"Μετά από μια μαραθώνια ολονύκτια εργασία του Συμβουλίου Υπουργών Γεωργίας, όπου τη χώρα μας εκπροσώπησε ο υπουργός Γεωργίας κ. Γ. Μωραϊτης, κατέστη δυνατόν να γίνει αποδεκτός ο τελικός συμβιβασμός της Γαλλικής Προεδρίας...

... Το νέο καθεστώς (σ.σ. για το βαμβάκι) θα έχει ισχύ 6 χρόνια. Τούτο αποτελεί δέσμευση της Κοινότητας για την εγγραφή των ανάλογων πιστώσεων στον προϋπολογισμό της και βοηθά στην εξασφάλιση της σταθερότητας στον τομέα, που επιτρέπει στους παραγωγούς να πραγματοποιήσουν τις αναγκαίες επενδύσεις στις εκμεταλλεύσεις τους, να προβούν στις τεχνικές βελτιώσεις, που θα οδηγήσουν σε καλύτερα αποτελέσματα...".

Αυτά έλεγε - ανάμεσα σε πολλά άλλα - στις 22 Μάη 1995, η ανακοίνωση Τύπου του υπουργού Γεωργίας τότε, Γ. Μωραϊτη. Μετά από μια ολονύκτια τότε... πάλη, ο υπουργός είχε εξασφαλίσει σταθερότητα και εισόδημα μεγάλο για τους Ελληνες βαμβακοπαραγωγούς...

Μετά από έξι μήνες περίπου, ο νέος τότε υπουργός Γεωργίας, Στ. Τζουμάκας, δήλωνε ότι το βαμβάκι δεν έχει μέλλον και παρότρυνε τους βαμβακοπαραγωγούς να καλλιεργήσουν καρπούζια και ζαχαρότευτλα...

Και όλ' αυτά για να κρύψουν την ουσία της πολιτικής των Βρυξελλών και της δικής τους, όπως και τους πραγματικούς τους στόχους: Τη δραστική μείωση και το ξεκλήρισμα των φτωχών και μικρομεσαίων ιδιαίτερα αγροτών, τουλάχιστον κατά 50%. Την εξασφάλιση και ενίσχυση της ασύδοτης δράσης των μεγάλων καπιταλιστικών αγροτικών εκμεταλλεύσεων, όπως και των επιχειρήσεων παραγωγής, εισαγωγής και εμπορίας γεωργικών υλικών και εφοδίων.