Περί της περιβόητης ανταγωνιστικότητας και πάλι ο λόγος. Αφορμή, η νέα απαίτηση των βιομηχάνων, όπως ανακοινώθηκε προχτές από τους εκπροσώπους τους, σύμφωνα με την οποία αξιώνουν να ελέγχουν τα νομοσχέδια οικονομικής πολιτικής, ώστε να μην υπονομεύεται η ανταγωνιστικότητα...

Από την άποψη, βέβαια, της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του κοινοτικού Δικαίου γενικότερα - το οποίο πρέπει να θυμίσουμε πως είναι ισχυρότερο του αντίστοιχου εθνικού - έχουν δίκιο οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ. Τα συμφέροντά τους είναι πλήρως καλυμμένα και η ανταγωνιστικότητα αποτελεί ένα από τα ιερά και όσια της λεγόμενης ελεύθερης οικονομίας.

Αλλά - πώς να το κάνουμε; - η νέα τους απαίτηση έχει ιδιαίτερα έντονα τα στοιχεία της πρόκλησης. Δε φτάνει, δηλαδή, τις τόσες όσες πολύμορφες και διαρκώς ενισχυόμενες παροχές - επίσημες και ανεπίσημες - που τους εξασφαλίζουν οι δικομματικοί τους εκπρόσωποι, για χρόνια τώρα, έρχονται να απαιτήσουν και το δικαίωμα της άμεσης νομοθετικής εξουσίας...

Και μην αμφισβητηθεί το προαναφερόμενο, περί πολύμορφων παροχών, γιατί τα σχετικά και επίσημα, μάλιστα, στοιχεία είναι κατηγορηματικά. Σε περιόδους, όπως τα προηγούμενα 15-20 χρόνια, όπου η ελληνική οικονομία και οι εργαζόμενοι μαζί χειμάζονται από πολλά και συνεχώς οξυνόμενα προβλήματα, οι επιχειρηματικοί δείκτες πηγαίνουν πρίμα. Γεγονός, που μόνο στο καθεστώς των πολύμορφων παροχών και το γενικότερο, βαθιά ταξικό και αντιλαϊκό αναδιανεμητικό χαρακτήρα των κυβερνητικών πολιτικών και του κράτους οφείλεται.