Πρέπει "να επανεξεταστεί όλο το φάσμα των οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών με στόχο να ευνοηθεί η προσαρμογή στους νέους τρόπους παραγωγής και ανταλλαγής"... Οχι! Αυτή η διατύπωση δεν υπάρχει στην πρόσφατη ομιλία - αντικοινωνικό σάλπισμα του Κ. Σημίτη προς τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Εκεί επιλέχτηκαν φράσεις όπως ότι "το κόμμα μας και η κυβέρνηση όταν επιχειρεί στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου να θέσει το θέμα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας,... το θέτει γιατί ξέρει πως μόνο έτσι μπορούν να ξεπεραστούν τα μεγάλα εμπόδια, μόνο έτσι μπορεί να επιταχυνθεί η προσαρμογή όλων μας στις απαιτήσεις της νέας εποχής". Ομως, όπως διαπιστώνει και ο πλέον αδαής, οι δυο τοποθετήσεις μοιάζουν μεταξύ τους σαν δυο σταγόνες νερό. Και όχι τυχαία. Πρόκειται για κάτι απόλυτα εξηγήσιμο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι, όπως μας πληροφορεί η "Monde diplomatique",η πρώτη αναφορά δεν αποτελεί παρά "συνταγή" - εντολή του περιβόητου Οικονομικού Οργανισμού Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) προς τις πειθήνιες κυβερνήσεις των χωρών - μελών του, ήδη από το 1994.

***

Η "Monde Diplomatique" αποδεικνύεται πολύτιμη πηγή για όποιον θα ήθελε να μάθει ποιος βρίσκεται πίσω από τις αντιγραφές των αντιλαϊκών πονημάτων, που ο "εκσυγχρονισμός" εμφανίζει ως δική του "σύλληψη", στο εσωτερικό της χώρας. "Η ανεπαρκής ικανότητα προσαρμογής στις αλλαγές είναι ο κύριος λόγος των σημερινών δυσκολιών... στο μέτωπο της απασχόλησης. Οι αλλαγές είναι συγκλονιστικές, αλλά πρέπει να τις δεχόμαστε, μάλλον παρά να αντιστεκόμαστε με μέτρα περιορισμού του ανταγωνισμού",υποστηρίζει ο ΟΟΣΑ το 1994.

Τρία χρόνια αργότερα, ο Κ. Σημίτης διαφημίζει το "αναπόφευκτο" της υποταγής στις δυνάμεις του κεφαλαίου ως εξής: "Ολα έχουν αλλάξει... Οι εξελίξεις αυτές είναι μη αναστρέψιμες. Η νοσταλγία μιας εποχής που μας είχε κάπως βολέψει όλους είναι μάταια... Οι θεσμοί της οικονομίας αυτής και οι προστασίες που εξακολουθεί να παρέχει, αν και σε φθίνοντα βαθμό, ζουν το λυκόφως τους. Δε βρισκόμαστε μπροστά σε μια αναθεώρηση της κοινωνικής προστασίας. Αντιμετωπίζουμε την εκ των πραγμάτων αναμόρφωση του παραδοσιακού κοινωνικού κράτους",απεφάνθη ο πρωθυπουργός!

***

Ως εκ τούτου, όπως διαπιστώνει ο Κ. Σημίτης, "στις σύγχρονες οικονομικές συνθήκες το κόστος του κοινωνικού κράτους, με τη σημερινή μορφή του, δημιουργεί προβλήματα" και, άρα, θα πρέπει να πάμε σε ένα άλλο "μοντέλο". Ποιο; Δε χρειάζεται να ψάξει πολύ ο πρωθυπουργός. Ο ΟΟΣΑ το έχει προσδιορίσει επακριβώς. Πρόκειται για το "κοινωνικό (;) μοντέλο" που θέτει στο στόχαστρο:

• Το βασικό μισθό και γενικότερα το "κόστος της εργασίας", όπως και το "κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης", διότι - όπως υποστηρίζει ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός - "συχνά έχει ως αποτέλεσμα να περιορίζει τις ευκαιρίες απασχόλησης του μη ειδικευμένου εργατικού δυναμικού".
• Το πλαφόν των απολύσεων, που "κάνουν τους εργοδότες να διστάζουν να προσλάβουν νέους εργαζόμενους".
• Τις συλλογικές συμβάσεις, που θα έπρεπε "να ξανασυζητηθούν από χαμηλότερη βάση", επειδή "εμποδίζουν την αύξηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας και έμμεσα τη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης".

Οι παραπάνω υποδείξεις είναι τόσο σαφείς, που ο πρωθυπουργός και να ήθελε δε θα μπορούσε να κάνει... λάθος στην απόδοσή τους. Αντίθετα, πρέπει να ομολογήσουμε πως υπήρξε ιδανικός εκφραστής των υποδείξεων του ΟΟΣΑ, όταν μιλώντας στους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ:

• Καταφέρθηκε ευθέως κατά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, υποστηρίζοντας ότι "διεκδικήσεις που υπερβαίνουν τις δυνατότητες της οικονομίας οδηγούν σε ανεργία και πληθωρισμό", συμπληρώνοντας πως "άκαμπτες διεκδικήσεις οδηγούν στη... δημιουργία μιας ομάδας εργαζομένων δεύτερης κατηγορίας, που δεν προστατεύονται καθόλου από το κράτος και τις συλλογικές συμβάσεις"... και
• εισηγήθηκε ουσιαστικά την κατάργηση του βασικού μισθού, ισχυριζόμενος ότι "ο κοινωνικός διάλογος πρέπει να περιλάβει προτάσεις για νέες διαρθρωτικές πολιτικές για την αύξηση της απασχόλησης", λαμβάνοντας "ιδιαίτερα υπόψη το σχετικά υψηλό κόστος πρόσληψης για τους νέους και τους μακροχρόνια ανέργους"... Και πρέπει να σημειωθεί πως την ίδια στιγμή προωθούνται συστηματικά τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης.

***

Ολα τα παραπάνω αποσπάσματα από την τοποθέτηση του Κ. Σημίτη διεκδικούν εκτός από το "βραβείο" υποταγής στον ΟΟΣΑ και το αντίστοιχο βραβείο υποταγής στο ΔΝΤ. Διότι όταν ο πρωθυπουργός εισηγείται τη μετατροπή του εργαζόμενου από απασχολούμενο σε "απασχολήσιμο",όταν λέει ότι "καλά εφοδιασμένος" (!) νέος εργαζόμενος πρέπει "να αναλάβει περισσότερο ο ίδιος τις ευθύνες για την ασφάλισή του, τη στέγαση και την υγειονομική του περίθαλψη, με αντίστοιχη μείωση των ευθυνών του κράτους" (!),όταν ζητά να είναι "ανοιχτή η ατζέντα του κοινωνικού διαλόγου" για θέματα όπως η μερική απασχόληση, το φασόν, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης κτλ., τότε αναδεικνύεται σε έναν από τους καλύτερους μαθητές του ΔΝΤ.

Το τελευταίο, ήδη από το Μάη του 1994, είναι ξεκάθαρο: "Δεν πρέπει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αφήσουν τους φόβους, που προκαλούνται από τον αντίκτυπο της δράσης τους πάνω στην κατανομή των εισοδημάτων, να τις εμποδίσουν να επιδοθούν με τόλμη στην εις βάθος μεταρρύθμιση των αγορών εργασίας. Η απόκτηση μεγαλύτερης ευελιξίας - κατά το ΔΝΤ - περνά από την αναθεώρηση της ασφαλιστικής κάλυψης της ανεργίας, του βασικού μισθού και των κανόνων που προστατεύουν την απασχόληση"...

Και είναι πασίδηλο ότι η κυβέρνηση του "εκσυγχρονισμού" δεν αισθάνεται καμία "συστολή", ώστε, λόγω της εισοδηματικής της επέλασης κατά των μισθωτών, να αφήσει για αργότερα την επίθεση στα κοινωνικά, τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Πιστή στην άνωθεν προτροπή για γενικευμένη επίθεση, προχωρά στην εφ' όλης της ύλης αντιλαϊκή επέλασή της. Αλλωστε, όπως είπε ο πρωθυπουργός, είναι η ώρα, με δεδομένο το υψηλό ποσοστό ανεργίας που ξεπερνά το 10%, να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα τώρα. Και πράγματι, το πρόβλημα είναι μεγάλο. Τόσο που, εκείνοι οι οποίοι το δημιούργησαν, μπορούν θρασύτατα να το χρησιμοποιούν ως άλλοθι και εφαλτήριο για μια τέτοια γενικευμένη επίθεση.

Μάλιστα, ο ίδιος ο ΟΟΣΑ είναι άκρως "πονηρούτσικος" σε τέτοιες μεθοδεύσεις: "Για να επιτευχθεί μια δεδομένη αναπροσαρμογή των μισθών, θα χρειαστεί ένα υψηλότερο επίπεδο συγκυριακής ανεργίας",επισημαίνει στις κυβερνήσεις - μαριονέτες του. Και εκείνες, όπως η ελληνική, αξιοποιούν τους 450.000 άνεργους που βρίσκονται στη χώρα μας σαν ομήρους και σαν ασπίδα, ώστε να "περάσουν" την πολιτική της πλήρους ανατροπής κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης και προστασίας, στο όνομα της "προστασίας των ανέργων"..!