Περισσότερες από δυο βδομάδες πέρασαν και μαζί με αυτές ξεπεράστηκε και η αρχική ανατριχίλα. Τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης φρόντισαν να κοιμάται και πάλι ήσυχη η παγκόσμια κοινή γνώμη, μετά από λίγες μέρες αποτροπιασμού και διαρκών εφιαλτών. Αλλωστε, ποιος ενδιαφέρεται στις μέρες μας, σε αυτές τις μέρες του εθισμού στην αναλγησία, για έναν πόλεμο που γίνεται υπό την πρόφαση των επιδρομών ασφαλείας και για κάποιους αθώους που σβήνουν χωρίς εντυπωσιακές σκηνές και χολιγουντιανό σασπένς.

Ο,τι μπορούσε να πουλήσει η ισραηλινή επίθεση στο Νότιο Λίβανο, το πούλησε την Πέμπτη 18 Απρίλη με την επιδρομή στη βάση των Ηνωμένων Εθνών και τη σφαγή μιας εκατοντάδας αθώων. Ετσι κι αλλιώς, οι φρικιαστικές σκηνές κομματιασμένων παιδιών, που επαναλαμβάνονται καθημερινά σε μικρότερη κλίμακα, και δεν κάνουν καλό στη διεθνή προσπάθεια νάρκωσης της ανθρώπινης συνείδησης και δεν ευνοούν την προώθηση του ρόλου του "ειρηνοποιού" για το Ισραήλ και την προστάτιδά του Ουάσιγκτον. Επιπλέον, κανείς δεν πρέπει να συνεχίσει να ανησυχεί και να αμφισβητεί τη δυνατότητα επιβολής της αμερικανικής θέλησης στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα μετά την έναρξη των περίφημων "διαμεσολαβητικών" προσπαθειών για χάρη της "ειρήνευσης", βέβαια. "Τα σταφύλια της οργής" δεν είναι πια πρωτοσέλιδο. Ο Λίβανος, όμως, συνεχίζει να φλέγεται. Οι ισραηλινές επιδρομές συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συνεχίζουν να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, ενώ αρκετές δεκάδες συμπολίτες τους κλείνουν τα μάτια τους υπό τον ήχο των βομβαρδισμών και στην καλύτερη περίπτωση θα τα ανοίξουν πάλι στοιβαγμένοι σε κάποιο νοσοκομείο ή σε κάποια προσφυγική βάση για να αναρωτηθούν τι έχασαν και τι πρόκειται, ακόμα, να χάσουν.

Με φόντο αυτές τις δαντικές και παρανοϊκές σκηνές έχει ξεκινήσει μία από τις μεγαλύτερες διπλωματικές μάχες, που έχει γνωρίσει η περιοχή της Μέσης Ανατολής και μάλιστα με τα χαρτιά ανοιχτά πάνω στο τραπέζι. Το άνοιγμα της παρτίδας έσπευσε να κάνει το Παρίσι, αποστέλλοντας τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών, Ερβέ ντε Σαρέτ, σε αποστολή διαρκείας. Τον ακολούθησαν, με διαφορά μερικών ημερών, οι Ευρωπαίοι "εταίροι" του με την αποστολή της επικεφαλής της ευρωπαϊκής τρόικα, της Ιταλίδας υπουργού Εξωτερικών, Σουζάνας Ανιέλι. Απ' το παιχνίδι, βέβαια, δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Γεβγκένι Πριμακόφ και, αν μη τι άλλο, ο Αμερικανός ομόλογός του, Ουόρεν Κρίστοφερ.

Η παρτίδα αποδείχτηκε ιδιαίτερα σκληρή, αν και έγινε σαφές, από την πρώτη κιόλας στιγμή, ότι δε θα τηρηθούν τα διπλωματικά προσχήματα ευγενείας. Ο Κρίστοφερ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τον άσο που έκρυβε στο μανίκι του και δεν είναι άλλος από το χρόνιο "δούναι και λαβείν" με το Ισραήλ. Το Τελ Αβίβ, ως καλός υποταγμένος "σύμμαχος", που έχει πολλάκις γευτεί και χρησιμοποιήσει τις αμερικανικές πλάτες, πρακτικώς και διπλωματικώς, προσδέθηκε εξαρχής σφιχτά στο άρμα του αμερικανικού σχεδίου μεσολάβησης. Αλλωστε, το σχέδιο αυτό δεν αποτελούσε παρά αναγραμματισμό των διεκδικήσεων και των θέσεών του, οι οποίες σε ένα πρώτο επίπεδο εδραιώνουν την κυριαρχία του στα γειτονικά αραβικά κράτη και σε ένα δεύτερο φέρνουν σε πέρας τις επιδιώξεις της Ουάσιγκτον για επιβολή της δικής της τάξης πραγμάτων στην περιοχή.

Η τράπουλα ήταν σημαδεμένη, ήδη, από τη Σύνοδο του Σαρμ ελ Σέιχ, όταν όλοι κατέθεσαν τα διαπιστευτήρια της υποτέλειάς τους στην αμερικανική δήθεν "ειρηνόφιλη" πολιτική για τη Μέση Ανατολή. Ο Ουόρεν Κρίστοφερ φρόντισε πάραυτα να θυμίσει σε όλους τους "πρόθυμους" μεσολαβητές ότι είχαν δώσει τη συγκατάθεση και την υποστήριξή τους στις ιδέες της Ουάσιγκτον και στον εκτελεστή τους, το Ισραήλ και συνεπώς δεν είχαν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης της μοιρασιάς αυτής. Αγνοώντας ακόμα και τους στοιχειώδεις διπλωματικούς κανόνες, ο Κρίστοφερ αρνήθηκε να συναντηθεί με τους υπόλοιπους ομολόγους του και δήλωσε ξεκάθαρα ότι η παρουσία τους εκεί δυσχέραινε τις αμερικανικές ενέργειες και πρωτοβουλίες εκτόνωσης.

Η Ιταλίδα υπουργός Εξωτερικών, ως εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και ο Ρώσος ομόλογός της εγκατέλειψαν το τραπέζι του παιχνιδιού, εκτοξεύοντας λεκτικές βολές περί "μονοκαθεδρίας" και "έλλειψης συνεργασίας" της Ουάσιγκτον, που αποφάνθηκαν (εκ των υστέρων βέβαια) ότι θα οδηγήσουν σε αρνητικές εξελίξεις στην περιοχή. Τα πυρά των δύο απογοητευμένων υποψήφιων "ειρηνοποιών" συγκέντρωσε και η γαλλική προσπάθεια παραγκώνισης όλων των υπόλοιπων Ευρωπαίων "εταίρων" ή μη και προβολής της Γαλλίας ως κατ' εξοχήν ανθρωπιστικού και εξισορροπητικού παράγοντα, προσπάθεια που με τον έναν ή άλλον τρόπο (βλέπε και πυρηνικές δοκιμές) το Παρίσι καταβάλλει εδώ και καιρό. Ο Ερβέ ντε Σαρέτ, όμως, δε φάνηκε να θίχτηκε ιδιαιτέρως, ούτε άλλωστε και οι ανώτεροί του στη γαλλική πρωτεύουσα. Εκμεταλλευόμενος την έστω και επιφανειακή αγκίστρωση της Συρίας και του Λιβάνου στο γαλλικό σχέδιο μεσολάβησης, το οποίο, τουλάχιστον, δεν αποτελείται μόνο από τις ισραηλινές επιδιώξεις, ο ντε Σαρέτ σκέφτηκε να παίξει την παρτίδα μέχρι τέλους. Ιδιαίτερα, μετά την αποτυχία του Κρίστοφερ να προσεγγίσει τη συριακή ηγεσία, κατά κύριο λόγο, και τη λιβανική, κατά δεύτερο, στους πρώτους πέντε γύρους επαφών, που είχαν πραγματοποιηθεί μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η γαλλική διπλωματία φαίνεται αποφασισμένη να συνεχίσει να ποντάρει στη μοιρασιά, έστω και αν τα προγνωστικά δεν την ευνοούν.

Η παρτίδα αυτή, που έχει αρχίσει να παίζεται εδώ και πολλά χρόνια, μοιάζει να μην πλησιάζει προς το τέλος, παρά τις ποικίλες μορφές και προσωπεία που υιοθετεί, παλαιότερα των ενόπλων συγκρούσεων, μετά της καταστολής της παλαιστινιακής Ιντιφάντα με τον πιο σκληρό τρόπο, σήμερα της "ειρηνευτικής διαδικασίας". Το παράλογο του παιχνιδιού αυτού, όμως, είναι ότι οι "παίχτες" που καθορίζουν και προοιωνίζονται τις εξελίξεις δεν είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή ο παλαιστινιακός λαός και οι υπόλοιποι Αραβες γείτονές του. Ο αγώνας δρόμου του διεθνούς κεφαλαίου και της κυρίαρχης αστικής τάξης, για την επιτυχία της δικής τους τάξης πραγμάτων, είναι σπαρμένος και ποτισμένος από το αίμα αθώων από όλες τις πλευρές. Εχει οδηγήσει σε έναν παράλογο κύκλο βίας, που συνεχίζει να αφανίζει ζωές και να σβήνει παιδικά μάτια, που έχουν δικαίωμα να ζήσουν ανεξάρτητα, που έχουμε υποχρέωση να τα κρατήσουμε στη ζωή, όπως και το όνειρό τους!

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ