Εξυπηρέτηση, ρουσφέτι, έλεγχος, φιλότιμο,

νέα στράτευση των μαζών

Φανταζόμαστε σύντροφοι την τιμή που μας κάνει η Ιστορία, να επεξεργαζόμαστε ένα Πρόγραμμα Κομμουνιστικού Κόμματος σήμερα; Η αμφιβάλλετε ότι βρισκόμαστε σε νέα ιστορική περίοδο;

Η "Ανατροπή" του πανίσχυρου και τόσο Ελπιδοφόρου Σοσιαλιστικού Συστήματος, που 'χε κορμό τη Μεγάλη Σοβιετία, οφείλεται στη δύναμη του πάντα ισχυρού ιμπεριαλισμού που την υπονόμευε και έγιναν και κάποιες παρεκκλίσεις από τις αρχές μας; Αυτή η Πτώση, και με το στοιχείο της Τραγικότητας για το σήμερα, θα χρησιμεύσει στο Προοδευτικό προχώρημα της Ιστορίας, στο αναπόφευκτο ιστορικά Νέο Αλμα προς το Σοσιαλισμό, που θα 'ναι ανώτερης ποιότητας από το προηγούμενο, όπως ο Οχτώβρης ήταν Νέο Αλμα σε σχέση με την Κομμούνα που τόσα διδάχτηκαν απ' αυτήν οι θεμελιωτές του;

Ηταν μόνο λάθη και παρεκκλίσεις το ότι φτάσανε στο να εκλέγουν τον Γκορμπατσόφ και τους άλλους τυχοδιώκτες κι εμείς θα 'μαστε καλοί και δε θα τα κάνουμε; Και αυτά τα λάθη και παρεκκλίσεις, αφορούν μόνο το Σοσιαλισμό, κι όχι το σήμερα, εδώ, το δικό μας χώρο; Κι είναι ουσιαστικά ίδιες οι συνθήκες σήμερα; Τι αλλάζει π.χ. σε σχέση με τον Ελεγχο της Εξουσίας, ακόμα και γι' αυτό που θα πούμε στο Λαό, αυτό που θα υποσχεθούμε, αυτό που αγωνιζόμαστε μαζί του, αυτό που εφαρμόζουμε εμείς; Τι πρέπει να προστεθεί στο Πρόγραμμά μας;

Η ιδιοτελής εξυπηρέτηση των "από πάνω", κι η προπαγάνδα ότι "τη βγάζεις άμα ελιχθείς", δίπλα στην αποκαρδίωση, "και κει το ίδιο ήταν και δεν είχες ελευθερίες να διαμαρτυρηθείς, ενώ εδώ τουλάχιστον τις έχεις", είναι ξένες από το γλείψιμο προς την εξουσία, τον κονφορμισμό για "ν' ανέβεις", τα μικροπρονόμια κάποιων μελών του Κόμματος, τις "μπεριόσκες" κλπ; Κι η τεράστια αποσπώμενη σήμερα υπεραξία που επιτρέπει να ταϊζονται - εξαγοράζονται τα 2/3 (ή το 1/3;- σκεφτείτε τι σημαίνει "Κοινωνία των 2/3;"... ), δεν αποτελεί ιδιαίτερο αντικείμενο ταξικής ανάλυσης για τους Μαρξιστές; Οχι δε θα επαναλάβω μια πιο συγκροτημένη ανάλυση. Θα πάω κει που με πονά. Μακάρι να το κάνανε όλοι.

Αλήθεια για να κάνουμε δύσκολη εγχείρηση στο παιδί μας πρέπει να 'μαστε ρεαλιστές και να στείλουμε φακελάκι; Η πρέπει να ξεσκίσουμε αυτόν που δε βάζει σοβαρή και ελέγξιμη σειρά και θα παραμερίσει το παιδί μας; (Η το παιδί αυτού που δε θα 'χει να λαδώσει... ). Δεν υπάρχει απάντηση σ' αυτό ε; Ε και 'γω θα τον βουτήξω από το λαιμό, πού 'ναι η σειρά που τη βλέπω σε πίνακα; Πού 'ναιτα πρακτικά της επιτροπής με τον ιατρικό φάκελο των περιπτώσεων που προηγήθηκαν του παιδιού μου, παρόλο που μπήκαν μετά από μένα στο νοσοκομείο, να ψάξει έναν στην τύχη ο φίλος μου προσωπικός γιατρός και να μου πει "βρήκα μια περίπτωση απλής σκωληκοειδίτιδας κι όχι σαν τη δική σου που οι εξετάσεις υποψιαζόντουσαν και καρκίνο"; Να 'ρθω μ' άλλους δύο τρεις ακόμα παθόντες και τσαντίλες και να τα πούμε για καλά με τον καθηγητή που εγχείρησε του άλλου το παιδί;

Μα τι λες ρε φίλε; Τι δουλιά έχουν αυτά; Δεν τα καταλαβαίνουμε. Αυτά δεν αφορούν το Κίνημα.

Μήπως αυτά είναι από τα πρώτα; Το θέμα του διορισμού το ίδιο. Χρόνια επαναλαμβάνω να μπει στα ντοκουμέντα μας ότι για κάθε πρόσληψη στο Δημόσιο θα πρέπει να μπαίνει κλήρος ανάμεσα σ' αυτούς που εκπληρώνουν τις προδιαγραφές μιας έγκαιρα κι επαρκώς διαδομένης προκήρυξης. Οχι λέει, αξιοκρατία. Ποιος θα την κάνει την αξιοκρατία; Η επιτροπή που θα συμμετέχω; Εγώ και κάποιοι άλλοι άγιοι; Κούνια που με κούναγε...

Μα τι σχέση έχουν αυτά με το Πρόγραμμα; Να παρατήσουμε την ταξική πάλη κι αναλύσεις μας και να λέμε για τα δευτερεύοντα; Τονίζω κάτι που λείπει. Και το τοποθετώ στο σύνολο του Προγράμματός μας, σε μια απλοποιημένη μορφή και με κάποιες ιδέες που γεννά η νέα εμπειρία, ως εξής:

Στόχος μας ο Κομμουνισμός. Κοινωνία ισότητας, χωρίς εκμετάλλευση. Θεωρία μας ο Μαρξισμός - Λενινισμός. Ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων, αυξανόμενη αντίθεση Κεφαλαίου - Εργασίας, ιστορική ανάγκη κλπ.

Για να φτάσουμε εκεί, θα παλέψουμε ενάντια στους εκμεταλλευτές. Και τους σημερινούς που η δύναμή τους απορρέει από την κατοχή των μέσων παραγωγής, αλλά και αυτούς που θα δημιουργούνται για μια περίοδο με νέες μορφές, σαν αποφύσεις της παλιάς κοινωνίας. (Ισως μάλιστα η διαλεκτική τάξη των πραγμάτων να γεννά συνεχώς κάποιες μορφές εκμετάλλευσης, που η πάλη ενάντιά τους να είναι, όπως ήταν ως τώρα, το βασικό κίνητρο Προόδου).

Η διαδικασία για να φτάσουμε στον Κομμουνισμό αποτελεί μια περίοδο ανειρήνευτου σκληρού ταξικού αγώνα. Αποτελείται από την Καπιταλιστική περίοδο, που τα μέσα Παραγωγής και την Εξουσία τα έχουν οι εκμεταλλευτές, που ασκούν τη Δικτατορία τους στη μεγάλη μάζα του Λαού, και από τη Σοσιαλιστική περίοδο που αυτά τα αποκτούν οι εργαζόμενοι και εγκαθιδρύουν τη Δικτατορία τους στη δράκα των εκμεταλλευτών - Καπιταλιστών.

Το πέρασμα από τον Καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό, είναι φυσιολογικό να μη γίνει ομαλά και με τη θέληση αυτών που θα χάσουν την εξουσία και τα προνόμιά τους, αλλά σε συνθήκες σκληρής πάλης και Ανατροπής μιας Εξουσίας. Και δεν είναι οι εργαζόμενοι που διαλέγουν τη σκληρότητα και τις ίσως και πολεμικές συνθήκες ανατροπής των εκμεταλλευτών, αλλά αυτοί θ' αντισταθούν λυσσασμένα να μη χαθούν τα προνόμιά τους. Κι ούτε αν καθυστερήσουν λίγο μπορεί να έρθουν τα πράγματα ομαλά και να μη χυθεί αίμα. Το σαπισμένο και μη ανταποκρινόμενο στις ανάγκες των καιρών Σύστημα, πισωγυρίζει και η μόνη διέξοδός του είναι ο πόλεμος. Μήπως δεν το βλέπουμε και σήμερα γύρω μας; Ετσι οι δυνάμεις του Σοσιαλισμού πρέπει να 'ναι έτοιμες να πάρουν την εξουσία με τη βία και να τη διατηρήσουν, εγκαθιστώντας τη Δικτατορία τους.Την περίοδο ως την κατάκτηση της εξουσίας αυτής, τη χαρακτηρίζει ένας διαρκής αγώνας του οποίου η ποιότητα και διεκδικήσεις ανεβαίνουν διαρκώς. Αγώνας ενάντια στις αρνητικές επιπτώσεις της εξουσίας των καπιταλιστών πάνω στις συνθήκες Ζωής του Λαού, παρά την αύξηση της τεχνολογικής προόδου (βλ. Μάαστριχτ). Αγώνας που συνειδητοποιεί - πολιτικοποιεί τις μάζες, έτσι που όταν θα φτάσει η ώρα της τελικής αναμέτρησης, να συντάσσεται με τις δυνάμεις του Σοσιαλισμού η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού.

Σ' αυτά, αν έπιαναν 5 σελίδες σ' ένα συντομευμένο Πρόγραμμα, για να καθορίσω την αναλογία αυτού που θέλω να πω, θα έπρεπε να υπάρχει και το εξής:

Σ' όλη αυτή την ιστορική διαδικασία, η πείρα του πρώτου σοβαρού σοσιαλιστικού εγχειρήματος, έδειξε ότι πρέπει να χτυπηθεί ο ρόλος των ιδιοτελών εξυπηρετητών των ισχυρών και της εξουσίας, και στην καπιταλιστική και στη σοσιαλιστική κοινωνία. Αναντικατάστατος σ' αυτό, είναι ο λαϊκός έλεγχος και η συμμετοχή των μαζών σε όλα, με τη διαρκή διεκδίκηση για ίσες ευκαιρίες όχι μόνο απόκτησης των υλικών δικαιωμάτων, αλλά και της χρήσης και του Ελέγχου της Εξουσίας. Η Δημοκρατία σήμερα και η αυριανή στο Σοσιαλισμό, θέλει διαρκή εξέλιξη και βελτίωση, προς την κατεύθυνση αποκλεισμού οποιουδήποτε ιδιοτελούς προνόμιου. Αποκλεισμού της Ανάγκης και της Δυνατότητας να χρησιμοποιηθεί οποιασδήποτε μορφής ρουσφέτι για ο τιδήποτε.

Ο ρόλος του ενθουσιασμού των ανθρώπων για μια Ηγεσία Αγώνα σήμερα και μια Εξουσία αύριο, που τη νιώθουν δική τους, δίπλα στο ρόλο του προσωπικού φιλότιμου, να μην εξυπηρετείς ιδιοτελώς κανένα και να πολεμάς τα σχετικά φαινόμενα, είναι σημαντικός.

Πρόκειται για θέματα που αφορούν άμεσα το Λαό, σε σχέση με τη γλοιώδη κατάσταση σήμερα, για να τον διορίσουν κάπου, ή να λύσει γενικά οποιοδήποτε ατομικό πρόβλημα. Πρόκειται για αντιμετώπιση που θα συνεγείρει μαζικά συνειδήσεις, που θα δώσει αισιοδοξία στον κόσμο για να ξαναστρατευθεί μαζικά στο Οραμα και την Πάλη.

Ετσι, ανάμεσα στους άλλους υπότιτλους του προγράμματός μας, προτείνω να μπει ένας, περίπου σαν κι αυτόν:

"Το πρόβλημα της εξαγοράς και της εξυπηρέτησης των "από πάνω". - Για μια άλλη Δημοκρατία".

ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΑΤΖΑΝΗΣ

Πειραιάς