"Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το Κόμμα μου. Αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα".Τα χαρακτηριστικά αυτά λόγια ανήκουν στον Νίκο Πλουμπίδη.Λέξεις που βγήκαν από το στόμα του περήφανου κομμουνιστή, λίγες στιγμές πριν τα όπλα του εκτελεστικού αποσπάσματος σταματήσουν για πάντα την καρδιά του. Εκείνο το Αυγουστιάτικο ξημέρωμα, τα πουλιά στο δάσος πίσω από τη Μονή Δαφνίου σταμάτησαν να κελαηδούν και ο κρότος από τις ριπές των όπλων "έσπασε" αυτή την παράξενη ησυχία. Το απόσπασμα στήθηκε λίγα μέτρα πιο κει και ο Νίκος Πλουμπίδης ατάραχος και στητός φώναξε λίγα δευτερόλεπτα πριν ακουστούν οι πυροβολισμοί"Ζήτω το ΚΚΕ".

Είναι νύχτα ακόμα, ώρα 2 μετά τα μεσάνυχτα, 14 Αυγούστου 1954, όταν ο αρχιφύλακας της Γενικής Ασφάλειας Ν. Πέττας,που τον επισκέφθηκε στο κελί της φυλακής του, στο νοσοκομείο "Σωτηρία", τον ξύπνησε και του ανακοινώνει ότι θα εκτελεστεί σε λίγες ώρες. Ο Ν. Πλουμπίδης σηκώνεται, πλένεται και φοράει το καλό του κοστούμι. Στις 3.30 μεταφέρεται σιδεροδέσμιος στην κλούβα του Τμήματος Μεταγωγών και η τελευταία πορεία του αρχίζει. Προορισμός το Δαφνί, όπου σε μια χαράδρα, κοντά στην Αγια Μαρίνα, θα γίνει η εκτέλεση.

Η συγκεκριμένη εκτέλεση ήταν και η μοναδική, που παρακολούθησαν δημοσιογράφοι. Ενας από αυτούς ήταν και ο Σόλωνας Γρηγοριάδης που τότε εργαζόταν στην εφημερίδα "Ακρόπολη". Η περιγραφή που παραθέτουμε παρακάτω είναι δική του. "Ηταν χαράματα 14 Αυγούστου, βρεθήκαμε σε μια πλαγιά στο Δαφνί, που μας είχαν ορίσει, μαζί με άλλους συναδέλφους μου. Κάπου εκεί κοντά μας είχαν οδηγήσει τον Πλουμπίδη από τις 4.30 το πρωί της ίδιας μέρας, μέσα σ' αυτοκίνητο του Τμήματος Μεταγωγών. Γύρω στις πέντε, διακρίναμε ένα αυτοκίνητο να κινείται προς την κατεύθυνσή μας. Σταμάτησε, όχι μακριά μας. Ανοιξε η πόρτα και είδαμε τον Πλουμπίδη και τη συνοδεία του, δεμένο ακόμα και τότε με τις χειροπέδες, να κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Φορούσε μαύρο κοστούμι, άσπρο πουκάμισο... ήτανε γιορτινός. Προχωρώντας στον τόπο της εκτέλεσης, που τον οδηγούσαν, πέρασε δίπλα από μας τους δημοσιογράφους που περιμέναμε. Κοντοστάθηκε, στράφηκε προς το μέρος μας, χαιρέτησε εγκάρδια και με θαυμαστή ψυχραιμία μας είπε: "Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να 'στε πάντα καλά. Βλέπετε, εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες κι άδικες κατηγορίες". Ο Πλουμπίδης προχώρησε λίγο πιο πέρα. Τον σταμάτησαν κοντά στον τόπο της εκτέλεσης, όπου ήταν παραταγμένο το εκτελεστικό απόσπασμα και παραβρίσκονταν εκεί: ο αστυνομικός διευθυντής Κροντήρης, ο βασιλικός επίτροπος Πολυχρονόπουλος, ο γραμματέας του Στρατοδικείου Σκορδίλης και δύναμη αστυνομικών. Ο επικεφαλής του αποσπάσματος διέταξε τους στρατιώτες να παρουσιάσουν όπλα. "Παρουσιάστε Αρμ". Και αμέσως ο γραμματέας Σκορδίλης διάβασε επίσημα την απόφαση του Στρατοδικείου, που καταδίκαζε τον Πλουμπίδη σε θάνατο. Κατόπιν ο βασιλικός επίτροπος ρώτησε τον Πλουμπίδη αν είχε καμιά τελευταία επιθυμία. Ο Πλουμπίδης τότε, είπε: "Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το Κόμμα μου. Αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα"".

Ο Νίκος Πλουμπίδης έπεσε νεκρός, αλλά ακόμη και το άψυχο σώμα του φόβιζε ακόμη τη μισαλλόδοξη ξενόδουλη εξουσία. Ετσι φρόντισαν στα γρήγορα να ξεμπερδέψουν και με αυτό.

Ο "Ρ" μίλησε με τον Γ. Μπαρμπαγάλα που την επόμενη μέρα της εκτέλεσης έθαψε κανονικά το σώμα του Πλουμπίδη. Μας διηγήθηκε πώς ένιωσε ό ίδιος, αλλά και αυτά που του είχε εξιστορήσει ο τότε γνωστός του Γ. Μπεκιάρης,δημοτικός υπάλληλος Χαϊδαρίου, που εκείνο το πρωινό είχε πάρει εντολή από τη Χωροφυλακή, να πάει στις 4 τα ξημερώματα στο Αστυνομικό Τμήμα Χαϊδαρίου με φορτηγό του Δήμου για "ειδική αποστολή". "Οταν κατάλαβα- του είχε πει - τι επρόκειτο να γίνει, ένιωσα φοβερή δυσφορία και ξαφνικά όλο μου το κορμί γέμισε με κόκκινα εξανθήματα, με είχε πιάσει τρεμούλα... Μετά την εκτέλεση οι χωροφύλακες μου ζήτησαν να βοηθήσω στη μεταφορά του άψυχου κορμιού του, αλλά εγώ δεν μπορούσα. Ετσι, μόνοι τους, τον έσυραν μέχρι το φορτηγό και τον πέταξαν μέσα σ' αυτό. Μπήκαμε στο φορτηγό και πήγαμε στο νεκροταφείο του Αη - Γιώργη, όπου τον έθαψαν πρόχειρα".

Την επόμενη μέρα οι συγγενείς της γυναίκας του Πλουμπίδη, της Ιουλίας, πήγαν και βρήκαν τον Γ. Μπαρμπαγάλα και του ζήτησαν να πάει στο νεκροταφείο για να θάψει το νεκρό. "Οταν φτάσαμε εκεί, είδαμε ότι το σώμα του νεκρού δεν ήταν καλά θαμμένο. Αρχισα να σκάβω. Ο νεκρός, όταν τον βγάλαμε έξω, φόραγε ακόμα το κοστούμι του και τα γυαλιά του ήταν στην τσέπη του! Οταν τον βγάλαμε έξω οι συγγενείς του καθάρισαν το σώμα του, εγώ άνοιξα εκεί δίπλα έναν τάφο και τον θάψαμε. Ο Μπαρμπαγάλας φανερά συγκινημένος θυμήθηκε ότι ακόμα και σ' αυτή την ιερή στιγμή το νεκροταφείο ήταν ζωσμένο με χωροφύλακες. Φαίνεται ότι το άψυχο κορμί του Πλουμπίδη τους φόβιζε ακόμα..."

"Την επόμενη μέρα το πρωί, οι συγγενείς μου πήγαν στην ασφάλεια και ζήτησαν άδεια για να θάψουν τον Νίκο" θυμάται η Ιουλία Πλουμπίδου,που έμαθε το τραγικό γεγονός της εκτέλεσης μέσα στις φυλακές Αβέρωφ. "Η άδεια πράγματι τους δόθηκε και πήγαν στο νεκροταφείο του Αη - Γιώργη με συνοδεία αστυνομικών και μαζί με τον Μπαρμπαγάλα, που έκανε την εκταφή και την ταφή του σώματος του Νίκου".

Πάνω από τον τάφο του Πλούμπιδη, ο γλύπτης Κ. Κλουβάτος φιλοτέχνησε μια πλάκα. Κατά τη διάρκεια όμως της Χούντας και συγκεκριμένα στις 26.8.1968, ο δήμαρχος Χαϊδαρίου Β. Ξανθάκος,ύστερα από πιέσεις των χουντικών και του ίδιου του ΓΕΣ, έστειλε εργάτες και καταστρέψανε το μνημείο. Μάλιστα με έγγραφό του το ΓΕΣ αναρωτιόταν: "πόσο μπορεί να υπάρχει ακόμα αυτό το μνημείο ντροπής"... Αργότερα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η ΠΕΑΕΑ έκανε αγώνες προκειμένου να στηθεί ένα μνημείο στο χώρο της εκτέλεσης και ενώ όλες οι διαδικασίες είχαν ολοκληρωθεί ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Γεννηματάς δεν υπέγραψε το σχετικό έγγραφο για την παραχώρηση του χώρου.

Τελικά μετά από μεγάλες προσπάθειες της ΠΕΑΕΑ, στο χώρο που εκτελέστηκε ο Ν. Πλουμπίδης, θα στηθεί μνημείο. Τα αποκαλυπτήριά του, θα γίνουν σήμερα Κυριακή 23 Ιούνη 1996 και ώρα 10.30.

Ο Πλουμπίδης θα μείνει αιώνια στη μνήμη και την καρδιά των μεγαλύτερων αλλά και των νεότερων κομμουνιστών και κάθε πραγματικού ανθρώπου, κάθε πραγματικού δημοκράτη, σαν ένα σπάνιο παράδειγμα αλύγιστου αγωνιστή, αφοσιωμένου στο Κόμμα και στα ιδανικά του. Οπως λέει και ο μεγάλος Γάλλος ποιητής Λαμαρτίνος: "Δεν πεθαίνει ο νεκρός που ποτέ δεν ξεχνιέται" και ο Ν. Πλουμπίδης δηλώνει "παρών". Το όνομά του και η δράση του, στα "πέτρινα" χρόνια του αγώνα, θα αποτελούν "φωτεινό" μονοπάτι στους αγώνες των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο...