Το χτεσινό, δεύτερο διάγγελμα Σημίτη, ήρθε να επιβεβαιώσει με κατηγορηματικό τρόπο ότι η αδιαλλαξία και ο αυταρχισμός είναι το μόνο πεδίο, στο οποίο μπορεί να "περπατήσει" η κυβερνητική πολιτική. Ο πρωθυπουργός, θορυβημένος από τα αποτελέσματα του "αποφασίζομεν και διαττάσομεν", που επέλεξε την περασμένη Παρασκευή απέναντι στους αγρότες, εμφανίστηκε... "αλλαγμένος" χτες. Κατέφυγε στο προσωπείο της κάλπικης ηπιότητας, για να ξαναπεί τα ίδια με... χαμόγελο. Ως εκ τούτου η μέθοδος των εκβιασμών, της συκοφαντίας, της κοινωνικής διχοτόμησης και διαίρεσης, αποτέλεσε το περίβλημα του νέου "όχι" στα δίκαια αιτήματα των αγροτών. Ο πρωθυπουργός και το Υπουργικό του Συμβούλιο, υπήρξαν και χτες ανίκανοι να συναισθανθούν το βάρος των ευθυνών τους. Αυτό το επαναλαμβανόμενο, χωρίς κανένα ουσιαστικό επιχείρημα, "ξερό όχι", έρχεται, λοιπόν, να πείσει ότι η αγροτική εξέγερση είναι ο αναγκαίος και αναπόφευκτος λαϊκός μονόδρομος απέναντι στην αναλγησία των κυβερνώντων.

Οι χιλιάδες ξωμάχοι που τούτες τις μέρες βρίσκονται στους δρόμους μπόρεσαν, κατ' αρχήν, να ξεμπροστιάσουν τον κίβδηλο "εκσυγχρονισμό" των υπαλλήλων της Κομισιόν. Με την ενότητα, την αποφασιστικότητα και τη σταθερότητα του αγώνα τους, απέδειξαν ότι το "θέλουμε να σας ικανοποιήσουμε, αλλά δεν μπορούμε" που πιπιλίζουν οι κυβερνώντες, είναι ένα πελώριο ψέμα. Η αλήθεια είναι πως ούτε θέλουν ούτε μπορούν. Και δεν μπορούν, γιατί δε θέλουν. Ο αγώνας των αγροτών δείχνει όμως κάτι πιο σημαντικό. Δείχνει ότι η επίλυση των λαϊκών προβλημάτων, παρά και ενάντια στη θέληση όσων προωθούν και επιβάλλουν αντιλαϊκές πολιτικές, είναι δυνατή. Αυτό είναι που τρομάζει τους κυβερνώντες. Τους τρομάζει - και το ομολογούν - που η αγροτική εξέγερση "διδάσκει" ολόκληρη την κοινωνία ότι η κυβερνητική αδιαλλαξία μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι με υποκύψεις, αλλά με αποφασιστική συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα.

Ομολογούν ότι ο βασικός λόγος, που εμφανίζονται αδυσώπητοι απέναντι στα αιτήματα των αγροτών, είναι ότι, σε περίπτωση που υποκύψουν, μετά θα "πρέπει να δώσουν και στους άλλους που ζητάνε"! Ποιοι είναι οι άλλοι; Μα οι εργάτες, οι συνταξιούχοι, οι εκπαιδευτικοί, οι ναυτεργάτες... Να γιατί δεν "κάνει πίσω" η κυβέρνηση. Γιατί ξέρει ότι αν σπάσει ένας κρίκος από την αντιλαϊκή αλυσίδα των μέτρων που προωθεί, τότε η λαϊκή οργή είναι ικανή να συμπαρασύρει όλη την αλυσίδα. Και αυτή η ομολογία είναι από μόνη της επαρκής λόγος, για να αντιληφθεί ο καθένας πως η μάχη των αγροτών παίρνει, αντικειμενικά, ευρύτερες διαστάσεις. Συνιστά "υπόδειξη" προς τους εργάτες, τους υπάλληλους, τους συνταξιούχους, ότι τα οδοφράγματα των αγροτών είναι και δικά τους οδοφράγματα. Αν νικήσουν οι αγρότες, θα νικήσουν και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα. Αν ηττηθούν οι αγρότες το τίμημα δε θα το πληρώσουν μόνο οι κολίγοι.

Από αυτή την άποψη οι υπόλοιποι αγώνες, που ξεδιπλώνονται το επόμενο διάστημα σε μια σειρά χώρους, έρχονται ουσιαστικά να ενισχύσουν τα "μπλόκα της οργής". Τα λαϊκά στρώματα, που αυτές τις μέρες βγαίνουν στους δρόμους, έχουν τον ίδιο εχθρό με τους αγρότες. Την κυβερνητική πολιτική. Οσο πιο πετυχημένοι είναι οι δικοί τους αγώνες, τόσο περισσότερο οξυγόνο θα δοθεί στην πάλη των ξωμάχων και το αντίστροφο. Για αυτό είναι η στιγμή που οι απεργιακές κινητοποιήσεις πρέπει και μπορούν να λειτουργήσουν ως συγκοινωνούντα δοχεία κοινωνικής αλληλεγγύης και τροφοδότησης της ταξικής πάλης με σαφή στόχο. Τη συγκρότηση και νίκη του ενιαίου λαϊκού μετώπου, απέναντι στο ενιαίο μέτωπο των δυνάμεων της συντήρησης.