Αποκαλυπτική είναι επίσης η έκθεση του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου για τις προοπτικές της νομισματικής ενοποίησης, αλλά και τις συνέπειες που θα υπάρχουν στις πλέον αδύνατες και μικρες χώρες, όπως η Ελλάδα. Σημειώνει σχετικά:

• Οι βασικές μας προβλέψεις είναι σύμφωνες με τον πιθανό σχηματισμό μιας περιορισμένης έκτασης νομισματικής ενοποίησης το 1999,με πυρήνα μελών τη ΓΕΡΜΑΝΙΑ, τη ΓΑΛΛΙΑ, την ΑΥΣΤΡΙΑ, τις χώρες της ΜΠΕΝΕΛΟΥΞ, την ΟΛΛΑΝΔΙΑ, και, αν το επιθυμούν, τη ΔΑΝΙΑ και τη ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ. Ολες αυτές οι χώρες προβλέπεται να έχουν πληθωρισμό με απόκλιση εντός 1 εκατοστιαίας μονάδας από τον πληθωρισμό των 3 χωρών με τους χαμηλότερους δείκτες και γενικά ελλείμματα κυβερνήσεων κάτω από το 3% του ΑΕΠ τους.
• Η Ευρώπη θα έχει μερικά χρόνια ικανοποιητικής οικονομικής ανάπτυξης και μέτριου πληθωρισμού. Ωστόσο, αν τύχαινε να συμβεί άλλο ένα "γύρισμα" μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια (σσ ενδεχόμενο, που ήδη συμβαίνει σ' ένα βαθμό) τότε πολλές χώρες θα έβρισκαν αδιαμφισβήτητα σημαντικές δυσκολίες στην εκπλήρωση των κριτηρίων. Κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση θα οδηγούσε σε άνοδο της ανεργίας.Ακόμα, όμως, και με την απουσία ενός "γυρίσματος", ένας αριθμός χωρών θα έβρισκε πάλι δυσκολίες εκπλήρωσης των κριτηρίων μέχρι το 1999.
• Η ΙΣΠΑΝΙΑ, η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ και η ΕΛΛΑΔΑ, προβλέπεται να έχουν υπερβάλλοντα πληθωρισμό,με μικρές μεταβολές, προερχόμενες από την εφαρμογή τρεχόντων πολιτικών. Μια πολιτική σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας θα τις οδηγούσε να γίνουν με αυξανόμενους ρυθμούς μη επαρκώς ανταγωνιστικές στο κατώφλι του επόμενου αιώνα, εξωθώντας τες στη διόγκωση της ανεργίας και τη μείωση της ανάπτυξης.
• Η ΙΤΑΛΙΑ, η ΕΛΛΑΔΑ και η ΣΟΥΗΔΙΑ, προβλέπεται να έχουν ταυτόχρονα υπερβάλλοντα δημοσιονομικά ελλείμματα και εκρηκτικό χρέος.Αν και η Συνθήκη του Μάαστριχτ αφήνει να εννοηθεί ότι μερικές χώρες θα μπορούσαν να εισέλθουν στη Νομισματική Ενωση με υπερβάλλοντα ελλείμματα, με τον όρο ότι θα πραγματοποιήσουν προόδους στους ρυθμούς μείωσής τους, μόνο οι Σουηδοί θα μπορούσαν ουσιαστικά να ιδωθούν σ' αυτή τη θέση, με βάση τα μέχρι στιγμής στοιχεία που διαθέτουμε.

Το γενικό συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγουν οι συντάκτες της έκθεσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι ότι "μέχρι το 2002, οι προβλέψεις μας λένε ότι το ΒΕΛΓΙΟ, η ΟΛΛΑΝΔΙΑ, η ΕΛΛΑΔΑ, η ΙΤΑΛΙΑ, η ΑΥΣΤΡΙΑ και η ΣΟΥΗΔΙΑ θα έχουν αποτύχει ολοκληρωτικά στην επίτευξη του κριτηρίου του χρέους".

Οι συντάκτες της έκθεσης, επεξεργάστηκαν επίσης 5 εναλλακτικά σενάρια πολιτικών για το μέλλον της Ευρώπης και την επίδραση που θα είχε η εφαρμογή αυτών των πολιτικών στην απασχόληση.

Σχετικά με την εκπλήρωση των δημοσιονομικών κριτηρίων του Μάαστριχτ,οι συντάκτες της έκθεσης διαπιστώνουν ότι "το δημοσιονομικό "μάζεμα" από ΙΤΑΛΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ και ΣΟΥΗΔΙΑ, προκειμένου να επιτύχουν το σχετικό κριτήριο ως το 1999, θα μείωνε την απασχόληση κατά 500.000 μέχρι το έτος 2000 και θα χρειαζόταν άλλα 10 χρόνια, για να ξαναγυρίσουν στα επίπεδα βάσης.Σημειώνουν ακόμη ότι "πρόσθετες περικοπές είναι απαραίτητες σε ΙΤΑΛΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΣΟΥΗΔΙΑ, ΟΛΛΑΝΔΙΑ, ΒΕΛΓΙΟ και ΑΥΣΤΡΙΑ, αν θέλουν πραγματικά να επιτύχουν το κριτήριο του χρέους μέχρι το 1999".

Οσον αφορά το δημοσιονομικό "μάζεμα" που απαιτείται να γίνει σε ΙΤΑΛΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΣΟΥΗΔΙΑ και ΒΕΛΓΙΟ, προκειμένου οι χώρες αυτές να προσεγγίζουν το κριτήριο του χρέους μέχρι το 2002, εκτιμάται ότι αυτό θα είχε ως συνέπεια την "αύξηση της ανεργίας κατά 1% στην ΙΤΑΛΙΑ, μέχρι 1,5% στο ΒΕΛΓΙΟ και αισθητά περισσότερο απ' αυτά τα ποσοστά στην ΕΛΛΑΔΑ και τη ΣΟΥΗΔΙΑ". Συνολικά, η απασχόληση στην Ευρώπη θα μπορούσε να είναι χαμηλότερη κατά περισσότερο από 1 εκατομμύριο με την αλλαγή του αιώνα και θα έπαιρνε άλλα 15 χρόνια μέχρι να ξαναγύριζε στα επίπεδα βάσης.

Το σενάριο της μείωσης του ελλείμματος και το σενάριο της μείωσης του χρέους για τις πέντε οικονομίες που έχουν και την "περισσότερη δουλιά" να κάνουν και για την ΕΕ σαν σύνολο, σύμφωνα με την έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, οδηγεί τους συντάκτες της έκθεσης στα ακόλουθα συμπεράσματα:

• Πρώτον, "αν η ΕΛΛΑΔΑ επιχειρούσε να φτάσει το στόχο του ελλείμματος μέχρι το 1999, δε θα υπήρχε καθόλου ανάπτυξη μεταξύ 1995 και 1999".
• Δεύτερον,"αν η Ελλάδα προσπαθούσε να φτάσει το στόχο του χρέους μέχρι το 2002, το δημοσιονομικό έλλειμμα θα έπρεπε να μειώνεται κατά 10% ως προς το ΑΕΠ σε μέσο όρο για πέντε χρόνια".

Το γενικό συμπέρασμα για τη χώρα μας, είναι πως αν Ελλάδα έπαιρνε όλα τα μέτρα που επιβάλλονται για την εκπλήρωση των στόχων που έχουν τεθεί με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για τη μείωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, τότε "το παραγόμενο προϊόν θα έπεφτε κατά μέσο όρο 2,6% για κάθε χρόνο και η απασχόληση το 1999 θα ήταν κατά 220.000 μικρότερη από το 1994".

Υπάρχουν διαπιστώσεις και για άλλες χώρες, που λόγω περιορισμένου χώρου δεν αναφέρουμε. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ένας άλλος πίνακας, που περιλαμβάνεται στην έκθεση, σύμφωνα με τον οποίο προκύπτουν αξιόλογα συμπεράσματα για τη μικρή επίδραση που θα έχουν δυο πολιτικές πρωτοβουλίες, οι οποίες προωθούνται να δράσουν σαν "αντίβαρο στα αποπληθωριστικά μέτρα που απαιτούνται για την επίτευξη των δημοσιονομικών κριτηρίων του Μάαστριχτ.

Η πρώτη πρωτοβουλία αφορά σε επενδύσεις χρηματοδοτούμενες με κοινοτικά δάνεια.Με βάση, λοιπόν, τις κατευθυντήριες γραμμές της "Λευκής Βίβλου" για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση, η ΕΕ πρότεινε να ενθαρρύνει τις επενδύσεις με κοινοτικά δάνεια στον ιδιωτικό τομέα. Οι συντάκτες της έκθεσης διαπιστώνουν πως οι επιπτώσεις από τη χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα με κοινοτικά δάνεια ύψους 20 δισ. ECU κάθε χρόνο και για 5 χρόνια, θα μπορούσαν να είναι η δημιουργία μέχρι και 175.000 θέσεων εργασίας πάνω από αυτές που θα συνεπάγονταν πρόσθετα συμβατικά επενδυτικά έξοδα. Η δεύτερη πρωτοβουλία, αφορά στην αύξηση της ζήτησης για εξαγωγές της ΕΕ,ώστε, να κερδίσει η Ευρώπη επιπλέον μερίδιο του παγκόσμιου εμπορίου, με την επέκταση της ακτίνας και της ποιότητας των ιθαγενών αγαθών και υπηρεσιών. "Αν η ζήτηση για ευρωπαϊκές εξαγωγές ανέβαινε κατά 1% το χρόνο περισσότερο από τις προβλέψεις της βάσης μας - αναφέρεται στην έκθεση - η απασχόληση στους Ευρωπαίους θα ήταν περίπου 800.000 μεγαλύτερη ως το 2002.

Οι συντάκτες της έκθεσης εξέτασαν και την προοπτική των οικονομικών των χωρών - μελών της ΕΕ, με το σενάριο που προβλέπει εγκατάλειψη του δημοσιονομικού κριτηρίου του Μάαστριχτ,όπου διαπίστωσαν ότι:

Πρώτον,"αν η Νομισματική Ενωση σχηματιζόταν, αλλά ταυτόχρονα εγκαταλείπονταν τα δημοσιονομικά κριτήρια, θα δημιουργούνταν χώρος για μια ανεκτή δημοσιονομική επέκταση στην Ευρώπη". Δεύτερον, "θα υπήρχε μια προσωρινή, αλλά και καλοδεχούμενη αύξηση της απασχόλησης στην ΙΤΑΛΙΑ, την ΟΛΛΑΝΔΙΑ, τη ΣΟΥΗΔΙΑ, την ΙΡΛΑΝΔΙΑ, την ΕΛΛΑΔΑ και το ΒΕΛΓΙΟ".Τρίτον, "η απασχόληση στην Ευρώπη θα μπορούσε να είναι υψηλότερη κατά 200.000 με την αλλαγή του αιώνα".

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η παρατήρηση - ομολογία, των συντακτών της έκθεσης, που σημειώνουν: "Παρ' όλα αυτά, τα κριτήρια του Μάαστριχτ είναι τόσο γενναιόδωρα, όσο η ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ, η ΓΑΛΛΙΑ και η ΓΕΡΜΑΝΙΑ επιθυμούν,και υποτίθεται ότι δε θα αλλάξουν τα πλάνα τους".Και προσθέτουν:"Είναι καθαρό πως η επιλογή της εξ ολοκλήρου εισαγωγής των δημοσιονομικών κριτηρίων του Μάαστριχτ, σε σχέση με την υιοθέτηση των πολιτικών του 1980, έχει μια σαφή επίδραση στις προοπτικές απασχόλησης της Ευρώπης. Η απασχόληση στην Ευρώπη θα ήταν μεταξύ 1,5 και 1,25 εκατομμύρια υψηλότερη στην αλλαγή του αιώνα, αν τα δημοσιονομικά κριτήρια του Μάαστριχτ εγκαταλείπονταν, παρά αν υιοθετούνταν αυστηρά.Ωστόσο, είναι σημαντικό να ενταθεί η ιδέα ότι αυτά τα οφέλη είναι εξ ολοκλήρου μεταβατικά, με την απασχόληση να διαμορφώνεται στα ίδια επίπεδα όπως θα διαμορφωνόταν με άλλο τρόπο, εν μέρει διαμέσου μιας προοπτικής "σφιξίματος" της νομισματικής πολιτικής. Επιπρόσθετα, η απώλεια φερεγγυότητας από την πλευρά των αρχών θα δημιουργούσε ένα άνευ προηγουμένου πλήγμα στις προοπτικές των ευρωπαϊκών οικονομιών".