Με πρωτοβουλία της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στη Λισαβόνα διάσκεψη γυναικών με θέμα: "ΟΝΕ, Διακυβερνητική και ισότητα". Στη συνδιάσκεψη συμμετείχαν περίπου 50 Ομοσπονδίες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, απ' όλη την Ευρώπη, μεταξύ των οποίων και αντιπροσωπεία από τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Στην εισήγηση της ΣΕΣ σχετικά με τις επιπτώσεις της "σύγκλισης" στις γυναίκες, υπήρχε η διαπίστωση ότι, για να πιαστούν από τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης οι δείκτες "σύγκλισης" θα έχουμε: Περικοπή κοινωνικών δαπανών, μείωση μισθών, αύξηση της ανεργίας, αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης της γυναίκας. Χαρακτηριστικά δε, για το δημόσιο τομέα αναφερόταν ότι θα υποβληθεί σε "κούρα αδυνατίσματος", με επιπτώσεις στους εργαζόμενους. Να σημειώσουμε ότι στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο δημόσιος τομέας απασχολεί στη συντριπτική του πλειοψηφία γυναίκες. Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις, η ΣΕΣ προτείνει η νέα, αναθεωρημένη, συνθήκη να έχει "κοινωνικές ευαισθησίες". Λέει, δηλαδή, η ΣΕΣ: "Θα θέλαμε να δούμε μια ευρωπαϊκή αρμοδιότητα στο πεδίο της κοινωνικής προστασίας, προκειμένου να καθιερωθούν ελάχιστα στάνταρντς, με την ελπίδα δημιουργίας σύγκλισης των συστημάτων κοινωνικής προστασίας". Και συνεχίζει: "Δεδομένου ότι η φτώχεια θίγει περισσότερο τις γυναίκες, ένα ελάχιστο εισόδημα, για παράδειγμα, μπορεί να είναι επωφελές για τις γυναίκες". Σημειώνει, τέλος, ότι θέλει την ΟΝΕ "με κοινωνικό πρόσωπο" και βεβαίως ένα κεφάλαιο στη Διακυβερνητική, που να αναφέρεται στην ισότητα ανδρών - γυναικών...

Πιστή στον προσανατολισμό της ταξικής υποταγής, αποφεύγει κάθε αναφορά στο μεγάλο κεφάλαιο και στον ταξικό χαρακτήρα της "σύγκλισης". Χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση μέλους της ΟΚΕ της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που είπε: "Προσπαθούμε να ζευγαρώσουμε όλες τις τάσεις (εργαζόμενοι, εργοδότες, καταναλωτές), που είναι συγκρουόμενες. Τελικά τα βρίσκουμε! Εκφράζουμε τις μεγάλες πλειοψηφίες". Ετσι, λοιπόν, προσπάθησαν ΣΕΣ και ΟΚΕ μέσα απ' τη συνδιάσκεψη να πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τις γυναίκες εργαζόμενες, απ' αυτό που έχει χαράξει το μεγάλο κεφάλαιο. Με δεδομένη λοιπόν την πολιτική της ΕΕ, που συρρικνώνει τις κοινωνικές παροχές και ανατρέπει τις εργασιακές σχέσεις, προτείνουν: Να κατοχυρώσουμε νομοθετικά τις άτυπες μορφές εργασίας. Να δημιουργηθεί κοινό Ταμείο μισθών σε εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο, για να καλύπτουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τις ανάγκες διαβίωσής τους. Οι γυναίκες να προσφέρουν δουλιά στο σπίτι (φύλαξη παιδιών, υπερηλίκων) και η ΕΕ να επιχορηγεί αυτές τις δραστηριότητες με ειδικά προγράμματα.

Ας δούμε όμως πώς οι γυναίκες της Ευρώπης βιώνουν αυτά τα προβλήματα της "σύγκλισης". ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: Αγώνας να κρατηθεί ο κλάδος του ιματισμού και να μειωθούν οι ώρες εργασίας κάτω από 50 εβδομαδιαίως. ΒΕΛΓΙΟ: Αποκλεισμός γυναικών απ' τα ταμεία ανεργίας (πάνω από 150.000), αναγκαστική εργασία πάνω απ' τα 60 για να βγουν στη σύνταξη. ΓΑΛΛΙΑ: 40% των εργαζομένων - γυναικών στα τρόφιμα είναι partime. ΙΣΠΑΝΙΑ: Το 1996 υπογράφτηκαν 8 εκατομμύρια ατομικές συμβάσεις για 2μηνη απασχόληση γυναικών. Αν και η ΣΕΣ μεθόδευσε συνθήκες μη ουσιαστικής συζήτησης, (μια 5λεπτη ομιλία από κάθε αντιπροσωπεία), υπήρξαν και τοποθετήσεις που ανοιχτά έβαζαν το θέμα της σύγκρουσης του συνδικαλιστικού κινήματος με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σε αυτές δεν περιλαμβάνονται δυστυχώς ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αφού οι πλειοψηφίες των διοικήσεών τους, ταυτίζονται με την πολιτική της ΕΕ, που δέχεται και η ΣΕΣ. Ο στόχος λοιπόν των διοργανωτών ήταν προφανής: Η χειραγώγηση του συνδικαλιστικού κινήματος στη "νέα πραγματικότητα", που επιβάλλει το μεγάλο κεφάλαιο με την περιβόητη ΟΝΕ. Το ερώτημα όμως είναι: Τι μπορούν να περιμένουν οι γυναίκες και ποια είναι τα νέα καθήκοντα του συνδικαλιστικού κινήματος; Το κόστος για την επίτευξη της "σύγκλισης" καθημερινά το πληρώνουν η εργατική τάξη, τα μικρομεσαία στρώματα, οι γυναίκες, η νεολαία. Ισοπεδώνονται κατακτήσεις στο ασφαλιστικό, στις εργασιακές σχέσεις. Περιορίζουν ασφυκτικά τις δαπάνες για υγεία, παιδεία, πολιτισμό. Συρρικνώνεται δραματικά το εισόδημα. Οι γυναίκες πλήττονται αναλογικά περισσότερο από την ανεργία. Για παράδειγμα, στους άνεργους μακράς διάρκειας, το 55% είναι γυναίκες στο σύνολο της ΕΕ και το 73% στη χώρα μας! Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα γυρίζει την πλάτη στις σειρήνες της συναίνεσης και της υποταγής στις αντιλαϊκές επιλογές των πολυεθνικών. Ξεδιπλώνει τη δική του αντεπίθεση, χτίζοντας τα δικά του αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα πάλης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.