Νομός Εβρου. Ενας απέραντος κάμπος, κατά παράδοση αγροτοκτηνοτροφικός. Πλούσιος κάποτε όχι μόνο για το μετάξι. Με αρκετά στοιχεία που μπορούν να αξιοποιηθούν και τουριστικά. Μόνο που αυτά τα τουριστικά "υπέρ" φτάνουν να χρησιμοποιούνται ως Δούρειος Ιππος σε βάρος της παραγωγικής βάσης του τόπου. Τοπικοί παράγοντες, παραβλέποντας τις τεράστιες δυνατότητες πραγματικής ανάπτυξης του νομού και τις αναμφισβήτητες ανάγκες για στήριξη των αγροτών και των κτηνοτρόφων, εμμένουν στην υλοποίηση μιας μονόπατης "αναπτυξιακής" πολιτικής. Πολιτικής, που προωθεί, αποκλειστικά και μόνο, τον τουρισμό και την παροχή φτηνών υπηρεσιών σε επισκέπτες. Που, όπως εφαρμόζεται, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για το περιβάλλον της περιοχής. Που, για να εφαρμοστεί, βασίζεται κύρια στην εκταμίευση πόρων από τα σχετικά ευρωπαϊκά προγράμματα. Που δεν τολμά να αντιταχθεί στις Βρυξέλλες, οι οποίες χρηματοδοτούν μεν για τον "οικοτουρισμό", αλλά δε δίνουν δεκάρα για τη στήριξη του πρωτογενούς τομέα παραγωγής.

Απλά, σαν συμπλήρωμα, νομάρχες και δήμαρχοι προωθούν την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, σαν λύση στα προβλήματα των αγροτών, αναδιάρθρωση που καταλήγει στην προώθηση, κύρια, της καλλιέργειας βατόμουρου!

Την ίδια ώρα, βέβαια, οι αγρότες πετούν τόνους από βατόμουρα, καθώς δε βρίσκουν αγορές για να τα προωθήσουν. Μέσα από αυτές τις συνθήκες, αναδεικνύεται εντονότερη από κάθε άλλη φορά η ανάγκη για μια άλλη πολιτική ανάπτυξης του ακριτικού νομού. Μια πολιτική, που δε θα περιορίζεται στη διαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων, στη διαχείριση της κρίσης. Μια πολιτική, που θα αξιοποιεί τον παραγωγικό πλούτο του τόπου, θα στηρίζει τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους. Μια πολιτική υπέρ του λαού και όχι του κεφαλαίου.