Εργα δουλεμένα σε διάφορα υλικά - χαλκό, ξύλο, μάρμαρο, πουρί και αλάβαστρο - δημιουργίες του Γιάννη Κλινάκη,φιλοξενούνται αυτές τις μέρες στην γκαλερί της "Ερσης" (Κλεομένους 4). Μετά τη συμμετοχή και παρουσίαση γλυπτών του σε εκδηλώσεις του Εργατικού Κέντρου,του Συνδικάτου Οικοδόμων (αφού ο ίδιος έχει δουλέψει χρόνια στην οικοδομή), αλλά και σε συλλόγους πολιτιστικούς, ο Γ. Κλινάκης παρουσιάζει την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα. Η ενδιαφέρουσα αυτή παρουσίαση έχει το χαρακτήρα μιας αναδρομικής έκθεσης, αφού ο καλλιτέχνης εκθέτει αντιπροσωπευτικές δημιουργίες από τη μακρόχρονη εικαστική του πορεία.

- Ξεκινήσατε κοντά σε ποιους δασκάλους;

"Ξεκίνησα μόνος μου. Αργότερα γνώρισα τον Μεμά Καλογεράτο.Δίπλα του, έμαθα τη χαλκοτεχνική. Από τον Καλογεράτο, γνώρισα το 1971 το Χρήστο Καπράλο,με τον οποίο συνεργαζόμασταν μέχρι το 1993, οπότε έφυγε από κοντά μας. Ηταν μαθητεία και συνεργασία μαζί. Η συμβολή του στη διαμόρφωσή μου ήταν μεγάλη. Το έλεγα και στον ίδιο: "Το καλύτερο μάθημα που πήρα είναι να έχω και ένα σφυρί εφεδρεία".Ο,τι δε μου αρέσει, να το κάνω κομμάτια με το σφυρί. Εμαθα πάρα πολλά άλλα από τον Χρήστο Καπράλο, αλλά αυτό ήταν το πιο σημαντικό".

"Τα πρώτα κομμάτια είναι σπουδές, έργα του '70. Προσπαθούσα να μάθω πώς θα δουλέψω στον πηλό, πώς θα το μεταφέρω στο γύψο. Μετά, είναι οι πρώτες προσπάθειες στο κερί και το ξύλο. Φτάνοντας στη δεκαετία του '80, δουλεύω τα υλικά αυτά πολύ πιο άνετα".

Σ' αυτή την ενότητα ανήκουν και οι ανθρωπόμορφες "Λύρες", δύο από τις οποίες παρουσιάζονται στην έκθεση. Τα έργα αυτά προσεγγίζουν τη λαϊκή τέχνη.

"Η ιδέα ξεκίνησε από τη μινωική φιγούρα με την πολύ λεπτή μέση, το άνοιγμα της λεκάνης που προσφέρεται για να βγάλει φωνή το όργανο και συνεχίζει επάνω με το στήθος, το κεφάλι... Είναι μια αναφορά στη Μινωική εποχή όπου κυριαρχεί το χρώμα. Σ' αυτά τα κομμάτια, δημιουργίες του '90, υπάρχει ένας συνδυασμός γλυπτικής και ζωγραφικής. Υπάρχει το χρώμα.Στα άλλα έργα, περίττευε. Ο χαλκός έχει το δικό του χρώμα, τις δικές του ανταύγειες, τα φωτεινά - σκοτεινά σημεία. Το ξύλο έχει τα νερά του και το χρώμα το σκοτώνει".

- Αρκετά από τα παρουσιαζόμενα έργα σας είναι σε χαλκό. Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, που το υλικό αυτό βρίσκεται σε όλη την εικαστική σας πορεία;

"Είναι έργα από το '70 μέχρι σήμερα. Τα περισσότερα χάλκινα που παρουσιάζονται εδώ, δουλεύτηκαν κατευθείαν στο κερί. Με το κερί μπορείς να δώσεις πράγματα που δεν μπορείς με άλλα υλικά.Γιατί, έχεις τη δυνατότητα να το δουλεύεις και από μέσα, να βγάζεις τους όγκους. Μετά χυτεύεται για να μην καταστραφεί και να γίνεται μπρούντζινο".

- Το υλικό σας προσδιορίζει το θέμα, ή το αντίθετο;

"Και τα δυο μαζί. Οταν πάρω ένα ξύλο, θα δω τι μου δίνει και πώς μπορώ να το αξιοποιήσω. Οταν δουλεύω με κερί, τότε το υλικό δε μου καθορίζει το θέμα. Θα το δουλέψω και θα κάνω ό,τι θέλω".

- Στα παρουσιαζόμενα έργα διακρίνονται κάποιες ενότητες. Ποιες είναι οι σημαντικότερες;

"Ενα θέμα που έχω δουλέψει πολύ, είναι "Η μάνα" και "Η μάνα με το παιδί". Πολλοί μου λένε ότι σ' αυτά τα έργα διακρίνουν μια θλίψη. Ισως γιατί είμαι παιδί του πολέμου και μεγάλωσα με το μοιρολόι και όχι με το νανούρισμα. Αυτό είναι μπόλιασμα που περνάει μόνο του στη δουλιά. Ενα άλλο θέμα είναι οι αγώνες του λαού μας.Αναφέρομαι συνολικά στη δουλιά μου και όχι μόνο στα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση. Σ' αυτή την ενότητα ανήκουν τα αφιερώματα στον "Αθανάσιο Διάκο",την "Αντίσταση",τις "Διαδηλώσεις",την "Πρωτομαγιά".Θέλω να κάνω μια ολόκληρη δουλιά, αφιερωμένη στην Αντίσταση, αλλά θα μου πάρει χρόνια. Ηδη έχω δουλέψει τέσσερα πέντε κομμάτια, που δεν τα παρουσιάζω στην έκθεση γιατί είναι πολύ μεγάλα σε μέγεθος. Είναι δουλεμένα σε ξύλο και φτάνουν τα τρία μέτρα. Στην έκθεση παρουσιάζεται ένα γλυπτό σε ξύλο, με τίτλο "Αναφορά στην Αντίσταση". Είναι μια εκτελεσμένη ΕΠΟΝίτισσα.Το ξύλο είναι από τραβέρσα τρένου".

- Στη δουλιά σας υπάρχει μια αναφορά σε γεγονότα και μορφές που έχουν σημαδέψει την ιστορία μας. Αλλά υπάρχει και μια κριτική ματιά στο σήμερα, απέναντι στα απαράδεκτα του καιρού μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η "Γλοιώδης πολιτεία".

"Είναι μια κριτική ματιά στην ηθική πτώση της κοινωνίας μας, την οποία δεν μπορούμε να μην τη στηλιτεύσουμε.Σ' αυτό το πνεύμα έχω δουλέψει δέκα περίπου κομμάτια. Εδώ έχω φέρει μόνο δύο. Τη "Γλοιώδη πολιτεία", με τα σαλιγκάρια που προσπαθούν να αναρριχηθούν και το "Μνημείο ματαιοδοξίας", που είναι τα άδεια σαλιγκάρια, τα κελύφη".

Τα τελευταία χρόνια, ο Γ. Κλινάκης ζει στην Αίγινα και είναι μέλος του ΔΣ του Ιδρύματος "Χρήστου και Σούλης Καπράλου" που εγκαινιάστηκε το φθινόπωρο.

"Εχουμε το χώρο και τα έργα για να κάνουμε κάτι ξεχωριστό", καταλήγει ο Γ. Κλινάκης. "Μόνο τα γλυπτά ξεπερνούν τα 1.200. Αν βοηθούσε και η πολιτεία... Μέχρι στιγμής, δυστυχώς, δε μας έχει επιχορηγήσει".

Η. ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ