Η Οργάνωση Αμερικανικών Κρατών καταδίκασε την πολιτική κυρώσεων των ΗΠΑ κατά της Κούβας, ωστόσο η Ουάσιγκτον επιμένει στο εμπάργκο, αλλά και στη συνέχιση της αντι-Κάστρο "βιομηχανίας", η οποία εντείνει, μάλιστα, τελευταία την παραγωγή της.

Στηριζόμενη στις ίδιες της τις δυνάμεις "τώρα, πράγματι, πιο ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο" (Φιντέλ Κάστρο) η Κούβα κατάφερε την "Reanimacion", την αναζωογόνηση. Οι ελπίδες των εχθρών της ότι η σοβαρή κρίση θα έπρεπε να επιταχύνει την, ούτως ή άλλως, αναπόφευκτη κατάρρευση, αποδείχτηκαν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, φρούδες. Στόχευαν στη λιμοκτονία, αλλά δεν τα κατάφεραν. Τώρα, όμως, τι γίνεται;

Πάνω σ' αυτό το ερώτημα τα αφεντικά της αντι-Κάστρο βιομηχανίας στις ΗΠΑ σπάνε τα κεφάλια τους, αλλά, δυστυχώς γι' αυτούς και ευτυχώς για τον κουβανικό λαό, δεν κατεβάζουν πολλές νέες ιδέες. Και έτσι οι ακροδεξιοί στο Κογκρέσο και οι Κουβανοί συνένοχοί τους καταλήγουν και πάλι στον πόλεμο, στη στρατιωτική επέμβαση ή τουλάχιστον σε έναν εντελώς (!) στεγανό εμπορικό ναυτικό αποκλεισμό. Η πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Κούβα βρίσκεται, πια,"οριστικά στα χέρια των προβοκατόρων, των προφητών της βίας", διαπιστώνει ο Λουίς Ορτέγκα στην εφημερίδα "Contrapunto", που εκδίδεται στο Μαϊάμι και απαριθμεί τον συνταξιοδοτημένο καθηγητή, ο οποίος ονειρεύεται, όπως δηλώνει στη "Μαϊάμι Χέρολντ", να πετάξει με ένα ελικόπτερο πάνω από το Βαραντέρο και να πυροβολεί τουρίστες ή τον σχολιαστή του ραδιοφώνου, που έχει τον εξής μεγάλο καημό "μετά την πτώση του Κάστρο να μπορεί κανείς ελεύθερα, για τρεις μέρες, να δολοφονεί κομμουνιστές" ή έναν άλλον που δηλώνει ότι θα ήταν ικανοποιημένος και "μόνο (!) με τη ρίψη μερικών δεκάδων βομβών σε συγκεντρώσεις κομμουνιστών". Υστερία κυριάρχησε "στο, ως γνωστόν, πιο διαστρεβλωμένο, πιο παραμορφωμένο, με τόνους χολής διαποτισμένο πολιτικό θέμα στην ιστορία των ΗΠΑ". Εκατομμύρια δολάρια επενδύθηκαν, ώστε να δημιουργηθεί μια εχθρική εικόνα για την Κούβα και φυσικά όποιος είχε αντίθετη άποψη διέτρεχε και διατρέχει κίνδυνο - θάνατο. Και όταν αυτή η εικόνα κινδυνεύει να ξεθωριάσει, αμέσως παίρνονται μέτρα. Ο Ουέιν Σμιτ, πρώτος υπεύθυνος της Αντιπροσωπείας Συμφερόντων των ΗΠΑ στην Αβάνα, σήμερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς, θυμίζει την κατάρριψη των δύο Σέσνα στις 24 Φλεβάρη: "Η "Ερμάνος αλ ρεσκάτε", οργάνωση Κουβανών φυγάδων στο Μαϊάμι, παραβίαζαν συνεχώς τα δύο τελευταία χρόνια τον κουβανικό εναέριο χώρο, πετώντας, μάλιστα, και πάνω από το νησί. Κάθε φορά οι Κουβανοί ενημέρωναν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και απαιτούσαν να παρθούν μέτρα, ώστε να σταματήσουν αυτές οι παραβιάσεις. Τι έκανε, λοιπόν, η κυβέρνηση Κλίντον; Απολύτως τίποτε. Το τίμημα αυτής της αδιαφορίας (;) ήταν η απώλεια ανθρωπίνων ζωών, ωστόσο οι ακροδεξιοί πέτυχαν αυτό που επιθυμούσαν". Υπογράφτηκε ο νόμος Χελμς - Μπάρτον, ο οποίος στρέφεται ενάντια σε ξένες εταιρίες που κάνουν επενδύσεις στην Κούβα.

Στο μεταξύ οι κραυγές μίσους γίνονται όλο και πιο ηχηρές. Πρόσφατα παρουσιάστηκαν δύο ακόμα "βαριά πυροβολικά": Ο πρώην συνταγματάρχης "Μπενίγκνο" Αλαρκόν, ο οποίος ήταν συμπολεμιστής του Τσε Γκεβάρα, και κάποιος Μάρτιν Καμπρέρα. Ο Αλαρκόν υπηρέτησε τον "ιερό σκοπό" με την παρουσίαση, στο Παρίσι, των απομνημονευμάτων του, ένα μείγμα από πολλές αλήθειες και πολύ περισσότερα αντικουβανικά στερεότυπα και ψεύδη. Το "έργο" προερχόταν σίγουρα από τα εργαστήρια της αντι - ΚάστροΜαφίας και της CIA, όπως πριν από χρόνια τα "Ποιήματα από τη φυλακή" του Αρμάντο Βαλιαντάρες, που είχε φυλακιστεί, για τρομοκρατικές ενέργειες, στην Κούβα και είχε συγκινήσει μερικές "ευαίσθητες" ψυχές. Σύντομα, μετά την αποφυλάκισή του, διαπιστώθηκε ότι στη φυλακή ούτε ανάπηρος είχε καταντήσει, όπως ισχυρίζονταν μερικοί, αλλά ούτε και ποιητής είχε γίνει, όπως τον ήθελαν κάποιοι. Ωστόσο, ο τότε Πρόεδρος Ρίγκαν είχε υψώσει, κατά πολύ, τους τόνους ενάντια στην Κούβα.

Οσο για τον Καμπρέρα είχε, δήθεν, σταλεί το Δεκέμβρη του 1994, αφού η Κούβα και οι ΗΠΑ είχαν κλείσει τα σύνορά τους για τους "μπολσέρος" (σ. σ. που προσπαθούσαν να διασχίσουν την απόσταση ανάμεσα στις δύο χώρες πάνω σε μία σαμπρέλα), για να δολοφονήσει τρεις άνδρες της ηγεσίας του ακροδεξιού Εθνικού Κουβανοαμερικανικού Ιδρύματος. Το παραμύθι, που παρουσίασε ο μετανιωμένος αμαρτωλός σε μία συνέντευξη Τύπου στο Μαϊάμι, αντιμετωπίστηκε από δημοσιογράφους σοβαρών εφημερίδων με δυσπιστία. Κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε: "Δεν είναι απορίας άξιο πώς παρουσιάζονται εδώ έγγραφα στο πρωτότυπο, αφού - όπως όλοι γνωρίζουν - τέτοιο εκρηκτικό υλικό θα έπρεπε να βρίσκεται στα χέρια των ανακριτικών οργάνων και όχι στην κατοχή μιας ιδιωτικής αντιπολιτευτικής ομάδας πλούσιων επιχειρηματιών;". Ομως για τους δύο Ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές στη Φλόριδα η παραπάνω περίπτωση θα πρέπει, παρ' όλα αυτά, να θεωρηθεί "επιθετική πράξη", που χρήζει σκληρής απάντησης.

Ο Ελόι Γκουτιέρες Μενόιο, αρχηγός της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης "Cambio cubano" (σ.σ. κουβανική αλλαγή), που λόγω της διάθεσής της για διάλογο έχει λάβει κούτες ολόκληρες με απειλητικές επιστολές, είναι πεπεισμένος ότι μεταξύ των εξόριστων Κουβανών υπάρχει μία σιωπηλή πλειοψηφία που είναι υπέρ του διαλόγου με την Αβάνα, η οποία, όμως, δεν εκδηλώνεται ανοιχτά, "επειδή η οικονομική εξουσία των ακροδεξιών θα μπορούσε να τους καταδικάσει στην ανεργία, την απομόνωση ή, πιθανώς, και σε θάνατο". Ο Μενόιο πιστεύει πως"εάν οι ΗΠΑ δε σταματήσουν την κλιμάκωση αυτής της κατάστασης, πιθανόν να τους ξεφύγει από τον έλεγχο".

Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ