Το παραμύθι ξαναβγαίνει σε πολλές κόπιες τελευταία. Από τις πλέον πρόσφατες, η τηλεοπτική συνέντευξη του υπουργού Οικονομικών και η Εκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Με λίγα λόγια, το θέμα έχει ως εξής: Η ..."φιλολαϊκή" λιτότητα πρέπει να συνεχιστεί αδιατάρακτα, γιατί (εκτός των άλλων) έτσι θα υπάρξει αναδιανομή πόρων, τους οποίους οι επιχειρηματίες θα τους αξιοποιήσουν, θα τους επενδύσουν και θα σώσουν την οικονομία, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας κλπ. Ας μην αναφερθούμε στο πασίδηλο αποτέλεσμα της μεταπολιτευτικής λιτότητας, η οποία έχει αποφέρει τεράστια κέρδη στην ολιγαρχία, αλλά ελάχιστες έως μηδενικές επενδύσεις. Αλλωστε, οι βασικοί παραγωγικοί κλάδοι παράγουν σε επίπεδα χαμηλότερα του 1980!

Θα μπορούσε, όμως, να υποστηρίξει κάποιος ότι "ναι, μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει παραγωγικές επενδύσεις, αλλά αύριο θα γίνουν και για να γίνουν πρέπει να συνεχιστεί η λιτότητα". Εδώ βρίσκεται η ουσία. Είναι ψέματα ότι σήμερα ή στο προβλεπτό μέλλον είναι στις προθέσεις της άρχουσας τάξης να προχωρήσει σε παραγωγικές επενδύσεις. Η επίκληση των ανύπαρκτων επενδυτικών προθέσεών της γίνεται από τους πολιτικούς υπαλλήλους της, για να δικαιολογηθεί η διαιώνιση της λιτότητας. Για να δικαιολογηθεί, δηλαδή, η συνέχιση της βίαιης αναδιανομής εισοδημάτων εις βάρος των εργαζομένων.

Και δεν πρόκειται να γίνουν επενδύσεις για τους εξής λόγους: Γιατί α) οι μεγαλοκεφαλαιούχοι δεν επενδύουν με στόχο να εξυπηρετήσουν το "κοινωνικό σύνολο". Επενδύουν για να μεγιστοποιήσουν το προσωπικό τους κέρδος και, όταν δεν υπάρχουν προϋποθέσεις που να εξασφαλίζουν την κερδοφορία τους, απλώς δεν επενδύουν (μιλάμε πάντα για παραγωγικές επενδύσεις), β) σε συνθήκες όπου το μέσο ποσοστό κέρδους συνεχίζει να βρίσκεται σε πτώση, όταν μιλάς για ιδιωτικές παραγωγικές επενδύσεις, είναι σαν να ζητάς από την αστική τάξη να πράξει με βάση τη ...φιλανθρωπία, γ) στα πλαίσια του διεθνούς καταμερισμού εργασίας που έχει υποβιβαστεί η Ελλάδα, το ξένο και ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο δεν έχει κανένα όφελος να επενδύσει σε παραγωγικούς τομείς. Αντίθετα, έχει κάθε λόγο να κερδοφορεί μέσω των ομολόγων, λειτουργώντας ως "συλλογικός τοκογλύφος", πλουτίζοντας από τα κρατικά ελλείμματα, που το ίδιο δημιούργησε, είτε να "επενδύει" στους κλάδους των υπηρεσιών (και εδώ σε περιορισμένους τομείς όπως, για παράδειγμα, ο τουρισμός), είτε να "τζογάρει" σε "στημένες ρουλέτες", τύπου μεγάλα έργα κλπ. Συμπέρασμα: "Η λιτότητα ως μέσο μετασχηματισμού" της κοινωνίας (!), που αποτελούσε πλευρά του "οράματος Μπερλίγκουερ" και που κάποιοι θέλουν να μεταφέρουν στα καθ' ημάς, είναι τόσο κάλπικη, όσο και ο ..."αριστερισμός" των εγχώριων "κεντροαριστερών".