Η Μίρα δακρύζει. Το όνομά της - Ειρήνη στα σέρβικα - ακούγεται παράφωνα στο παράπηγμα που βρήκε για σπίτι, εγκαταλείποντας το Σαράγεβο. Ακούγεται παράφωνα, όταν τα μάτια της κόρης της, της Μίλιτσα, βλέπουν το φλας της μηχανής σαν λάμψη βομβαρδισμού.

"Το σπίτι μου είναι το Σαράγεβο", λέει. Το ίδιο λένε με το βλέμμα, με τα λόγια ή τη σιωπή τους χιλιάδες συμπατριώτες της, που το εγκαταλείπουν κι αυτοί. Τώρα, ο ήχος του όπλου αντικαταστάθηκε από το λαχάνιασμα του αλόγου που σέρνει το κάρο της προσφυγιάς. Από την εξάτμιση του φορτηγού που αγκομαχάει να κουβαλήσει τα όνειρα, τον πόνο και το αίμα. Μόνο σε ένα μοιάζουνε. Είναι και οι δύο ήχοι πολέμου...