Το μόνιμο χαρακτηριστικό όλων όσοι απευθύνουν αντιλαϊκά διαγγέλματα, για την "αναγκαιότητα" των οποίων επικαλούνται τις εθνικές υποχρεώσεις "προσαρμογής" που προκύπτουν από την "παγκοσμιοποίηση της οικονομίας", είναι τούτο: Ουδείς τους μίλησε ποτέ για το είδος αυτής της "παγκοσμιοποίησης". Κανένας τους δεν προσδιόρισε ποιοι κάνουν "κουμάντο", ποιοι ηγούνται αυτής της "παγκοσμιοποίησης". Ισως γιατί τότε, λίγη απόσταση θα τους χώριζε από το να ομολογήσουν τίνος υπηρέτες είναι. Και αυτό γιατί η εμμονή τους στην αποδοχή αυτού του τύπου της "παγκοσμιοποίησης", αποτελεί πολιτική θέση που ταυτίζεται με την παρότρυνση προς τους λαούς να δείξουν υποταγή προς τις κινητήριες δυνάμεις αυτής, της συγκεκριμένης "παγκοσμιοποίησης". Της "παγκοσμιοποίησης" που έχει όνομα. Είναι καπιταλιστική και οι διαφεντευτές της δεν είναι άλλοι από τα πολυεθνικά μεγαθήρια.

Ποιες είναι όμως αυτές οι πολυεθνικές και ποιος ο ρόλος τους; Σε ποιους θέλουν οι πολιτικοί φορείς του νεοφιλελευθερισμού, όπως οι δικοί μας κυβερνώντες, να δηλώνουν αιώνιο "ραγιαδισμό" οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα; Ενδιαφέροντα είναι τα στοιχεία που παρέχει η "Monde Diplomatigue" για τους "εξουσιαστές της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας".

***

Οπως σημειώνεται σε σχετικά άρθρα των Fr. Clairmont - J. Cavanagh, οι "ελεγκτές" της παγκόσμιας οικονομίας είναι 37.000 πολυεθνικές μαζί με τις 170.000 θυγατρικές τους σε όλο τον κόσμο. Από τις 200 μεγαλύτερες πολυεθνικές, οι 172 έχουν την έδρα τους σε 5 χώρες - τις ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γερμανία, Γαλλία, Μεγ. Βρετανία. Οπως σημειώνουν οι αρθρογράφοι, "η τάση τους για επέκταση αντανακλάται στο γεγονός ότι, από το 1982 μέχρι το 1992, οι πωλήσεις τους αυξήθηκαν από 3 τρισ. δολάρια σε 5,9 τρισ. δολάρια και το μερίδιό τους στο παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε από 24,2% σε 26,8%". Μεταξύ των 200 "πρώτων", το 1992, ανήκαν 60 αμερικανικές πολυεθνικές (από 80 το 1982) και 54 ιαπωνικές (από 35 το 1982). Ανάλογη διακύμανση εμφανίζεται μεταξύ βρετανικών, από τη μια μεριά, και γαλλο-γερμανικών πολυεθνικών, από την άλλη: η σχετική μείωση των πρώτων συμπίπτει με αντίστοιχη αύξηση των δεύτερων.

Τα παραπάνω στοιχεία, ενδεικτικά της παγκόσμιας ανισότητας που έχουν επιβάλει οι ισχυροί στον πλανήτη, έχουν φυσικά αντανάκλαση και στο εσωτερικό τους. Είναι ενδεικτικό ότι 10 μόνο από αυτές τις πολυεθνικές συσσωρεύουν ετήσια κέρδη της τάξης των 34,8 δισ. δολαρίων,ενώ την ίδια ώρα οι υπόλοιπες 190 πολυεθνικές από τη "διακοσάδα", μοιράζονται ποσό σχεδόν ίσο με το παραπάνω, που φτάνει τα 38,6 δισ. δολάρια.

Πώς όμως καταφέρνουν οι πολυεθνικές να σημειώνουν, τη δεκαετία 1982 - '92 ρυθμούς αύξησης τέσσερις φορές υψηλότερους από την αύξηση της παραγωγής και τρεις φορές υψηλότερους από την αύξηση του παγκόσμιου εμπορίου (!);

***

Η "Monde Diplomatigue" δίνει παραστατικά ένα δείγμα της "επιχειρηματικής ευφυϊας" των πολυεθνικών: "Ο κανόνας - σημειώνει - είναι να παράγει κανείς συνεχώς περισσότερο, με λιγότερο προσωπικό. Στις αρχές του χρόνου, ο γίγαντας της φαρμακοβιομηχανίας "Μπρίστολ - Μάιερς", οι πωλήσεις του οποίου ανήλθαν σε 12 δισ. δολάρια στο 1993, ανακοίνωσε τη μείωση στο προσεχές μέλλον του προσωπικού του κατά 10%. Δυο χρόνια νωρίτερα, η ίδια εταιρία είχε μειώσει και πάλι το προσωπικό της κατά 10%. Τέτοιας μορφής μαζικές απολύσεις - συνεχίζει η "Monde" - αποτελούν καθημερινό φαινόμενο στον καπιταλιστικό κόσμο. Τα δέκα τελευταία χρόνια, οι 500 μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο απέλυσαν 400.000 εργαζόμενους ετησίως, κατά μέσο όρο, παρά τη σημαντική αύξηση των κερδών τους. Δεν εκπλήσσει δε - καταλήγει η "Monde" - πως, σε περίοδο μείωσης των μισθών, καθένας από τους εταίρους της τράπεζας επενδύσεων Γκόλντμαν - Ζαξ εισέπραξε πριμ πέντε εκατομμυρίων δολαρίων"... Κάτι ξέρουν από όλα αυτά στην Ελλάδα, τόσο οι εργαζόμενοι της "Good Year", όσο και οι αδρά αμειβόμενοι επικεφαλής των τραπεζών...

Σε άλλο δε σημείο, οι αρθρογράφοι δίνουν το στίγμα του περιβόητου "ανταγωνισμού" των πολυεθνικών, τον οποίο οι εργαζόμενοι, σύμφωνα με τον κ. Σημίτη, δεν πρέπει απλώς να τον πληρώνουν, αλλά και να τον θαυμάζουν (!): "Ο εντεινόμενος ανταγωνισμός - τονίζουν - σε συνδυασμό με την ανατίμηση του γιεν, υποχρέωσε τις μεγαλύτερες ιαπωνικές πολυεθνικές, όπως η "Φουτζίτσου" και η NEC, να ελαττώσουν τα έξοδά τους μεταφέροντας σημαντικό μέρος των δραστηριοτήτων τους σε ασιατικές χώρες, με χαμηλά ημερομίσθια. Κατόρθωσαν έτσι να διατηρήσουν, ακόμα και να αυξήσουν, τα μερίδιά τους στις αγορές". Αφού, λοιπόν, λένε οι δικοί μας νεοφιλελεύθεροι, οι πολυεθνικές θα πάνε που θα πάνε στην Ασία, γιατί να μην τις προσκαλέσουμε εμείς εδώ, μετατρέποντας μόνοι μας την Ελλάδα σε ασιατική χώρα... "Είδες ο εκσυγχρονισμός;"...

***

Ομως, ο εξαιρετικός "ανθρωπισμός" αυτού του τύπου "παγκοσμιοποίησης"... αποκωδικοποιείται, αν ληφθούν υπόψη μερικά, ενδεικτικά, στοιχεία, όπως: Η τιμή της μετοχής της "Ζήροξ" έκανε ένα άλμα 9% στη Γουόλ Στριτ, μόλις η εταιρία ανακοίνωσε την απόλυση 10.000 εργαζομένων της... Οσο για τη... διαφορά μεταξύ της Τανζανίας και της τράπεζας επενδύσεων Goldman Sachs,δίνεται παραστατικά από τη βρετανική εφημερίδα "Gardian": "Η πρώτη είναι μια αφρικανική χώρα που κερδίζει 2,2 δισ. δολάρια κάθε χρόνο και τα μοιράζει στα 25 εκατομμύρια των κατοίκων της. Η άλλη κερδίζει κάθε χρόνο 2,6 δισ. δολάρια και τα μοιράζει κατά βάση σε 161 άτομα"...

Κάπως έτσι εξηγείται ότι, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, το 45% του παγκόσμιου πλούτου ανήκει σε 300 Κροίσους. Οτι στις ΗΠΑ μια χούφτα 60 οικογενειών πλουτοκρατών έχει εισόδημα άνω του 1 δισ. δολαρίων το χρόνο όταν στον πλανήτη 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν με 1 δολάριο την ημέρα. Οτι ήδη 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι βιώνουν καθεστώς φτώχειας ή και απόλυτης ανέχειας, μεταξύ των οποίων και 2 εκατομμύρια "καταγεγραμμένοι" από τις υπηρεσίες της ΕΕ, Ελληνες.

Και όλα αυτά γιατί, όπως ισχυρίζεται ο κ. Σημίτης και οι συν αυτώ, το σύστημα αυτής της βάρβαρης παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, όχι μόνο πρέπει να παραμείνει άθικτο, αλλά οι εργαζόμενοι έχουν "καθήκον" να προσφέρουν οικειοθελώς, εκτός από τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά, τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα, ακόμα και τα κεφάλια τους, στις "γκιλοτίνες" των πολυεθνικών.