"Το παιδί που θα γεννηθεί μέσα στο 1992 να μην γνωρίσει, μέχρι την αποφοίτησή του από το Λύκειο, τη διπλή βάρδια". Το φιλόδοξο αυτό στόχο είχε βάλει το 1992 η Ενωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου Ζωγράφου. Ανάμεσα, όμως, στο στόχο εκείνο και την πραγματοποίησή του, μπήκε η ολοένα και χαμηλότερη χρηματοδότηση της παιδείας από τον κρατικό προϋπολογισμό, με αποτέλεσμα να βιώνει και ο Δήμος Ζωγράφου την έλλειψη σχολικών αιθουσών, όπως άλλωστε και ολόκληρη η χώρα, αφού λείπουν περισσότερες από 22.000.

Σήμερα, μόνο 9 από τα 19 Δημοτικά Σχολεία λειτουργούν σε πρωινή μόνιμη βάρδια, μετά από πολύχρονο αγώνα των Συλλόγων και της Ενωσης Γονέων, αλλά και με σοβαρή υποχώρησή τους σε ό,τι αφορά τη χρήση ακατάλληλων αιθουσών. Στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, το "προνόμιο" της μόνιμης πρωινής βάρδιας απολαμβάνουν μόλις 860 από τους 5.614 μαθητές, αφού σε πρωινή βάρδια λειτουργεί το ΤΕΛ Ζωγράφου και μόνο γι' αυτή τη σχολική χρονιά το 3ο Λύκειο.

Οπως προκύπτει από έρευνα της Ενωσης Γονέων και Κηδεμόνων Ζωγράφου, στην περιοχή του Δήμου Ζωγράφου, υπάρχουν 128 αίθουσες, στις οποίες πρέπει να στεγάζονται 172 τμήματα Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Από αυτές, οι 16 είναι χαρακτηρισμένες ως ακατάλληλες και 2 είναι λυόμενες κατασκευές, οπότε η έλλειψη φτάνει τις 62 αίθουσες. Χειρότερα είναι τα πράγματα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου σε 127 αίθουσες, από τις οποίες οι 37 είναι ακατάλληλες, στεγάζονται 215 τμήματα Γυμνασίων και Λυκείων.

Το ότι η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων, που αφορούν την επισκευή και συντήρηση των σχολικών μονάδων, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση δε συνοδεύτηκε και από τη μεταβίβαση των ανάλογων κονδυλίων είναι, ήδη, γνωστό. Τις συνέπειες τις βλέπει κανείς σε πολλά από τα σχολεία του Δήμου Ζωγράφου: Ρωγμές στους τοίχους, αγωγοί φραγμένοι από τις ρίζες των δέντρων, σχολεία που έχουν να βαφτούν χρόνια, κακοσυντηρημένες αθλητικές εγκαταστάσεις (όπου βέβαια υπάρχουν), κακό ηλεκτρικό δίκτυο, θέρμανση με απώλειες και προβλήματα λόγω παλαιότητας.

Η Ενωση Γονέων και Κηδεμόνων Δήμου Ζωγράφου, στη διάρκεια της περιοδείας στα σχολεία της περιοχής, κατέγραψε τις ανάγκες, τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα των σχολείων και διατύπωσε συγκεκριμένες και ρεαλιστικές προτάσεις για την επίλυσή τους. Παράλληλα, διαπιστώνει ότι η γενικότερη κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος και η αναβάθμιση της παρεχόμενης παιδείας θα επιτευχθεί κάτω από τρεις προϋποθέσεις: Την αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15%, την πραγματοποίηση εθνικού διαλόγου, αληθινού και φερέγγυου, με θέμα τα αναλυτικά προγράμματα και το περιεχόμενο των σπουδών, με ζητούμενο μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και την ουσιαστική αναβάθμιση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, με στόχο να αποτελέσει τον Επιτελικό Οργανισμό της Εκπαίδευσης.