Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πολιτική της ιδιωτικοποίησης συνοδεύεται από μια συστηματική ιδεολογικοπολιτική επίθεση, με στόχο την κατασυκοφάντηση οτιδήποτε του δημόσιου και των εργαζόμενων σ' αυτό. Αφού τα δύο κόμματα, που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, κατάντησαν το δημόσιο στα χάλια του με τα ρουσφέτια, τη γραφειοκρατία, τη μετατροπή του σε πεδίο εξυπηρέτησης των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και σε "θερμοκήπιο" πάσης φύσεως σκανδάλων, τώρα κάνουν τους ανήξερους και εμφανίζονται στο ρόλο των "εξυγιαντών" και των "εκσυγχρονιστών". Το άλλο σκέλος αυτής της ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης αφορά στον εκθειασμό της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" και της ελεύθερης αγοράς, σαν πανάκειας για τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.

Η υποστήριξη, ωστόσο, της διατήρησης του δημόσιου χαρακτήρα των ΔΕΚΟ δεν αποτελεί συνηγορία για το σημερινό δημόσιο και πολύ περισσότερο δε συνιστά υπεράσπιση του τρόπου διαχείρισής του από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Ο δημόσιος χαρακτήρας αυτών των επιχειρήσεων αποτελεί όρο για την άσκηση της όποιας κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής, αφού οι επιχειρήσεις αυτές θεωρούνται αναντικατάστατα εργαλεία. Μια τέτοια λειτουργία, όμως, προϋποθέτει ένα κράτος που δε θα λειτουργεί με μοναδικό σκοπό τη συσσώρευση κερδών στο μεγάλο κεφάλαιο, παρέχοντας φτηνές υπηρεσίες στα μονοπώλια και υπερκέρδη από τα προγράμματα προμηθειών.