Ο Αλέξανδρος Αραμπατζής με την "Αλύπητη συμμετρία των διχασμών", (η πρώτη ποιητική συλλογή του), μας βάζει σ' ένα κλίμα σουρεαλιστικής τεχνοτροπίας, αφήνοντας να πιστέψουμε ότι το κάνει, όχι τόσο γιατί του αρέσει αυτός ο ξεπερασμένος τρόπος έκφρασης, αλλά γιατί είναι αναγκασμένος από τα ίδια τα πράγματα που, από μόνα τους, φαντάζουν σήμερα σουρεαλιστικά. Ενώ θα του άρεσε να εκφράζεται γι' αυτά "με ντόμπρα λόγια και σταράτες αποφάνσεις", θα λέγαμε ότι έχει μαζί τους μια σχέση "ομοιοπαθητική". Μάλιστα απορεί: "Αραγε, οι σουρεαλιστές σπουδάζουν κλαπατσίμπαλα;".

Εμείς δε στεκόμαστε σε τέτοια. Προτιμάμε μια "περιήγηση στον παιγνιδότοπο" λέξεων που μας φανερώνουν την υλοποίηση του χρόνου στα πρόσωπα του "παππού και της γιαγιάς, όλων οικογενειακώς" που στριμώχνονται μακαρίως στο πατσατζίδικο να θυμηθούν το χτες και να ξεχάσουν για λίγο το σήμερα που γερνά τους νέους, αφήνοντάς τους "άεργους, ανέραστους κι εργένηδες", ενώ μάγοι - επιστήμονες, "αέναα μεταλλάσσουν το ζωικό βασίλειο" υπόσχονται την πλήρη ομοιότητα των όντων. "Ετσι είναι, φίλε, αλλά εγώ αντί να μοιρολογώ σαρκάζω και αυτοσαρκάζομαι", αποφαίνεται ο ποιητής. Είναι και ο εγγονός που σαρκώνει το μέλλον. Καθώς η Αθήνα ζει με τις "μαγκανίες της ή τους όποιους "τριγμούς της", νιώθει να τον ροκανίζει "με δόντια σαν του κάβουρα". Αυτή την πόλη δεν την μπορεί άλλο, όπως δεν μπορούσε εκείνος ο Βασίλης του '21 τη σκλαβιά: "Δεν μπορώ παππού, ρεπροντιξιόν μιας χίμαιρας μοιάζει/ βίοι κουβουκλίων, δύσοσμα αίματα, εκκωφαντικά σύννεφα/ επέστρεψα τ' απόγευμα στη διαδήλωση/ και στις 8 μ.μ. γευμάτισα μια σφαίρα".

Αν και η πρώτη ποιητική συλλογή του Αραμπατζή, υπόσχεται την επόμενη, χωρίς να συμβαίνει σ' αυτή "μετά το ποίημα, νομοτελειακά" ν' "ακολουθούν τα αποσιωπητικά... κι ο θάνατος". Αλλά η συνέχεια της ζωής, μέσα από ένα μήνυμα, τόσο εύσχημο, όσο το υποβλητικά διαθλώμενο πετράδι, σε βυθούς λαγαρούς. (Εκδόσεις "Μανδραγόρας").

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ