Η διαπίστευση της υποτέλειας | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η διαπίστευση της υποτέλειας

Το ταξίδι του Ελληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ επισφράγισε την πορεία μιας εξωτερικής πολιτικής, που λειτουργεί ως εξάρτημα των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ενώ ταυτόχρονα επιβεβαίωσε ότι η άρχουσα τάξη της χώρας δε διεκδικεί - χωρίς μάλιστα επιτυχία - τίποτα περισσότερο, από την αναγόρευσή της σε "πράκτορα" των πολυεθνικών συμφερόντων στη Βαλκανική. Η μισάωρη παρουσία της ελληνικής αντιπροσωπείας στο "οβάλ γραφείο" του Λευκού Οίκου ήταν υπεραρκετή, για να καταθέσει ο Κ. Σημίτης και αυτοπροσώπως τα διαπιστευτήρια υποταγής στον "πλανητάρχη".

Είναι γεγονός, βέβαια, ότι οι ΗΠΑ δεν περίμεναν την αναγνώριση της επικυριαρχίας τους στην περιοχή από τους Ελληνες κυβερνώντες. Και εξ αυτού του γεγονότος καθίσταται ακόμα πιο εύληπτο το μέγεθος της υποτέλειας των τελευταίων, οι οποίοι επέδειξαν αξιοζήλευτη σπουδή να σκύψουν για μια ακόμα φορά, δημοσίως, το κεφάλι. Η ελληνική κυβέρνηση δεν αρκέστηκε στις "ευχαριστίες" που απεύθυνε στους "συμμάχους" από ελληνικού εδάφους. Θεώρησε σκόπιμο να ανακοινώσει και από την Ουάσιγκτον την τυφλή της προσήλωση στον επιδιαιτητικό ρόλο των Αμερικανών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Εστερξε στο κάλεσμα του Κλίντον, να πάρει θέση, ως αμερικανοκίνητο πιόνι στη σκακιέρα της "Νέας Τάξης", υποκρινόμενη ότι αποτελεί "επίτευγμα", να κινείσαι όπως προστάζει η ιμπεριαλιστική πολιτική του "διαίρει και βασίλευε".

Το τι συνιστά "επίτευγμα", για την ελληνική ολιγαρχία αποτυπώθηκε περίτρανα στο λόγο του πρωθυπουργού. Ο ίδιος, που πριν προσγειωθεί στις ΗΠΑ θέλησε - μιμούμενος τον Α. Παπανδρέου - να αναφωνήσει "δε θα καθορίσουν οι Αμερικανοί το ρόλο μας" στη Βαλκανική, ήταν εκείνος που μετά τη συνάντηση με τον Μπ. Κλίντον, με ύφος επιμελή μαθητή, που κατέκτησε τον έπαινο του βαθμολογητή του, πανηγύρισε: "Εγινε αποδεκτό ότι μπορούμε να παίξουμε ρόλο"... Αυτού του είδους οι "επιτυχίες", οι υποσχέσεις δηλαδή των αφεντικών να αναβαθμίσουν το υπαλληλικό τους προσωπικό και οι θριαμβολογίες των τελευταίων, ότι μπορούν να εξελιχθούν σε καλούς αγωγούς προώθησης των αμερικανικών συμφερόντων, δηλώνουν το μέγεθος της εθελοδουλίας.

Εθελοδουλία, που καθώς πορεύεται ενδεδυμένη την προμετωπίδα της υποκρισίας δεν έχει κανένα ενδοιασμό, να διαφημίζει την "ευαισθησία" του Μπ. Κλίντον και τις... αρχές του, για "μη χρήση βίας"! Και αυτά, την ώρα που ο τελευταίος, όχι μόνο απέφυγε να πει μια λέξη καταδικαστική για την τουρκική προκλητικότητα. Οχι μόνο "πούλησε" μαθήματα "ίσων αποστάσεων" και έδωσε εντολές "καλής συμβίωσης", για μια γωνιά του πλανήτη που ακόμα αχνίζουν οι καπνοί από τις αμερικανονατοϊκές βόμβες. Αλλά έφτασε και στο σημείο να δηλώσει κυνικά, ότι "τα ίδια λέει σε όλους", Ελληνες και Τούρκους!

Οσο για τα "οικονομικά ανταλλάγματα", που κέρδισε ο θίασος της υποτελούς αντιπροσωπείας, είναι τόσο ισχνά - έως ανύπαρκτα - που είναι αμφίβολο, αν τούτη τη φορά, η άρχουσα τάξη θα βρει ικανό έρεισμα, για να βαφτίσει "εθνικό όφελος" τα ψίχουλα που της έταξαν οι αμερικανικές πολυεθνικές, στην περίπτωση που γίνει αξιόπιστο προγεφύρωμα για την άλωση της βαλκανικής "ενδοχώρας" από τα αμερικανικά κεφάλαια. Σίγουρα, πάντως, ο Αμερικανός Πρόεδρος βρήκε στο πρόσωπο της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας τον καλύτερο κομπάρσο, για να δώσει την καθιερωμένη προεκλογική του παράσταση, με το βλέμμα στραμμένο στην ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ, ενόψει των επερχόμενων αμερικανικών εκλογών.