Λίγο - πολύ, η πορεία των κρατικοποιήσεων - αποκρατικοποιήσεων για επιχειρήσεις που περιήλθαν σε δυσμενή θέση στην αγορά, λόγω της κερδοσκοπικής - ληστρικής εκμετάλλευσης από τους ιδιοκτήτες τους και της πολιτικής των δανεικών κι αγύριστων που τους παρείχαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, είναι σε γενικές γραμμές κοινή για την "ελεύθερη"καπιταλιστική οικονομία. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις, που αλλού κρατικοποιήθηκαν, αλλού "κοινωνικοποιήθηκαν" (βλέπε περιπτώσεις στην Ελλάδα, ΑΓΕΤ, Π - Π, ΣΟΦΤΕΞ, Σκαλιστήρης), προκειμένου να "εξυγιανθούν", να χαριστούν τα χρέη των μεγαλοκεφαλαιούχων (Τσάτσοι, Στρατοκατσαμπαίοι, Κεφάλας, Σκαλιστήρης κλπ.) και μετά να πάρουν ξανά το δρόμο της επιστροφής τους στην "ιδιωτική πρωτοβουλία", ακόμα και όταν αυτή αφορά τους ίδιους αεριτζήδες που τις καταφέσωσαν!

"Θύματα" αυτής της "πολυεθνικής λαίλαπας", πολλές φορές, συμβαίνει να είναι ...και πολυεθνικές. Το παράδειγμα επανιδιωτικοποίησης της γαλλικής πολυεθνικής ΠΕΣΙΝΕ, από την κυβέρνηση του Ζακ Σιράκ, είναι πρόσφατο. Ο όμιλος επιχειρήσεων ΠΕΣΙΝΕ κρατικοποιήθηκε κατά 57%, μετά από μια άσχημη πορεία, το 1981. Από το 1983 έως πρόσφατα, αναπτύχθηκε και έγινε από τους μεγαλύτερους ομίλους, στο χώρο του αλουμινίου και της αλουμίνας, του κόσμου. Κατέχει την τρίτη θέση στον κόσμο,στην αγορά αλουμινίου με ποσοστό 35%. Προηγούνται μόνο η αμερικάνικη ΑΛΚΑΝ και η καναδέζικη ΑΛΚΟΑ.Κατά τη διάρκεια της κρατικοποίησης, εξυγιάνθηκε και επεκτάθηκε. Μόνο στην Ευρώπη, έχει 16 εργοστάσια και αρκετά στη Γαλλία, όπου και η έδρα του ομίλου επιχειρήσεων, με δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους.

Είναι γνωστό ότι η ΠΕΣΙΝΕ έχει κατασκευάσει εργοστάσιο αλουμινίου - αλουμίνας και στην Ελλάδα (Ασπρα Σπίτια), που λειτουργεί ακόμα και σήμερα με αποικιοκρατικούς όρους. Αρκεί να πούμε ότι η ηλεκτροβόρα αυτή επιχείρηση παίρνει το ρεύμα από τη ΔΕΗ με τιμή πολύ κάτω του κόστους παραγωγής της, με αποτέλεσμα, αφού καμία κυβέρνηση, ούτε της ΝΔ ούτε του ΠΑΣΟΚ τολμούν να αναθεωρήσουν τη σύμβαση, το ελληνικό δημόσιο να έχει χάσει ως σήμερα πάνω από 100 δισ. δραχμές.

Στην επιχείρηση απασχολούνται σήμερα 1.500 εργαζόμενοι, έναντι 2.100 πριν λίγα χρόνια και 450 περίπου σε εργολάβους. Η τάση, σύμφωνα με το σωματείο, είναι η μείωση του μόνιμου προσωπικού και η αντικατάστασή του από εργολάβους.

Στην πορεία ιδιωτικοποίησης το εργατικό δυναμικό θα συρρικνώνεται, ενώ οι όποιες "παροχές" θα εξαφανίζονται. Αυτό είναι ένα από τα κύρια ή μάλλον το βασικότερο συμπέρασμα και του Συμβουλίου Εργαζομένων που συνεδρίασε τελευταία φορά, πριν την έναρξη της ιδιωτικοποίησης, τον Οκτώβρη στη Γαλλία. Αλλες, εξίσου σοβαρές επιπτώσεις, όπως μας τις μετέφερε ο πρόεδρος του σωματείου, Γ. Γρηγοριάδης,που συμμετείχε στη συνεδρίαση, είναι η σκλήρυνση της στάσης της εργοδοσίας, η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και το σταμάτημα της λεγόμενης κοινωνικής πολιτικής του ομίλου.

Ηδη αυτό το τελευταίο, εκφραζόμενο από την "Αλουμίνιον της Ελλάδας" (αυτή είναι η ονομασία της ΠΕΣΙΝΕ στη χώρα μας) σημαίνει καταβολή ενοικίου από τους εργαζόμενους για τα σπίτια που διαμένουν ή η εξαγορά τους, έναντι αδρού τιμήματος (15 - 20 εκατ. δραχμές), αν και η παραχωρηθείσα έκταση ανήκει στο δημόσιο. Πριν λίγο, μόλις, καιρό "ανέθεσε" την καθαριότητα του οικισμού των εργαζομένων, "Ασπρα Σπίτια", έναντι κάποιου συμφέροντος τιμήματος στο Δήμο Διστόμου και επιδιώκει την απαλλαγή της και από τη συντήρηση του οικισμού. Συνολικό κόστος γι' αυτήν (ΠΕΣΙΝΕ) ετησίως γύρω στο 1 δισ. δραχμές που η ιδιωτικοποίηση ...το κάνει ανεπίτρεπτο.

Να τι λέει η ΚΟΒ ΠΕΣΙΝΕ του ΚΚΕ απευθυνόμενη, με ανακοίνωσή της, στους εργαζόμενους του οικισμού, για το θέμα: "Από τη μια μεριά, η ΠΕΣΙΝΕ θα απαλλαγεί από το κόστος του οικισμού και των κοινωνικών παροχών και από την άλλη θα κερδίσει από την πώληση του οικισμού". Και συνεχίζει: "Θα κληθούν οι κάτοικοι, εργαζόμενοι του οικισμού, να πληρώσουν 5, 10, 15 εκατομμύρια δραχμές ο καθένας για να αγοράσουν τα σπίτια στα οποία μένουν, να πληρώνουν ακόμη 600.000 δραχμές το χρόνο για τα έξοδα συντήρησης του οικισμού. Το ΚΚΕ, καταλήγει, λέει καθαρά ότι η ΠΕΣΙΝΕ δεν έχει κανένα δικαίωμα να αλλάξει το καθεστώς του οικισμού, που είναι βασική υποχρέωσή της που απορρέει από την κατά τα άλλα αποικιοκρατική σύμβαση, που έχει επιβάλλει στο ελληνικό κράτος και το λαό".

Κατά συνέπεια, μπορεί ο μεσιέ Ροντιέρ, πρόεδρος του ομίλου, να υπογράφει ιλουστρασιόν φυλλάδια με τα οποία "διαλαλούσε το εμπόρευμά του" στους εργαζόμενους για να γίνουν "μέτοχοι" του ομίλου, παραχωρώντας τους το 10% των μετοχών με "ευνοϊκούς όρους", αλλά οι ίδιοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να "θαμπωθούν" ή να αισθανθούν έστω και για λίγο ..."εταίροι". Τα πράγματα είναι έτσι προγραμματισμένα - με την ακρίβεια κομπιούτερ - ώστε να συμμετέχουν μόνο στις ζημιές και να μην διαμαρτύρονται από πάνω. Μπορεί ο μεσιέ Ροντιέρ... να "χτυπιέται" και να ορκίζεται στον Σιράκ, ότι δε θα αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις, αλλά αυτές έχουν ήδη αλλάξει προς το χειρότερο και βαδίζουν στο χείριστο. Η εργολαβομανία που έχει πιάσει τη διοίκηση με την ανάθεση όλο και περισσότερου έργου σε εργολάβους, διογκώνεται και έχει φθάσει στα 450 - 500 άτομα. Αντίθετα, συρρικνώνεται το προσωπικό του εργοστασίου.

Εργολάβος, που απασχολεί 110 εργαζόμενους στην καθαριότητα, πληρώνει με σύμβαση καθαριστριών παιδικών σταθμών.

Η πολυειδικότητα και η ενοποίηση ειδικοτήτων είναι στην ημερήσια διάταξη. Αποδεικνύεται ότι η "δράση" για την ιδιωτικοποίηση της ΠΕΣΙΝΕ, έχει τα ίδια συμπτώματα και επιπτώσεις στους εργαζόμενους, τόσο της Ελλάδας όσο και της Γαλλίας.

Δραστικό αντίδοτο στο μέτωπο των πολυεθνικών είναι το πανευρωπαϊκό μέτωπο αντίστασης των εργαζομένων για την περιφρούρηση των δικαιωμάτων τους, την ανατροπή της "νέας τάξης πραγμάτων" στις εργασιακές σχέσεις.

Γιώργος ΠΑΝΤΕΛΗΣ