Η πάγια τακτική της αντιδραστικής Δεξιάς, που βασικός της στόχος ήταν και είναι πάντοτε, η διάσπαση του λαϊκού μετώπου και γενικότερα των προοδευτικών δυνάμεων, για να επιβάλει ή να ανακτήσει χαμένες θέσεις, με σκοπό τη διατήρηση της κυριαρχίας της, εφαρμόστηκε μεθοδικά στην Πορτογαλία με ευθύνη και πρωτοβουλία της ηγεσίας της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας.

Πρώτα με τον Καρβάλιο κατά του Γκονσάλβες, έπειτα με τον Γκομές κατά του Καρβάλιο και σιγά σιγά, η σειρά των άλλων όσο αδυνατίζει το προοδευτικό μέτωπο, μέχρι την ανοιχτή φασιστική επιβολή, εάν οι λαϊκές δυνάμεις συνεχίσουν να παίζουν παγιδευμένες το βρομερό παιχνίδι της μαύρης αντίδρασης και δεν προβληματιστούν από τις ολέθριες συνέπειες της ταχτικής αυτής, για να βάλουν φρένο στον κατήφορο.

Η Μαύρη Διεθνής εκτιμώντας τις συνέπειες μιας επαναστατικής ανατροπής στη νευραλγική αυτή περιοχή του ευρωπαϊκού χώρου, συγκέντρωσε τις δυνάμεις της και χρησιμοποιεί όλα τα βρομερά της μέσα για να στομώσει την επαναστατική φλόγα.

Αντίθετα η επανάσταση διστάζει, ταλαντεύεται, αυτοκαταστρέφει τις δυνάμεις της. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Είναι αυτοκτονία!

Οταν μια επανάσταση διστάζει την κρίσιμη ώρα, καταστρέφεται. Ο αντίπαλος αυτή την ώρα περιμένει να χτυπήσει. Αμυνα της επανάστασης σημαίνει υποχώρηση, σημαίνει επίθεση της αντίδρασης, αντεπανάσταση. Εκεί που η επανάσταση λυπάται το αίμα των δημίων του λαού, κολυμπάει στο δικό της αίμα!

Οπου και να κοιτάξετε θα δείτε παντού την ιδία ιμπεριαλιστική ταχτική, την ιδία προβοκατόρικη πρόκληση, το ίδιο πρόσωπο. Σ' όλη τη γη, σ' όλες τις ηπείρους, τα ιδία μέσα, το ίδιο αίμα.

Οι πολιτικοί άνεμοι, τα ιδεολογικά ρεύματα, δε γνωρίζουν στεγανά.

Σε μια εποχή που η Μαύρη Διεθνής, συσπειρώνεται όλο και πιο πολύ, για να συντηρήσει τις όλο και περισσότερο κλονιζόμενες θέσεις της σ' όλες τις γωνιές του πλανήτη μας, τόσο ευρύνεται η διαμάχη, πολιτική και ιδεολογική, για την ωφελιμότητα της διεθνιστικής αλληλεγγύης των λαών, ανεξάρτητα απ' τον τρόπο και τα μέσα υλοποίησής της. Και συζητείται το θέμα αυτό τώρα που ταπεινώθηκε φοβερά η αμερικανική ιμπεριαλιστική πρόκληση στο Βιετνάμ χάρη στη διεθνιστική αλληλεγγύη, όπως σ' αυτή την πρωτοφανή παγκόσμια δύναμη οφείλεται η ύπαρξη του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους της Λατινικής Αμερικής, της Κούβας, που φωτίζει και προβληματίζει τους λαούς αυτής της ηπείρου.

Και συζητείται ακόμα η φύση της λαϊκής εξουσίας - ανεξάρτητα από τις κατά τόπους μορφές της - όταν αυτή την περίοδο της Νέας Τάξης Πραγμάτων λειτουργεί ανεμπόδιστα η ιμπεριαλιστική πρόκληση και μάλιστα στη γειτονιά μας στις πρώην Δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας.

Αναρωτιέμαι ωστόσο, πως μέσα σ' αυτό το γνωστό κλίμα, σ' αυτή την τάξη πραγμάτων, είναι δυνατόν να κατακτηθεί εξουσία με σκοπό την ανατροπή της αστικής τάξης και το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό του κοινωνικοοικονομικού "στάτους", όταν, όπως λέει ο Πάλμερστον, υπάρχουν μόνον αιώνια συμφέροντα...

ΒΑΣΙΛΗΣ Ι. ΚΟΥΚΟΣ

Αθήνα