Δεν ξέρω αν διάβασε ο αναγνώστης ένα σχόλιο του "Ριζοσπάστη" στο φύλλο της 9.9.96. Αφορμάται από την παρακάτω αγγελία, δημοσιευμένη στην απογευματινή εφημερίδα της Αθήνας "Τα Νέα", ανάμεσα στην αγγελία μιας καθηγήτριας των αγγλικών και μιας καθηγήτριας των γαλλικών που προσφέρουν εργασία: "Αγοράκι όμορφο και ερωτικό προσφέρει ταξίδια στον κόσμο της ηδονής". Υπάρχει βέβαια και το τηλέφωνο, υπάρχουν και οι ώρες (πολλές, από τις δύο το μεσημέρι ως αργά, τις 10 τη νύχτα), όπου οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να τηλεφωνούν. Η είδηση μπορεί να αποτελέσει "διδασκαλικό", ιδιαίτερα χαρακτηριστικό δηλαδή παράδειγμα (μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς, στην περίπτωσή μας).

Ο "Ριζοσπάστης" υπογράμμιζε το στοιχείο της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού εκείνων, που παριστάνουν τους τιμητές της ηθικής ("οι τα φαιά φορούντες, περί ηθικής λαλούντες"... ): στις μπρος σελίδες λόγια αυστηρά για τις "αποτρόπαιες ιστορίες" (έτσι λένε) της παιδεραστίας που αποκαλύπτονται κάθε μέρα και για την αδιαφορία του κοινού, που πολλές φορές γνωρίζει αλλά σωπαίνει, λόγια με τα οποία κατακεραυνώνουν οι κήνσορες ("οι τα φαιά φορούντες, περί ηθικής λαλούντες") τη σιωπή εκείνων που ξέρουν και δεν μιλούν. Και λίγες σελίδες πιο πίσω αυτή η και από το νόμο κανονικά διωκόμενη πρόκληση σε ακολασία με την έκδοση ενός μικρού παιδιού, "όμορφου και ερωτικού". Και μάλιστα τώρα,όπου όλοι οι καθώς πρέπει κύκλοι ("των τα φαιά φορούντων, περί ηθικής λαλούντων") έχουν αναλάβει, λέει, εκστρατεία εναντίον της παιδεραστίας.

Εγώ θα υπογραμμίσω και την άλλη διάσταση του πράγματος: τη δίχως όρια, αχαλίνωτη δίψα για χρήμα του εθισμένου στην κεφαλαιοκρατική συμπεριφορά ανθρώπου. Τι λείπει, αλήθεια, στον πανίσχυρο μεγαλοεκδότη, σε χρήμα, δύναμη, επιβολή, εξουσία; Τι επιθύμησε να έχει και δεν του το έδωσε η παρούσα, αλλά και όλες οι άλλες κυβερνήσεις; Κατά τι, λοιπόν, γίνεται πλουσιότερος με τη δημοσίευση της αισχρής αγγελίας; Τι αξία έχει μια ακόμα σταγόνα στον ωκεανό;

Το ζήτημα, δυστυχώς, δεν τίθεται έτσι. Το ζήτημα είναι, αν ο διαποτισμένος από το πάθος του κέρδους διψομανής αστός μπορεί να βάλει ένα όριο στο πάθος του, να το θέσει κάτω από έναν έλεγχο. Δεν μπορεί. Και νομίζω πως αυτό το "δεν μπορεί" είναι κάτι σα νομοτέλεια. Γι' αυτό ο μόνος, που θα μπορούσε να δράσει (ή μάλλον ν' αντιδράσει), είναι ο άλλος, ο απέναντί του. Που υφίσταται τις συνέπειες του αρρωστημένου πάθους. Ορθά ο "Ριζοσπάστης" απευθυνόταν, στο τέλος, στους αναγνώστες της διπρόσωπης απατηλής εφημερίδας.