- Στις 29 του Μάρτη η επιχείρηση "Χαλυβουργική" έκλεισε το τμήμα ηλεκτρικών κλιβάνων, καθώς και ένα τμήμα παραγωγής σιδήρου. Ταυτόχρονα, δρομολογεί την απόλυση 250 εργαζομένων. Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της απόφασης της εταιρίας για τους εργαζόμενους και τη λειτουργία του ίδιου του εργοστασίου;

- Οι εργαζόμενοι βλέπουν τη μια μετά την άλλη τις παραγωγικές μονάδες της "Χαλυβουργικής" να κλείνουν και ένα εργοστάσιο που παλαιότερα έσφυζε από ζωή, σιγά σιγά να συρρικνώνεται και ο κόσμος να ρίχνεται στην ανεργία. Οι κλίβανοι, οι οποίοι έκλεισαν στις 29 του Μάρτη, είναι η μεγαλύτερη μονάδα παραγωγής μπιγέτας μπετοσιδήρου, που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί προέκταση του κλεισίματος των υψικαμίνων του '80, καθώς και άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων μέσα στο ίδιο εργοστάσιο, που το '80 αριθμούσε 3.000 άτομα και τώρα αριθμεί μόλις 750! Η "Χαλυβουργική" έχει ξεκινήσει πρόγραμμα "οικειοθελών" (!) απολύσεων. Συνάμα έχει σπείρει στον κόσμο τρομοκρατία. Αναγκάζει εργαζόμενους, επισείοντας το φόβο της απόλυσης χωρίς κίνητρα, να αποχωρούν. Διαφαίνεται ότι στα σχέδια της εταιρίας, μέσα από όλες αυτές τις εξελίξεις, είναι και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων που υπάρχουν. Παράλληλα, η επιχείρηση δεν έχει κανένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και λειτουργίας του εργοστασίου και το έχει αφήσει έρμαιο, μέχρις όπου πάει, ενώ δεν αποκλείει, σε μια πορεία, να μετατραπεί σε αμιγώς εμπορική μονάδα.

- Η πορεία συρρίκνωσης της "Χαλυβουργικής" - μεγαλύτερη μονάδα στο χώρο - σηματοδοτεί την κατάσταση,που επικρατεί σε όλον τον κλάδο; Πώς αντιμετωπίζει το πρόβλημα η κυβέρνηση;

- Την τελευταία 15ετία η χαλυβουργία στη χώρα μας περνάειμεγάλη κρίση και προχωρεί προς την ολοκληρωτική συρρίκνωση και το μαρασμό. Ανάλογα φαινόμενα συρρίκνωσης της παραγωγής και απολύσεων έχουμε σχεδόν σε όλα τα εργοστάσια. Μια από τις σημαντικότερες αιτίες είναι ότι δεν υπάρχει ποιοτικός και ποσοτικός έλεγχος των εισαγωγών χαλυβουργικών προϊόντων από τις τρίτες χώρες. Κάτι που έχει επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ενωση στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού και προς το συμφέρον ουσιαστικά των πολυεθνικών. Η κυβέρνηση μένει αδιάφορη στα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει στον κλάδο και τους εργαζόμενους οι ανεξέλεγκτες εισαγωγές. Με το πρόσχημα "πρέπει να κινηθούμε στα κοινοτικά πλαίσια", δεν παίρνει κανένα, ούτε το ελάχιστο, μέτρο για τη στήριξη και την ανάπτυξη του κλάδου, καταδικάζοντάς τον σε διάλυση. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν και αυτή την περίοδο πραγματοποιούνται ή προγραμματίζονται μεγάλα έργα στη χώρα μας, οι ελληνικές βιομηχανίες δεν μπορούν να πουλήσουν τα προϊόντα τους και προτιμούνται οι εισαγωγές.

- Ποιες είναι οι προτάσεις των συνδικάτων για την αντιμετώπιση της κατάστασης και πώς κατά τη γνώμη σας μπορούν να "περπατήσουν";

- Εμείς ως συνδικαλιστικό κίνημα έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της "Χαλυβουργικής" και γενικότερα του κλάδου. Οπως μέτρα για τον περιορισμό των εισαγωγών (εφαρμογή ποσοτικού και ποιοτικού ελέγχου), να μπει όρος στα μεγάλα έργα, ένα ποσοστό σιδήρου να προέρχεται από τις εγχώριες βιομηχανίες και κυρίως η εφαρμογή κλαδικής πολιτικής στήριξης και ανάπτυξης του κλάδου, με κύριο κορμό τη δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα στη ΛΑΡΚΟ. Πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι από όλα τα εργοστάσια του κλάδου θα πρέπει να συντονίσουν τη δράση τους και ότι μπορούν με τον αγώνα τους να επιβάλουν λύσεις.

Ντ. Ν