Το 46% των εφήβων στις ΗΠΑ έχει εισαγάγει αλλαγές στην καθημερινή του ζωή από φόβο μπροστά στην αυξανόμενη βία και εγκληματικότητα. Στις περιοχές, όπου διαμένει η μεσαία τάξη ένας στους οκτώ νέους φέρει ένα όπλο για "προστασία". Ωστόσο, στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές η αναλογία είναι δύο νέοι με όπλο στους πέντε. Αυτά είναι στοιχεία μιας δημοσκόπησης μεταξύ 2.000 εφήβων για λογαριασμό διαφόρων ενώσεων πρόληψης της νεανικής εγκληματικότητας. Τα αποτελέσματά της συμπίπτουν με άλλες δημοσκοπήσεις που επιβεβαιώνουν ότι δύο από τις κύριες ανησυχίες των Αμερικανών, πέρα από τα σοβαρά προβλήματα της οικονομίας, είναι η επιδείνωση της κατάστασης στην παιδεία και η βία στους δρόμους και στα σχολεία.

Για την Εριν Ντόνοβαν, μία από τους υπεύθυνους του Προγράμματος Εφηβοι, Εγκλημα και Κοινότητα, για λογαριασμό του οποίου έγινε η δημοσκόπηση, "η εγκληματικότητα μετατράπηκε σε Βιετνάμ αυτής της γενιάς". Το πρόβλημα των επιπτώσεων της βίας στην απόδοση των μαθητών ήταν μέρος μιας μελέτης της Ενωσης Διευθυντών Σχολείων. Σύμφωνα με τον Πολ Χιούστον, τον υπεύθυνο της παραπάνω ένωσης, "πολλά παιδιά μεγαλώνουν σε περιοχές που μπορούν να χαρακτηριστούν ζώνες πολέμου, όπου αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν όπλα, βία και ναρκωτικά".

Η Εθνική Λίγκα των Πόλεων σε μια μελέτη της, που βασίστηκε σε δημοσκόπηση που έκανε τον περασμένο χρόνο, σε 700 αστικές και αγροτικές κοινότητες, έφτασε στο συμπέρασμα ότι μόνο το 11% δε θεωρεί πρόβλημα τη βία. Σ' αυτήν τη μελέτη η Κάρολιν Λονγκ, σύμβουλος στο Δήμο της Ατλάντα, σημείωνε: "Το σχολείο γίνεται όλο και πιο σκληρό. Οι ακαδημαϊκές προκλήσεις γίνονται όλο και πιο δύσκολες εξαιτίας της ενοχλητικής παρουσίας της βίας και του αυξανόμενου φόβου για εγκλήματα στους σχολικούς χώρους".

Ο Κρουζ Ρεϊνόσο, που στέλνει το παιδί του στο σχολείο "Ουόλτερ Τσόνσον" στην Μπεθέσα, νότια της Ουάσιγκτον, λέει: "Παρά το γεγονός ότι είναι ένα σχολείο πιο ήσυχο από πολλά άλλα, έχει και αυτό τα προβλήματά του και είναι δύσκολο να αποφεύγουν τα παιδιά την επαφή με άλλα που έχουν όπλα ή που διακινούν ναρκωτικά". Ο Ρεϊνόσο μέσα από τις συνελεύσεις γονέων διαπίστωσε ότι τα προβλήματα που σχετίζονται με τη βία οδηγούν στην αλλαγή συμπεριφοράς τόσο των μαθητών όσο και των καθηγητών και ενημερώθηκε για το τι συμβαίνει στους διαδρόμους του σχολείου, όπου πηγαίνει ο γιος του. "Υπάρχουν όπλα στο σχολείο. Οχι πολλά, όμως υπάρχουν και αυτό μας το επιβεβαίωσε ό ίδιος ο διευθυντής".

Στις συνοικίες με υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας, το 1/3 των παιδιών επισημαίνει ότι, από φόβο, μένει συχνά στο σπίτι ή φεύγει νωρίτερα από το σχολείο. Δύο στα πέντε παιδιά αποφεύγουν συγκεκριμένα πάρκα και ένα στα τρία αποδίδει τους άσχημους βαθμούς στη βία.

Σε αυτές τις περιοχές οι συμμορίες των νέων θεωρούνται ως μέσο ένταξης και ανταγωνισμού: Για το 70% των εφήβων οι "γκανγκς" (σ.σ. συμμορίες) καταλαμβάνουν ένα σημαντικό μέρος της καθημερινής τους ενασχόλησης, και τα 2/3 πιστεύουν ότι η πλειοψηφία των νέων θαυμάζουν τα μέλη των συμμοριών.

Περισσότεροι από τους μισούς εφήβους, που ρωτήθηκαν σχετικά, απάντησαν ότι συμμετέχοντας σε μια συμμορία είναι "σαν να έχεις μια οικογένεια που ποτέ δε σε καταδικάζει". Αν, όμως, εγκαταλείψει κανείς αυτές τις περιοχές η κοινή γνώμη είναι αντίθετη με τις συμμορίες. Το 78% πιστεύει ότι είναι "καταστροφικές και βίαιες". Το συνολικό ποσοστό των θαυμαστών πέφτει στο 25%.

Ακόμα, ανάλογα με τη φυλή, εκτός από την περιοχή διαμονής, υπάρχουν σοβαρές διαφορές στη δημοσκόπηση. Το 22% των λευκών εφήβων ανησυχεί ότι μπορεί να πέσει θύμα βίας, ενώ το 68% βεβαιώνει ότι δεν το απασχολεί. Στην περίπτωση των μαύρων, αντίθετα, 44% δηλώνουν ανησυχία ενώ 44% όχι. Μεταξύ των ισπανόφωνων η κατάσταση είναι παρόμοια: 41% έναντι 45%.

Σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης, οι νέοι υφίστανται όλο και περισσότερο τις συνέπειες της βίας. Οι έφηβοι μεταξύ 12 και 15 χρόνων είναι θύματα εγκλημάτων, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα ηλικίας. Οπως αποκαλύπτει και η δημοσκόπηση, που αναφέραμε πιο πάνω, οι νέοι δηλώνουν ότι είναι έτοιμοι να κάνουν κάτι, μιας και δεν πάει άλλο. Σχεδόν το 90% δηλώνει διατεθειμένο να συμμετάσχει σε ομάδες εργασίας που θα ασχοληθεί με το ζήτημα και να αναπτύξει εκπαιδευτικές και κοινωνικές δραστηριότητες που θα προσεγγίσουν το θέμα.

Οι νέοι, ως άμεσα ενδιαφερόμενοι, είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν, όσο μπορούν, στην αντιμετώπιση του προβλήματος, η πολιτεία όμως;

Γ. Καρ.