Είναι, επομένως, εμφανές ότι κατά την περίοδο αυτή (σ.σ. την τελευταία δεκαετία) δε σημειώθηκε πραγματική σύγκλιση προς τις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες.... η δυνατότητα συμμετοχής της Ελλάδας στην πρώτη ομάδα χωρών φαίνεται ανέφικτη... Οι προαναφερόμενες προτάσεις αποτελούν εκτιμήσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας και περιέχονται στη χτεσινή εισήγησή του στην ετήσια συνέλευση των μετόχων της τράπεζας. Οπως ο καθένας καταλαβαίνει, είναι εκτιμήσεις - ανάμεσα σε αρκετές άλλες, ανάλογου περιεχόμενου - με γενικότερη και ιδιαίτερη σημασία και αποτελούν κρίσιμες παραδοχές και ομολογίες, που μπορούν και πρέπει να γεννήσουν μια σειρά από σκέψεις και ερωτήματα σε κάθε εργαζόμενο.

Σκέψη πρώτη: Δεκατέσσερα και μισό περίπου χρόνια έχει συμπληρώσει η Ελλάδα, ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και αντί να υπάρξει σύγκλιση των οικονομιών, σύμφωνα με τα ελαχιστότερα από τα όσα πολλά υπόσχονταν οι κάθε λογής οπαδοί της πρόσδεσης της χώρας στο "λάκκο των λεόντων", ομολογείται και επίσημα, πλέον, τώρα η απόκλιση. Μια απόκλιση, που δε μετριέται μόνο ή κύρια με ποσοτικά στοιχεία. Η απόκλιση έχει και άλλες σοβαρότερες πλευρές, αφού η περίοδος αυτή σφραγίζεται από έντονες τάσεις συρρίκνωσης και αποδιάρθρωσης της βιομηχανικής και αγροτικής, παραγωγικής βάσης της χώρας. Από την αλματώδη αύξηση του ελλείμματος στο ισοζύγιο των εμπορικών συναλλαγών, που ιδιαίτερα με τις χώρες - μέλη της ΕΕ στην περίοδο αυτή 40πλασιάστηκε. Και άλλα παρόμοια. Από εξελίξεις, δηλαδή, που σημαίνουν μεγάλη ενίσχυση της εξάρτησης της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ιδιαίτερα την ΕΕ, υποβάθμιση της διεθνούς της θέσης και σοβαρότατης υπονόμευσης του μέλλοντός της. Χρειάζεται, άραγε, να ρωτήσουμε ποιους ωφέλησε η ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ; Πάντως, όχι την ελληνική οικονομία, τους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό.

Σκέψη δεύτερη: Στην ίδια αυτή περίοδο και για την αντιμετώπιση των ίδιων λίγο - πολύ πάντα προβλημάτων (δημόσια ελλείμματα, πληθωρισμός κτλ.) εφαρμόστηκε και συνεχίζει να εφαρμόζεται, από τους μπλε και πράσινους εκπροσώπους του δικομματισμού, η ίδια πάνω-κάτω πολιτική. Η γνωστή σε όλους πολιτική της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, των πολύμορφων παροχών στην ιδιωτική πρωτοβουλία και των δραστικών περικοπών των κοινωνικών κατακτήσεων και παροχών, της ολοένα και μεγαλύτερης ενσωμάτωσης της χώρας στην ΕΕ. Η γνωστή σε όλους μας πολιτική του προγράμματος της δήθεν σύγκλισης. Πού οφείλονται, επομένως, η απόκλιση της χώρας από τις άλλες χώρες της ΕΕ, το κάθε αύριο και χειρότερα που ζουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι, η αύξηση των ελλειμμάτων, ακόμη και το "ανέφικτο" της ονομαστικής σύγκλισης, που ομολογεί ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας; Μα, πρώτα και κύρια, στις πολιτικές αυτές. Στο γεγονός, πως ο πρώτιστος στόχος τους δεν ήταν και ούτε είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού και της οικονομίας, αλλά η ικανοποίηση των ολοένα και μεγαλύτερων απαιτήσεων του μεγάλου, ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.

Σκέψη τρίτη: Δικαιώνεται ή όχι το ΚΚΕ, για όσα σχετικά έλεγε και προειδοποιούσε χρόνια τώρα; Εχει κανείς αμφιβολία, ότι όσο εφαρμόζονται οι ίδιες πολιτικές, θα πολλαπλασιάζονται και θα οξύνονται τα προβλήματα του λαού και της χώρας; Συμφέρει ή όχι τον κάθε εργαζόμενο και τη χώρα συνολικά η ριζική αλλαγή αυτής της πορείας και επομένως η πολιτική καταδίκη των εμπνευστών και αυτουργών της;