Σκιαγραφώντας το μέλλον, που επιφυλάσσουν για τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο οι πολυεθνικές και οι κυβερνήσεις - που υποτάσσονται μοιρολατρικά στα κελεύσματα των ιμπεριαλιστικών κέντρων - η "LE MONDE diplomatique", στην ελληνική έκδοση του περιοδικού "Maniere de voir" (τεύχος 10), αναφέρει:"Ενα βράδυ, οι ειδικοί του ΟΟΣΑ έκαναν ένα όνειρο: στο Παρίσι, μπροστά στα γραφεία τους στο Σατό ντε λα Μιετ, ένα πλήθος οργισμένων ανέργων, απαιτούσε την κατάργηση του βασικού μισθού, τον περιορισμό των κοινωνικών παροχών, τη γενίκευση της "ευελιξίας" στην αγορά εργασίας και τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα... Ενα τέτοιο όνειρο ετοιμάζεται να γίνει πραγματικότητα. Ο ΟΟΣΑ και τα 25 κράτη - μέλη του (σ.σ. μεταξύ αυτών και η Ελλάδα), δείχνουν το δρόμο",σημειώνει το περιοδικό. Και για του λόγου το αληθές, το περιοδικό παραθέτει μια σειρά αποσπάσματα σχετικής έκθεσης του ΟΟΣΑ, αλλά και κατευθύνσεων του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης κλπ., με συνταγές προς τις κυβερνήσεις των χωρών - μελών του, για να επιβάλουν τον εργασιακό μεσαίωνα.

Για παράδειγμα, η συνταγή για την αντιμετώπιση της ανεργίας, που πρόσφερε το ΔΝΤ (μέλη του είναι πάνω από 80 κράτη, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα), στο επίσημο δελτίο του (Μάης 1994), ήταν η εξής: "Δεν πρέπει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αφήσουν τους φόβους, που προκαλούνται από τον αντίκτυπο της δράσης τους πάνω στην κατανομή των εισοδημάτων, να τις εμποδίσουν να επιδοθούν με τόλμη στην εις βάθος μεταρρύθμιση των αγορών εργασίας. Η απόκτηση μεγαλύτερης ευελιξίας περνά από την αναθεώρηση της ασφαλιστικής κάλυψης της ανεργίας, του βασικού μισθού και των κανόνων που προστατεύουν την απασχόληση".

Ολοι αυτοί, που λανσάρουν τα μοντέλα μονόπλευρης λιτότητας, έχουν κάνει σημαία τους τη θεωρία, που λέει πως υπάρχουν και χειρότερα και πασχίζουν απεγνωσμένα να πείσουν τους εργαζόμενους όλου του κόσμου για το γεγονός πως υπάρχουν και καλύτερα. Ομως, τα μοντέλα της μονόπλευρης λιτότητας, αποδείχτηκαν στη ζωή καταστροφικά, καθώς - ακόμη κι αν έλυσαν κάποια επιμέρους προβλήματα - όχι μόνο δεν οδήγησαν στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, αλλά το επιδείνωσαν. Ενώ ο πλούτος όλων των χωρών του κόσμου μεγαλώνει, τα λαϊκά εισοδήματα και οι κοινωνικές παροχές μειώνονται, γεγονός που σημαίνει πως οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Αδιάψευστος μάρτυρας, τα επίσημα στοιχεία, που δίνουν οι ίδιοι οι διεθνείς οργανισμοί για την εκρηκτική αύξηση της ανεργίας, την εξάπλωση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, όχι γιατί τους έπιασε "κρίση ειλικρίνειας", αλλά με στόχο να αξιώσουν σκλήρυνση της λιτότητας, με το επιχείρημα ότι όσοι δεν προσαρμοστούν στους σύγχρονους κανόνες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας θα γίνουν σαν την ...Αλβανία, το Πακιστάν κλπ..!

Δείγμα γραφής για τις συνέπειες που είχαν αυτές οι πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας, τις οποίες εφάρμοσαν σε πολλές χώρες - και στην Ελλάδα - συντηρητικές και "σοσιαλιστικές" κυβερνήσεις, ακολουθώντας τις συνταγές των ιμπεριαλιστικών κέντρων, αποτελούν και τα εξής:

• Σύμφωνα με εκτιμήσεις της 83ης Συνόδου του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ΔΓΕ), 73 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο ηλικίας 10 - 14 ετών εργάζονται υποχρεωτικά. Που σημαίνει ότι τα 13 στα 100 παιδιά του πλανήτη μας δεν παίζουν, δεν πηγαίνουν στο σχολείο, δε ζουν σαν παιδιά, γιατί η "νέα τάξη πραγμάτων" τα θέλει να δουλεύουν για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία προς το ζην της οικογένειά τους. Και τα νούμερα, όσο κι αν φαίνονται υπερβολικά, είναι υποεκτιμημένα, καθώς στα 73 εκατομμύρια παιδιών στον κόσμο που δουλεύουν, δε συμπεριλαμβάνονται τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, που απασχολούνται σε οικιακές εργασίες ή στις οικογενειακού χαρακτήρα επιχειρήσεις. Και το χειρότερο είναι ότι η παιδική εργασία - που αποτελεί μια από τις πιο βάρβαρες και καταστροφικές μορφές απασχόλησης και συχνά συνδυάζεται με την παιδική πορνεία - αντί να μειώνεται, αυξάνεται και εξαπλώνεται και στις ανεπτυγμένες χώρες... Στην ίδια Σύνοδο του ΔΓΕ, διαπιστώθηκε ότι οι άνεργοι στον πλανήτη Γη φτάνουν τα 800 εκατομμύρια και στην Ευρωπαϊκή Ενωση ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια. Μόνο στις επιχειρήσεις του Πακιστάν, που κατασκευάζουν μπάλες ποδοσφαίρου, εργάζονται πάνω από 3,6 εκατομμύρια παιδιά, αγόρια και κορίτσια, ηλικίας από 5 έως 14 χρόνων.
• Η κατάσταση, όμως, σε διάφορα μέρη της Γης είναι τόσο τραγική και τα προβλήματα της επιβίωσης τόσο έντονα, που οδηγούν σε αντιδράσεις των ίδιων των παιδιών, στο ενδεχόμενο κατάργησης της παιδικής συνεργασίας. Ιδού πώς αντέδρασαν εκπρόσωποι παιδιών από διάφορες χώρες του κόσμου, που παραβρέθηκαν στη Σύνοδο του ΔΓΕ στο Αμστερνταμ της Ολλανδίας τον περασμένο Φλεβάρη, με αφορμή τη σχετική εκστρατεία που άρχισε από διάφορες διεθνείς οργανώσεις: "Αν καταργήσουν τη δουλιά μας, τι θα απογίνουμε;", αναρωτήθηκε ο 16χρονος ο Φάσο Κλοντ Φρανσουά Ουεντραόγκο από την Μπουρκίνα. Στο ίδιο μήκος κύματος, η 17χρονη Ανα Τορέντες, από τη Νικαράγουα, πλανόδια πωλήτρια από τα οχτώ της χρόνια, δήλωσε: "Σας ζητάμε να μας βοηθήσετε να βελτιώσουμε της συνθήκες της εργασίας μας, όχι να την καταργήσετε", ενώ μια 21χρονη Σενεγαλέζα ζητά απλά "καθορισμένα ωράρια", για να μπορεί να συνδυάζει εργασία και σχολείο.
• Η μείωση της ανεργίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία, που προβάλλουν με τα επίσημα στοιχεία τους, είναι εικονική, καθώς, από τη μια, τα στοιχεία είναι "μαγειρεμένα" και, από την άλλη, δε συνυπολογίζουν στους ανέργους, όσους ημιαπασχολούνται με την υπέρογκη αύξηση της μερικής απασχόλησης. Περιγράφοντας τις αλχημείες που κάνουν στα επίσημα στοιχεία για την ανεργία, οι κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών (για παράδειγμα, στις ΗΠΑ κρύβουν περίπου 2 εκατομμύρια ανέργους), η εφημερίδα "Independent" έγραφε στις 2 Γενάρη 1994: "Εχοντας υπολογίσει τον περασμένο Γενάρη, τους απογοητευμένους ανέργους που δεν απογράφονται στις επίσημες στατιστικές, η American Express κατέληξε από την πλευρά της σε ποσοστά ανεργίας για την Ιαπωνία 9,6% (και όχι 2,7%), για τη Μεγάλη Βρετανία 12,3% (και όχι 9,8%), για τις ΗΠΑ 9,3% (και όχι 6,4%)".
• Στη Γερμανία, αξιοποιούν την έκρηξη της ανεργίας, για να αξιώσουν από τους εργαζόμενους να υποταχθούν στη λογική του μικρότερου κακού. Στα πλαίσια της "Λευκής Βίβλου", που θέλει "ευέλικτες" σχέσεις εργασίας, η κυβέρνηση της Γερμανίας εγκαινίασε - μέσω της "Φολκς Βάγκεν" - τη μείωση του ωραρίου εργασίας με αντίστοιχη μείωση του μισθού, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για ανάλογα πειράματα σε όλες τις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
• Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, μετά το 1990, που άρχισαν να εφαρμόζονται τα προγράμματα λιτότητας που συνιστούσαν το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, η ανεργία τινάχτηκε στα ύψη, η μαφία πήρε τα πάνω της και, φυσικά, παρουσίασαν έξαρση η φτώχεια, η εξαθλίωση, η εγκληματικότητα και όλα τα "αγαθά" του καπιταλιστικού συστήματος.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:

Αφού η οικονομία μιας χώρας, κατά συνέπεια και η παγκόσμια οικονομία, λειτουργούν με βάση τη θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων, ότι, δηλαδή, όσο αδειάζει το νερό από το ένα δοχείο, τόσο αυξάνει στο άλλο - άρα και όταν ο ένας (άτομο, οικονομία ή η μια τάξη) χάνει, ο άλλος κερδίζει - πώς είναι δυνατόν σε όλες τις χώρες του κόσμου να εφαρμόζονται μοντέλα λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων; Η απάντηση είναι απλή: Μας ληστεύουν και μας "δουλεύουν" κι από πάνω, καλώντας μας να τους πούμε "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω" και θα συνεχίσουν να το κάνουν, αν δε βρουν την απαιτούμενη αντίσταση.

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

Ολοι αυτοί, που λανσάρουν τα μοντέλα μονόπλευρης λιτότητας, έχουν κάνει σημαία τους τη θεωρία, που λέει πως υπάρχουν και χειρότερα και πασχίζουν απεγνωσμένα να πείσουν τους εργαζόμενους όλου του κόσμου για το γεγονός πως υπάρχουν και καλύτερα. Ομως, τα μοντέλα της μονόπλευρης λιτότητας αποδείχτηκαν στη ζωή καταστροφικά, καθώς, όχι μόνο δεν οδήγησαν στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, αλλά το επιδείνωσαν