Πέρασαν 4 ολόκληρα χρόνια, από την ημερομηνία που στην ελληνική Βουλή κυρώθηκε - ερήμην του ελληνικού λαού - η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Στις 31 Ιούλη 1992 οι 286 από τους 300 βουλευτές της Ελλάδας, είπαν "ελαφρά τη καρδία" ΝΑΙ στην κύρωση της Συνθήκης ντροπής.Και η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αποτελεί συνθήκη ντροπής, καθώς - με την ψήφο των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ - παραχωρήθηκαν τα εθνικά δικαιώματα χάραξης και ελέγχου της πολιτικοοικονομικοκοινωνικής πολιτικής, στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Πρόκειται για μια συνθήκη, που μετατρέπει και επίσημα την Ελλάδα όχι απλά σε νομαρχία, αλλά σε προτεκτοράτο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οι πολιτικές ηγεσίες και οι 286 βουλευτές των 3 κομμάτων (σήμερα έχουν γίνει 4 με την Πολιτική Ανοιξη), αρνήθηκαν πεισματικά την πρόταση του ΚΚΕ για τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Δικαιολόγησαν μάλιστα τη θετική τους ψήφο, με το επιχείρημα ότι το Μάαστριχτ είναι "μονόδρομος", ότι μόνο έτσι θα ανέβει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εργαζομένων και πολλά άλλα. Επιχειρήματα, που λίγο ως πολύ, θύμιζαν μέρες της δεκαετίας του '70, όταν οι "φιλοευρωπαϊστές" υποστήριζαν πως οι Ελληνες "θα τρώνε με χρυσά κουτάλια", με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ! Το ΚΚΕ - και οι 8 βουλευτές του που καταψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ - είχαν προειδοποιήσει για τις οδυνηρές συνέπειες που θα έχει στη χώρα και τα πλατιά λαϊκά στρώματα του ελληνικού λαού η επικύρωση αυτής της συνθήκης υποταγής και υποτέλειας.

Οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ, για τις συνέπειες που θα έχει στη χώρα και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, σε μεγάλο βαθμό έχουν ήδη δικαιωθεί και επιβεβαιώνονται καθημερινά από την ίδια τη ζωή. Εμμέσως πλην σαφώς, το ομολογούν και οι κυβερνώντες, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα διάφορα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούν ή την εγκατάλειψη κάθε μέτρου και πολιτικής προς όφελος του τόπου και του λαού, δηλώνοντας δημόσια, σαν καλοί υπάλληλοι των Βρυξελλών, ότι "αυτό δε μας το επιτρέπει η Ευρωπαϊκή Ενωση". Το επιβεβαιώνει επίσης σχετική Εκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία συντάχτηκε πέρσι τον Ιούλη και την οποία αποκαλύπτει σήμερα ο "Ρ", καθώς - κατά περίεργο τρόπο - η Εκθεση αυτή δεν είδε ποτέ μέχρι σήμερα το φως της δημοσιότητας.

Από την έκθεση, όπου καταγράφονται αρκετά αναλυτικά τα "οφέλη" και οι "ζημιές" στην Ευρωπαϊκή Ενωση και σε καθεμιά χώρα - μέλος, από την εφαρμογή των κριτηρίων που επιτάσσει η Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι και το 1999, προκύπτει με σαφήνεια ότι: Πρώτον, οι εργαζόμενοι στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι οι μεγάλοι χαμένοι, ενώ ο μεγάλος κερδισμένος είναι το πολυεθνικό κεφάλαιο.Δεύτερον, σε επίπεδο χωρών - μελών η Ελλάδα και η ελληνική οικονομία, ανήκει στους περισσότερο χαμένους.Αποδείχνεται έτσι, ότι τα περιβόητα κριτήρια "σύγκλισης" αποτελούσαν και αποτελούν τους μοχλούς και τις προϋποθέσεις της συνεχούς και ραγδαίας αύξησης των υπερκερδών, της δύναμης και της επιρροής του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, σε βάρος των εργαζόμενων και των λαών της ΕΕ, περισσότερο μάλιστα των πλέον αδύνατων και μικρότερων χωρών, όπως η Ελλάδα.

Τα πολλά σχόλια - για το τι σημαίνει η υλοποίηση των πολιτικών της Συνθήκης του Μάαστριχτ για τους λαούς της Ευρώπης και τις οικονομικά ασθενέστερες χώρες - περιττεύουν. Εκτός από την πικρή εμπειρία των 4 χρόνων από την επικύρωση της Συνθήκης - που για την περίπτωση της Ελλάδας μαρτυρά ότι είχαμε σύγκλιση στα αρνητικά και απόκλιση στα θετικά επιτεύγματα των άλλων ανεπτυγμένων χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης - μιλούν από μόνα τους τα συμπεράσματα και οι πίνακες της έκθεσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που παρουσιάζει ο "Ρ" στη συνέχεια.