουργό μέχρι και τον πιο νέο εργαζόμενο στην εταιρία".

Πατριωτικό καθήκον, όμως, που δεν "αγγίζει" την κυβέρνηση απ' ό,τι φαίνεται. "Επειδή ωστόσο - υπογραμμίζει ο συνδικαλιστής - ισχύει η παροιμία "στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα", το κύριο βάρος πέφτει στους ώμους των ίδιων των εργαζομένων. Σαν παράταξη έχουμε προτείνει και προτείνουμε τη δημιουργία μετώπου αντίστασης των εργαζομένων σε κάθε μορφή ξεπουλήματος της ΣΟΦΤΕΞ.Για μας τίποτα δεν είναι δεδομένο, όλα είναι αντιστρέψιμα.Δεν μπορούμε να πειστούμε από το επιχείρημα ότι είναι εντολή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όταν κανέναν δε ρώτησαν όταν μας ένταξαν σε αυτήν ή όταν ενέκριναν τις διάφορες συνθήκες, όπως του Μάαστριχτ κλπ. Οι εργαζόμενοι της ΣΟΦΤΕΞ έχουν μακροχρόνια παράδοση σε αγώνες και σε δύσκολες εποχές. Οποιος "πονά" τη χαρτοβιομηχανία πρέπει να στρατευτεί και να έχει σαν σύνθημα: Καμιά μετοχή στους ιδιώτες, έγκριση του επενδυτικού προγράμματος, ανάπτυξή της, ώστε να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης και όλης της ελληνικής χαρτοβιομηχανίας ".

Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ