Από την πλευρά τους, επομένως, έχουν απόλυτο δίκιο. Και ο Βενιζέλος,και ο Καραμανλής - οι επίσημοι "εθνάρχες" - καθώς και οι Παπανδρέου, ο ένας σαν "Γέρος της Δημοκρατίας" και ο δεύτερος, περίπου σαν "πατήρ του σοσιαλισμού" (!), είναι άξιοι μνημόνευσης έως και "αγιοποίησης" για το "βασίλειο" της πλουτοκρατίας. Είναι εκείνοι, που ιστορικά ταυτίστηκαν και συνέβαλαν (ειδικά οι δυο πρώτοι) στη θεμελίωση του πολιτικού - κοινωνικού συστήματος της Ελλάδας, με όλα του τα χαρακτηριστικά. Το σύστημα της καπιταλιστικής κυριαρχίας σε συνθήκες εξάρτησης, με την υπόδουλη στους ιμπεριαλιστές αστική τάξη της χώρας επικεφαλής στο τιμόνι της πολιτικής εξουσίας.

Γι' αυτήν τους την προσφορά, το "έθνος" των αστών και της ολιγαρχίας, έχει κάθε λόγο να τους υμνεί. Ομως, αυτό το εξαιρετικά ολιγομελές "έθνος" μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών θέλει να σταματά την κουβέντα, όταν αυτή μπαίνει στο "ζουμί". Στο ότι, δηλαδή, η ιστορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα, όπως τούτη "απαγγέλλεται" από τους ιστοριογράφους των "εθναρχών", είναι γνωστή και στο άλλο "έθνος". Το "έθνος" των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων, που την έχει βιώσει πάνω στο πετσί του. Τόσο πολύ και τόσο βαθιά, που η πλύση εγκεφάλου είναι εντελώς ακατάλληλη μέθοδος για να κρυφτούν οι πληγές που ποτέ δε σταμάτησαν να είναι ανοιχτές στο κορμί του λαού.

***

"Ζήτω ο εθνάρχης Καραμανλής",επίσης. Γιατί; Γιατί είναι ο συνεχιστής του έργου του προηγούμενου. Το "Ανήκομεν εις τη Δύσιν", η πρόσδεση της χώρας στο άρμα της ΕΟΚ ("για πολιτικούς λόγους", όπως από το '61 έλεγε), η βαθύτερη αιχμαλωσία στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών,με τη μετατροπή της χώρας σε "χωράφι" εγκατάστασης των βάσεών τους και τις "συμφωνίες Ρότζερς", για την - και τυπικά - επανένταξη της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του οργανισμού των "γκάνγκστερ", είναι τα διαπιστευτήριά του. Μαζί, φυσικά, με τη συμβολή του στην "αρχιτεκτονική" του δικομματισμού, που επιβλήθηκε στη χώρα.

Τις ίδιες εποχές, που ο Καραμανλής έγραφε την ιστορία του δικού του "έθνους", το άλλο "έθνος" ζούσε το μετεμφυλιακό αίσχος των "Νέων Παρθενώνων" στους τόπους εξορίας, τις "συνήθεις αντικομμουνιστικές δραστηριότητες" της βίας και νοθείας, τον κομπραδορισμό των εργολάβων, τα κοινωνικά γκέτο της "αντιπαροχής" και τους Γκοτζαμάνηδες. Οι τελευταίοι, μετά το 1974, την εποχή της ..."ωριμότητας" του "εθνάρχη", έπαψαν να χρησιμοποιούν τρίκυκλα. Περιορίστηκαν στα γκλομπ, που είχαν τη δική τους τακτική (πέρα από τις μη ...τακτικές) "επέτειο", σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς. Ετσι, άρμοζε σε κάποιον που το 1968,εν μέσω χούντας (!), έλεγε: "Οταν, όμως, ομιλούμεν περί Ελληνικής Δημοκρατίας δεν πρέπει να λησμονούμεν ...την ατέλεια των θεσμών και προπαντός την ύπαρξιν ενός επαναστατικού και επικινδύνου κομμουνιστικού κόμματος"...

Μαζί με αυτούς, "Ζήτω και για τον Γέρο της Δημοκρατίας"... Γιατί; Γιατί αυτή η πορεία "δημοκρατίας" οικοδομήθηκε με τα βόλια του Σκόμπι και των Αγγλων εναντίον του ελληνικού λαού, στα Δεκεμβριανά,αλλά και στον αντιμοναρχισμό του "απέθανε ο βασιλεύς, ζήτω ο βασιλεύς",όπως ανέκραξε ο γνωστός και ως "παπατζής", κατά την ενθρόνισιν του Κοκού... Οσο για τον υιό Παπανδρέου, η ιστορία είναι πολύ νωπή για να χρειάζεται υπενθύμισή της.

***

Ομως, αυτή η ιστορία δεν είναι "γραφτό" να επιβληθεί ως "ιστορία" του ελληνικού λαού. Πολύ περισσότερο, δεν πρόκειται να γίνει "φυλακή" για το μέλλον του τόπου, αφού είναι αποδεδειγμένο ότι αυτός ο λαός δεν είχε ποτέ τους ηγέτες που του άξιζαν και του αξίζουν στην πολιτική εξουσία. Και αυτό, γιατί ποτέ δεν υπήρξε το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα που θα υπηρετούσε τα δικά του συμφέροντα. Αυτό ήταν και παραμένει το ζητούμενο.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τα αφεντικά του συστήματος της ολιγαρχίας και της εξάρτησης είναι ευνόητο ότι δε λαθεύουν, όταν προσδιορίζουν επακριβώς ποιοι είναι οι "εθνάρχες" του. Στην ουσία, αποτίουν φόρο τιμής στην εξουσία τους και όρκο πίστης στη συνέχισή της με όλα τα μέσα