Τα τελευταία 24ωρα, ένα τέτοιο κάλπικο και παραπλανητικό δίλημμα πλανάται, πάνω από το δημόσιο βίο της χώρας. "Προσέγγιση ή μη προσέγγιση με την Τουρκία;", είναι το ερώτημα - δίλημμα, που γίνεται επιμελής προσπάθεια να εναποθέσει στην αθέατη πλευρά των παρασκηνίων τα "άλματα" υποτέλειας και επικινδυνότητας, στα οποία προβαίνει η κυβέρνηση. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι, περίπου ένα χρόνο πριν, αυτοί που αρχικά έστειλαν με πολεμοχαρείς κραυγές τον ελληνικό στόλο στα Ιμια, ήταν οι ίδιοι, που, όταν "ευχαρίστησαν" τους Αμερικανούς για την επιβολή του καθεστώτος της περιορισμένης ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, ρωτούσαν υποκριτικά: "Τι είναι καλύτερο; Ο πόλεμος ή ο συμβιβασμός;"!

***

Πρώτον, η κυβέρνηση προχωρά σε διαδοχικά "μάλιστα" απέναντι στους "συμμάχους" και μετατρέπεται σε έρμαιο των πιέσεών τους, με πρόσχημα "να διευκολυνθεί ο ευρωπαϊκός δρόμος" της Τουρκίας. "Φωτεινοί" σταθμοί τέτοιων "διευκολύνσεών" της αποτελούν η άρση του "βέτο" για την Τελωνειακή Ενωση ΕΕ - Τουρκίας, η άρση του "βέτο" για συμμετοχή της Αγκυρας στη ΔΕΕ κλπ.

Δεύτερον, οι παραπάνω πιέσεις εντείνονται, καθώς πολλαπλασιάζονται τα μηνύματα για την εκδήλωση της ...περιβόητης αμερικανικής "πρωτοβουλίας" για το Κυπριακό και το Αιγαίο, η οποία, όπως λένε οι εμπνευστές της, προϋπόθεση για να ανακοινωθεί είναι να έχει, ήδη, πετύχει, πριν ανακοινωθεί...

Τρίτον,κάθε "βήμα προς βήμα" υπόκλιση της κυβέρνησης συνοδεύεται με κινήσεις μεγαλοϊδεαλίστικου μικροϊμπεριαλισμού στην περιοχή (επέμβαση στην Αλβανία, "οικονομική διείσδυση" στα Βαλκάνια). Ενας μικροϊμπεριαλισμός, που ισοδυναμεί με την επίδειξη πνεύματος "καλού μαθητή" προς το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, και επιζητά ως αντάλλαγμα την ανακήρυξη της ελληνικής ολιγαρχίας σε "αποκλειστικό αντιπρόσωπο", "χωροφύλακα" και "επιστάτη" των ιμπεριαλιστικών σφαιρών επιρροής στα Βαλκάνια.

Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, η κυβέρνηση επιδιώκει να προσδώσει στην "κινητικότητα" περί των ελληνοτουρκικών, ένα χαρακτήρα "ρεαλιστικής" διπλωματίας, που έχει στόχο την "επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών". Πίσω, λοιπόν, από το δίλημμα "προσέγγιση ή μη προσέγγιση", βρίσκεται το ποιοτικά ανώτερης απάτης δίλημμα: "Επίλυση ή όχι επίλυση" των ελληνοτουρκικών διαφορών...

Για ποια "επίλυση", όμως, γίνεται λόγος; Για ποιο "διάλογο"; Για ποια "προσέγγιση"; Αυτό είναι το πραγματικό, το ουσιαστικό ερώτημα. Μήπως η εγκλωβισμένη στα στεγανά του ΝΑΤΟ ελληνική κυβέρνηση μιλά για επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, που θα αφαιρεί τη δυνατότητα σε τρίτους να αξιοποιούν για ίδιον όφελος την ελληνοτουρκική όξυνση; Αν ήταν έτσι, δε θα αποδεχόταν ως "επιδιαιτητές" εκείνους που προκαλούν, συντηρούν και αναπαράγουν τις ελληνοτουρκικές κρίσεις.

Μήπως η εξαρτημένη στο άρμα της αμερικανοκρατίας ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί "προσέγγιση" στη βάση της διασφάλισης των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, τέτοια που θα ωφελεί τα συμφέροντα των λαών των δυο χωρών; Αν ήταν έτσι, δε θα όριζε "διαιτητές" εκείνους που υποθάλπουν και καθοδηγούν τα περί "γκρίζων ζωνών" στο Αιγαίο, τον Αττίλα στην Κύπρο και τις πολυεθνικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια.

Δεν είναι οι πραγματικές ανάγκες του ελληνικού και τουρκικού λαού, που υποκινούν την κυβέρνηση να διαφημίζει, μέσω παραπειστικών διλημμάτων, τη "ρεαλιστική" υποταγή της. Είναι οι ανάγκες του ΝΑΤΟ, των Αμερικάνων και της"νέας τάξης", που της υπαγορεύουν να επιδεικνύει "προθυμία" για τη ΝΑΤΟικά κηδεμονευόμενη "προσέγγιση και επίλυση" των ελληνοτουρκικών διαφορών.

Και αυτό, γιατί το ΝΑΤΟ πρέπει, επιτέλους, να θέσει σε λειτουργία τη νέα δομή της Νοτιοανατολικής Πτέρυγάς του. Πρέπει, επιτέλους, να συστήσει τις Μονάδες Ταχείας Επέμβασης στην περιοχή. Με άλλα λόγια, θέλει την άρση, επιτέλους, εκείνων των αγκαθιών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που εμποδίζουν τα αφεντικά του να ορίσουν, χωρίς δευτερεύουσες επιπλοκές, τα σύνορα των σφαιρών επιρροής τους στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Και αυτή η άρση επιδιώκεται μέσα από την τακτική της, δήθεν, προσέγγισης και της, δήθεν, επίλυσης των ελληνοτουρκικών θεμάτων. Μεθόδευση, που εγγυάται τρία πράγματα: Πρώτον, κάθε φορά που τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ θα προσκρούουν στις ελληνοτουρκικές - υπαρκτές ή ανύπαρκτες - διαφορές (υφαλοκρηπίδα, Ιμια, εθνικός εναέριος χώρος, χωρικά ύδατα, κυριαρχία βραχονησίδων κλπ.), οι τελευταίες θα παρακάμπτονται μέσω της δήλωσης "μα, για αυτά τα θέματα βρισκόμαστε σε διαδικασία προσέγγισης"...

Δεύτερον, οι ελληνοτουρκικές διαφορές ποτέ δεν πρόκειται να λυθούν πραγματικά, γιατί πάντα οι ιμπεριαλιστές, που τους έχουμε παραχωρήσει την "επίλυσή" τους, θέλουν να τα αξιοποιούν, ώστε να παίζουν το παιχνίδι του "διαίρει και βασίλευε". Η ιστορία των απανωτών βαλκανικών και παγκόσμιων πολέμων, που ξεκίνησαν από την περιοχή μας, είναι διδακτική επ' αυτού.

Τρίτον, η πορεία της αμερικανόπνευστης "επίλυσης" συνοδεύεται και θα συνοδεύεται από βάθεμα της εξάρτησης της χώρας και περαιτέρω περιορισμούς στα κυριαρχικά της δικαιώματα.

***

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να πέσει θύμα του κυβερνητικού αποπροσανατολισμού. Δεν υπάρχει δίλημμα για το αν χρειάζεται διάλογος και προσέγγιση με την Τουρκία. Είναι ξεκάθαρο ότι απαιτείται προσέγγιση και διάλογος, που, για να έχουν ειλικρινή και εποικοδομητικό περιεχόμενο, υπάρχουν συγκεκριμένες και απαράβατες προϋποθέσεις: Οτι θα κινούνται πέρα, εκτός και ενάντια από τα δεσμά του ΝΑΤΟ και της εξάρτησης και εντός των πλαισίων του Διεθνούς Δικαίου. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η χώρα μας θα βρεθεί αιχμάλωτη των προαποφασισμένων "λύσεων", που ισοδυναμούν με διχοτόμηση του Αιγαίου, διχοτόμηση της Κύπρου και υποτέλεια, που θα βαθαίνει, μέσα από την αναπαραγωγή του φαύλου κύκλου της αμερικανόπνευστης ελληνοτουρκικής όξυνσης.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μετά τα κάλπικα διλήμματα "πόλεμος ή συμβιβασμός", της εποχής των Ιμίων, φτάσαμε στη "ρεαλιστική" υποτέλεια, του "προσέγγιση ή όχι με την Τουρκία;"...