Χτύπησε, λοιπόν, το "κινητό" μια σπιθαμή πάνω από το κύμα, μέσα στο "φουσκωτό" όπου είχε αράξει μεσημεριάτικα ο μικρομεσαίος αδειούχος και αδιαλείπτως εκσυγχρονιζόμενος νεο- Ελληνας φίλος μου και του είπαν, όχι πως... κληρονόμησε τη θεία Ευλαλία, μα ότι πάμε σ' εκλογές και πρέπει να επιστρέψει αμέσως στη δουλιά του. Ηταν ένα στεγνό, ασυγκίνητο "διακοπές τέλος", που, αν και εκστομήθηκε εκατοντάδες μίλια μακριά, του παρέλυσε τα μέλη. Κρύος ιδρώτας τον έλουσε. Επεσε ανάσκελα και για ένα τουλάχιστον πεντάλεπτο έμοιαζε με νεκρό. Οταν συνήλθε κάπως, η πρώτη του λέξη, αυτή που ήθελε να προφέρει δηλαδή, βγήκε σαν βρυχηθμός: "Γιατί;". Αμέσως έπειτα έπαθε κατάθλιψη και στην παρέα θαρρούσες πως ήπιε το αμίλητο νερό. Μόλις δε γύρισε στο ξενοδοχείο, έκαμε ένα κουβάρι όλα του τα ρούχα, τα έχωσε στη βαλίτσα του, πλήρωσε τον ξενοδόχο κι έφυγε σαν τρελός.

Ανταμώσαμε στο λιμάνι. Γύριζα κι εγώ στη δουλιά μου πριν από την ώρα μου, αλλά δεν τα είχα βάψει δα και μαύρα. Δεν εννοούσα για κανένα λόγο να σβήσω το χαμόγελο από τα χείλη μου.

Από μια άποψη είχε δίκιο. Αν όμως του το έλεγα, δεν το 'χε και πολύ να πέσει στη θάλασσα. Γι' αυτό, προσπάθησα ν' αστειευτώ: "Μα δεν πεθύμησες, καημένε, όλη εκείνη την ατμόσφαιρα, το χαρτοπόλεμο, τις σημαίες, τα μεγάφωνα, τις ατελείωτες υποσχέσεις, τα χειροκροτήματα, την αγωνία, το ξενύχτι μπρος στην τηλεόραση, τους διθυράμβους νικητών και ηττημένων για τ' αποτελέσματα; Ούτε τρία χρόνια δεν πέρασαν καλά καλά από την τελευταία φορά που είχαμε την ευκαιρία να τ' απολαύσουμε και ομολογώ πως τελευταία αισθάνθηκα πάρα πολύ την έλλειψή τους. Παρ' το όπως θέλεις, εγώ "τις πάω" τις εκλογές. Με αναζωογονούν σαν δροσερό νεράκι. "Εδώ σας κρατώ" λέω από μέσα μου στους πολιτικάντηδες του δικομματισμού και τους δείχνω το εκλογικό μου βιβλιάριο, που μου επιτρέπει να τους τιμωρώ με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. "Εχω κι εγώ εξουσία, μασκαράδες", συνεχίζω το νοερό διάλογο μαζί τους. "Εχω παντοδυναμία έστω και για μια μέρα. Είμαι άρχοντας, γονατίστε μπροστά μου". Και γονατίζουν, χωρίς να ντρέπονται και ζητιανεύουν την ψήφο μου κι εγώ πεθαίνω στα γέλια και τους κλοτσώ σαν να 'ναι παλιάτσοι".