"Λέγομαι Μιχάλης Κατσαρός/ και κλείνω το βιβλίο αυτό για σένα". Ο ποιητής, όταν λέει "για σένα", εννοεί τον απλό αναγνώστη μέσα απ' το πλήθος, άρα το ίδιο το πλήθος. Σ' αυτόν και μόνο παρέχει τόσα γενεσιουργά ερεθίσματα, ώστε να υπάρξει ανάμεσα στον ίδιο και στον αποδέκτη ένας διάλογος σε επίπεδα ισοϋψή. Ο ποιητής επικοινωνεί με τους άλλους για να τους θυμίσει ότι είναι μόριο του συνόλου τους. Αρα και το ίδιο τ' όνομά του δικό τους είναι, όταν λέει: "Ξέρετε ξέχασα ως και τ' όνομά τους/ να τους πω ότι το κρατώ/ φρέσκο στην ανάμνησή μου: / Μιχάλης Κατσαρός του Ευσταθίου/ εκ Κυπαρισσίας Τριφυλίας".

Οντας ένα σώμα με τους άλλους, τους παροτρύνει να θυμηθούν, σε τούτη την άδεια εποχή, τη χαμένη δύναμή τους, ώστε να ξαναβρεί κι ο ίδιος τη δική του:"Κορέκτ Εκτωρ/ βάλε εμπρός τη δουλειά/ και μη σε νοιάζει/ καθώς Μεξικανός επαναστάτης/ καθώς Ζαπάτα με λίγα γράμματα/ πάλι να πετάξω προκηρύξεις/ στον Αλφα ή Βήτα μπουκαδόρο/ κι ας ξαναρχίσουμε από την αρχή/ εκείνο που χάσαμε/ είτε με βου ή βουνό ή φαγωμάρα/ Κορέκτ Εκτωρ/ Είμαι για νέα πατρίδα".

Ο Μιχάλης Κατσαρός, αφυπνίζοντας τη συλλογική συνείδηση, τούτη τη φορά δεν είναι μόνον ο "κατά Σαδδουκαίων", αλλά κι ο κατά ποιητών, ποιητής. Μέσα στα κενά από ιδέες σαλόνια, όπου μεταβάλλεται η κοινωνία σε "κενωνία", αμφισβητεί ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό του. Φοβάται μήπως δεν μπορεί να 'ναι ποιητής σε τέτοιους καιρούς, αλλά κι αν είναι, είναι μόνο γιατί "θέλει να γράφει το δικό του/ που αυτός αισθάνεται/ που ο ίδιος παθαίνει".Κι ο ίδιος φυσικά είναι όλοι οι άλλοι μαζί που "παθαίνουν", αλλά όχι με την έννοια που πάσχει ο κενόδοξος ομότεχνός του. Οσο γι' αυτόν θα σαρκάσει:"Παρακαλώ διορίσατέ τον/ ένα γιατρό Κουράντη/ να τον προσέχει/ από την πολλή δόξα του".

Τελικά, ο Ανθρωπός Κατσαρός είναι βέβαιος για τον ποιητή Κατσαρό, όσο κι εμείς που θα του απευθύναμε τα ίδια τα λόγια του: "Καθώς λιωμένο μέταλλο, / είδα το δάκρυ σου ποιητή/ με το μολυβδοκόνδυλο/ αθώο σε είδα/ καθώς τις νύκτες/ ξενυχτάς/ γράφοντας" (εκδόσεις "Μανδραγόρας").

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ